Vikan - 24.05.1962, Blaðsíða 19

aði Anita. „Getið þið ekki beðið með
spurningarnar ...“
„Nei.“ Rödd Schrank var slík, að
henni varð ljóst að ekki dugði að
hreyfa neinum mótbárum. „Þú varst
á dansleiknum í félagsheimilinu?"
spurði hann Maríu.
„Já,“ svaraði María og benti Anitu
að draga upp rennilásinn I bakið á
kjólnum.
„Bróðir þinn lenti í hörðum deilum
vegna þess að þú dansaðir við ein-
hvern, sem honum var á móti skapi.“
Schrank leit fast á Maríu, það var
bezt að fá þessu lokið sem fyrst. „Þig
langar til að sjá bróður þinn? Allt í
lagi; ég skal fara með þig þangað,
sem hann liggur, og þar geturðu svo
sagt mér allt, sem þú veizt."
„Fyrirgefðu, Aníta, en nú verður
höfuðverkurinn enn sárari," sagði
María. Þú ættir' að skreppa í lyfja-
búðina fyrir mig og kaupa ... hvað
heitir það nú aftur...“
„Aspirín," svaraði Aníta, án þess þó
að hún gerði sig líklega til að fara.
Schrank leit inn í baðherbergið.
„Eigið þið ekki aspirín einhvers stað-
ar?“ spurði hann.
„Ég er búin úr glasinu," svaraði
Maria og leit enn biðjandi á Anítu.
„Viltu ekki skreppa fyrir mig — þeir
fara að loka þá og þegar ...“
„Við getum keypt aspirín í leiðinni,"
sagði Schrank og tók undir hönd
henni.
„Verðum við lengi?" spurði María
og leit um öxl til Anitu, bænaraugum.
„Þú getur beðið eftir mér hjá lyfja-
búðinni, Anita."
„Ég skal gera það,“ svaraði Aníta.
„Kannski lyfsalinn biði me)ð að loka.“
Hún snéri sér að Schrank. „Þér megið
ekki fara illa með teipuna, hún hefur
þegar fengið að líða nóg í kvöld. Og
ég er unnusta Bernardos ..Hún
leit storkandi á leynilögregluþjóninn.
„Þér voruð það,“ leiðrétti hann.
„Þér ætlið bara að spyrja mig ein-
hverra spurninga," mælti Maria ann-
ars hugar.
„Ekki beinlinis spyrja,“ varð
Schrank að orði um leið og hann
leiddi hana niður stigann, það leyndi
sér ekki á svip hans, að honum féll
ekki þefurinn. „Ég þarf að fá stað-
fest ýmislegt, sem ég þegar veit. Það
urðu deilur út af þessum strák ...
„Það var strákur að heiman," svar-
aði María án þess að hika.
„Hvað heitir hann?“
„Jose, svaraði hún og leit á
Schrank.
Þegar Aníta kom i námunda við
lyfjabúðina, fór hún með greiðu um
hár sitt, þerraði síðan andlitið með
vasaklútnum og kastaði honum frá
sér; litaði varirnar spegilslaust og
slétti úr fötunum, þvi að hún var í
Bandaríkjunum og þar gerðu menn
sér frekast far um að leyna sorg
sinni, og hún vildi ekki vera þar
eftirbátur neins í neinu. En þegar hún
kom inn í lyfjabúðina hikaði hún
ósjálfrátt við. Þar voru þeir fyrir,
Arabinn og Diesillinn, og báðir störðu
þeir á hana og bitu á vör.
„Get ég fengið að tala við lyfsal-
ann?“ spurði hún lágt.
Arabinn leit á Diesilinn, áður en
hann svaraði. „Hann er ekki viðstadd-
ur ..
„Hvar er hann?" Henni varð litið á
hurðina í skrifstofudyrunum fyrir
innan afgreiðsluborðið.
„Skrapp í bankann," svaraði Arab-
inn. „Þeir höfðu borgað honum
nokkrum aurum of mikið, og hann
fór að skila þeirn."
„En fyndið," varð henni að orði.
„Sér í lagi þar sem allir bankar eru
lokaðir á kvöldin .... Hvar er hann?“
„Hann er í bankanum," endurtók
Diesillinn. „Þú veizt hve hann er mag-
ur. Hann skríður þar út og inn um
skráargatið."
