Vikan - 24.05.1962, Blaðsíða 30

r 11 m
JLCJlll. heimapermanent gerir
hár yóar mjúkt, gljáandi og meðfærilegt
Með TONI fáið þér fallegasta og
varanlegasta permanentið. Vegna þess
að „leyniefni“ Toni heldur lagningunni
og gerir hárið svo meðfærilegt, að þér
þurfið aðeins að bregða greiðunni í
hárið, til þess að laga það, Ekkert annað
permanent hefir „leyniefni", það er
eingöngu Toni.
Toni er framleitt i þremur styrkleikum
REGULAR fyrir venjulegt hár
SUPER fyrir mjög fínt hár
GENTLE fyrir gróft hár, skolað og litað hár
Einn þeirra er einmitt fyrir yður.
Toni framleiðsla tryggir fegursta hárið
j
banatilræði og sloppið iifandi með
naumindum; fyrst i stað hafði Goeb-
belt ekki hugmynd um hvort Hitler
væri lífshættulega særður eða ekki,
og ekki heldur hver mundi verða
næsti ieikur samsærismanna. En
hann brá skjótt við eins og hans var
vandi, og hafði þó um leið allan var-
ann á — bauð foringja lifvíirðar-
sveita Hitlers að hafa lið sitt til taks
fyrirvaralaust, en hafast þó ekki neitt
að fyrr en hann, Goebbels, gæfi hon-
um nánari fyrirmæli. En um leið
og hann hafði átt símtal við foringj-
ann sjálfan og komizt að raun um
að skap hans var að minnsta kosti
með öllu óskert, var hann fljótur
að taka afstöðu og láta til skarar
skríða. Eftir að hann hafði gert nauð-
synlegar ráðstafanir til þess að hend-
ur yrðu haíðar í hári samsæris-
manna, hraðaði hann sér til Rasten-
burg til fundar við foringjann. Hitl-
er bar nokkrar ytri menjar banatil-
ræðisins — hárið hafði sviðnað af
augnabrúnum hans, fötin tæzt utan
af honum, hægri handleggurinn var
mikið lamaður og hljóðhimnurnar í
báðum eyrum höfðu rifnað, svo hann
heyrði ekki hálfa heyrn. En þetta
var þó ekkert á móti því áfalli, sem
hann hafði fengið andlega. Hann fékk
hvert æðiskastið eftir annað með
skömmu millibili, og Það var ber-
sýnilegt að einungis ein hugsun komst
að i heila hans — hefnd, blóðug hefnd
yfir svikurunum; önnur „nótt hinna
löngu hnifa“, blóðugri og hryllilegri
hinni fyrri. Þarna sá Goebbels sér
þann leik á borði sem hann hafði
lengi beðið eftir ....
Enginn veit með vissu tölu þeirra,
sem teknir voru af lífi næstu vikurn-
ar, varpað í fangelsi eða sendir í
fangabúðir. Seinna fannst að vísu
listi yfir 5000 manns, sem teknir höfðu
verið af lífi, vissa er fyrir að þeir voru
mun fleiri. Herforingjar þeir, sem að
samsærinu stóðu, voru að Rommel
undanskildum, dregnir fyrir einskon-
ar „alþýðudómstól" og dæmdir til
dauða, Goebbels sá um að bæði réttar-
höldin og aftaka þeirra var kvikmynd-
uð; síðan ,,skemmti“ Hitler sér við
það kvöld eftir kvöld að horfa á hinar
hryllilegu aðfarir, er hinir dæmdu
voru hengdir upp á kjötkróka og síð-
an kyrktir hægt, svo að dauðinn yrði
þeim sem lengstur og kvalafyllstur.
Það eitt olli Hitler nokkurri gremju,
að enda þótt allt væri gert til að van-
virða þá sem mest fyrir réttinum —
þeir voru t. d. klæddir í fatalurfur,
sem fóru þeim eins herfilega og frek-
ast var unnt,auk þess sem þeim var
meinað að bera belti eða axlabönd —
var framkoma þeirra samt hin virðu-
legasta. Hin hryllilegu aftökuatriði
voru foringjanum samt slík raunabót,
að hann krafðist þess að myndin yrði
sýnd opinberlega i öllum kvikmynda-
húsum þriðja ríkisins — en Goebbels
kom í veg fyrir það.
Þegar Goebbels hélt aftur heim til
Berlínar, hafði Hitler veitt honum
ótakmarkað vald sem æðsta yfir-
manni „algerra styrjaldaraðgerða".
Á leiðinni lét Goebbels svo ummælt
við einn af nánustu samstarfsmönn-
um sínum: „Hefði ég fengið þetta
vald fyrir nokkrum árum, værum við
þegar orðnir sigurvegarar. Þá væri
styrjöldinni að öllum likindum lokið.
Guð veit, að þetta hef ég þrásinnis
sagt Hitler, en hann hefur bersýnilega
þurft að fá sprengju í rassgatið til
þess að hann gæti viðurkennt að ég
hefði lög að mæla ...“
Þessi ummæli sýna ljóslega, að
Goebbels fór ekki í neinar grafgötur
um það, að hann hafði unnið sinn
mesta leiksigur um seinan — en Þó
um leið nógu snemma til Þess að
tryggja sér „eilift lif“, sem aðalleik-
stjóri lokaþáttarins . . . eins hins blóð-
ugasta og grimmúðlegasta harmleiks,
sem nokkru sinni hafði verið settur
á svið veraldarsögunnar. Og áreiðan-
lega var hann ekki í neinum efa um
það, að hann væri eini maðurinn,
sem gæddur væri þeirri snilligáfu,
sem svo stórbrotið viðfangsefni krafð-
ist.
Og Goebbels tók þegar til óspilltra
málanna. Loks hafði hann óbundnar
hendur til að sýna foringjanum og
öllum umheimi hvers hann væri
megnugur. Og Það var i rauninni
furðulegt hvað hann megnaði að
leggja á aðra. Konur allt að fimmtugu
urðu að gegna vinnuþjónustu, yfirleitt
tíu stundir á dag, og allir karlmenn á
aldrinum sextán til sextíu ára, sem
ekki gátu barizt á vígstöðvunum en
voru þó nokkurnveginn vopnfærir,
voru skráðir í heimavarnarliðið, en 14
ára börn sett að loftvarnarbyssunum.
Öll einkaferðalög voru bönnuð, öllum
leikhúsum lokað, útgáfa tímarita
stöðvuð og dagblöðin minnkuð eins
og frekast var unnt. Allt var gert til
að koma í veg fyrir að uppgjafarandi
og vonleysi næði tökum á þjóðinni —
varðaði strangri refsingu að gefa í
skyn að styrjöldin gæti endað öðru-
vísi en með dýrlegum sigri Þjóðverja.
Og þó gat þetta allt einungis orðið
til þess að slá ósigrinum og upp-
gjöfinni á frest í nokkra mánuði; veitt
Goebbels tækifæri til að gera loka-
atriðin, helstrið þriðja ríkisins, enn
blóðugri og hryllilegri .... tækifæri
til að kyrja hina ofstækisbrjáluðu
dánarmessu áróðursins enn um hrið
á hinu ömurlega sviði.
Hitler hafði um langt skeið ein-
angrað sig frá umheiminum og þvi
sem þar var að gerast, fyrst i
„kanselleríinu", síðan í neðanjarðar-
byrginu, þar sem hann sat öllum
stundum yfir herráðskortunum og
sendi frá sér óframkvæmanlegar
skipanir -—• oftast raunar til her-
sveita, sem hvergi fyrirfundust leng-
ur nema á pappirnum — yfirgefinn
af öllum sínum „trúu og traustu”
leiðtogum nema Goebbels og Borman,
sem enn háðu miskunnarlaust ein-
vigi um náð og hylli „foringjans".
Þótt Ribbentrop ætti enn að heita
utanríkismálaráðherra hafði hann
löngu lýst því yfir að hann væri með
öllu valdalaus, en Göring og Himmler
30 VIKAN