„Og einhverra hluta vegna situr
hann fastur í skráargatinu í þetta
skiptið," mælti Arabinn. „Það er því
ekki gott að segja hvenær hann kem-
ur aftur."
I-Iann opnaði dyrnar, laut Anítu og
benti henni að hypja sig út. „Gerið
svo vel, senoríta. Hérna eru dyrnar.
Kannski getið þér unnið yður fyrir
nokkrum aurum á heimleiðinni."
En hún var ekki á því að láta reka
sig út. Þess i stað strunsaði hún inn
fyrir afgreiðsluborðið. „Ég vil fá að
tala við lyfsalann," endurtók hún.
„Ef þú ert sárþjáð, geturðu reynt
að koma aftur á morgun," sagði
Diesillinn og hljóp í veg fyrir hana.
„Ertu heyrnarlaus, eða hvað? Er ég
ekki búinn að segja þér oftar en einu
sinni, að hann sé ekki við ....“
„Þá verðurðu að biðja mig um að
fara frá dyrunum. Biðja mig kurteis-
lega ...."
Það var dulinn ögrunarhreimur í
röddinni.
„Viltu gera svo vel að fara fró
hurðinni ....“
Arabinn virti hana fyrir sér og það
var eins og hann horfði á hana alls-
nakta. ,.Þú ert of hörundsdökk til
þess að þér sé leyfður aðgangur,"
svaraði hann. „Og þar að auki hef-
urðu gleymt brjóstahöldum heima."
„Dóni,“ sagði hún.
„Og skrokkurinn á þér er eins og
... hvers konar mót eru það eigin-
lega, sem þeir nota til þess að steypa
svona skrokka i, þarna í Puerto
Rico?“ Og Arabinn hló að fyndni
sinni.
Aníta titraði og reiddi upp hand-
töskuna sér til varnar. Snertið mig
ekki,“ mælti hún lágri röddu.
„Gerið svo vel að snerta mig ekki,"
leiðrétti Arabinn hana. Það vantaði
ekki, að hann gat verið fyndinn, þeg-
ar hann vildi það við hafa. „Gerið
svo vel að snerta mig ekki. Nei, það
er satt, Þér talið enskuna ekki rétt
vel, mín fagra mey. Við verðum að
ráða bót á því. Hvernig væri að við
kenndum þér helztu klámsyrðin,
svona til að byrja með .... “
„Hlustið á mig .... ég þarf að
koma skilaboðum til vinar ykkar. Ég
verð að ná tali af Tony ... .“ mælti
Aníta biðjandi.
„En hann er því miður ekki hérna,“
svaraði Diesillinn og gaf Arabanum
bendingu um að láta ekki við svo
búið standa.
„Ég veit að hann er hérna. Leyfið
„West Side Story“.
mér að flytja honum skilaboðin. Það
skiptir engu máli frá hverjum þau
eru ....“ bað Aníta enn.
„Hvers vegna geturðu ekki eins
sagt mér skiiaboðin?" spurði Arabinn
og kom henni í sjálfheldu við hill-
urnar. „Hvernig væri að við tækjum
einn mambó saman?" mælti hann
enn og Þrýsti sér að henni.
„Farðu írá mér!“ Hún reyndi að
berja hann. „Svinið þitt
Arabinn reif töskuna úr hendi
hennar.
„Ég verð að koma i veg fyrir að
Chino . . . . “ hóf hún enn máls. „Hættu
þessu, svínið þitt ....“
„Sjálf ertu svin,“ urraði Arabinn.
„Þú varst skækja Bernardos, helvízk
ekki sen hvítlauksætan þin. Og ef Þú
ætlar að reyna að njósna um Tony
fyrir Chino, þá skaltu fá fyrir ferð-
ina .. ..“
Hann brá henni svo hún féll aftur
á bak á gólfið bak við afgreiðslu-
Framhald á bls. 36.
.. Segðu þeim bara að bróðir þinn sé dáinn...
að hann hafi verið myrtur, og að þú ætlir að
hlaupast á brott með sonarbana þeirra...“
Þoturnar og Hákarlarnir — ballettatriði úr söngleiknum
VIKAN 19