Vikan - 28.06.1962, Blaðsíða 16

ÚTDRÁTTUR.
Eva Rönne hjúkrunarkona hefur
ráðið sír til starfa við sjúkrahúsið
í Sólvík sumarlancrt. Lilian frænka
hennar er gift skurðlækninum, Ein-
ari Banp:, en þau hafa kynnzt á
námsárunum. Eva osr hann. Einar
rækir starf sitt af mikilli samvizku-
semi oet tekur sárt hve mjöj; hann
verður að afrækja eÍRÍnkonu sina
bess vegrna. En Lilian sér um sík,
ocr hefur orðið sér úti um olskhuera,
Gustav Lantre iiðsforinsria. Eva verð-
ur óviliandi vitni að símtali hennar
við elskhuirann. en vill ekki seRja
Einari frá bvL Nokkru síðnr laum-
ar Lilian svefntöflum f kaffi heima-
fólksins opr laumast á stefnumót við
elskhuffa sinn. Oer Eva lætur bugast
fvrir ofurefli ástríðunnar, beRar
Einar læknir og hún eru á leiðinni
til sjúkrahússins. Það verður Ör-
1a<;aríkt fvrir þau bæði.
Gústav starði höggdofa á Lilian.
í>að var eitthvað í augnaráði hennar,
sem vakti með honum skelfingu. Djúp
Þögn ríkti í stofunni. Hann varð grip-
inn beirri tilfinningu að nú fyrst sæi
hann Lilian eins og hún í raun réttri
var. Og kannski hafði enginn nema
hann litið þessa réttu Lilian augum
— ekki einu sinni Einar. Hvað var
bað, sem fylltl bannig huga hennar
bessa stund? Einhver leyndardómur,
eitthvað, sem hún duldi með sjáífri
sér?
Síminn hrihgdi. Gjallandinn rauf
Þögnina svo óvænt og skyndilega, að
Gústav brá. Og þó var það eins og
fargi væri af honum létt, er hann
var vakinn af þessari anarlegu mar-
tröð. Þetta var einn af félögum hans,
sem vildi fá hann út með sér. Gustav
svaraði því til, að hann væri önnum
kafinn við undirbúninginn að heræf-
ingunum og gæti því ekki komið með
honum.
Hann lagði talnemann á og sneri
sér að Lilian aftur. Hún var orðin
öldungis eins og hún átti að sér, nema
16 VIKAN
hvað roðaflekkir sáust enn á hálsi
henni og vöngum. Hún lyfti glasinu
og bergði á kokkteilnum. Hann settist
gegnt henni við borðið og tók upp
samtalsþráðinn, þar sem hann hafði
fallið niður.
— Það var eitthvað, sem þú ætlaðir
að segja mér. Ég spurði hvers vegna
þú hefðir gifzt Einari.
— Fyrirgefðu mér, sagði hún. Minn-
ingarnar báru mig ofurliði sem
snöggvast. Mér fannst eins og faðir
minn væri hér staddur. Ég unni hon-
um mest allra manna og hann unni
mér mest barna sinna. Hann spillti
mér með eftirlæti. Æskuár mín voru
björt og hamingjurík — Þangað til
ég varð seytján ára. Þá var sem
myrkrið sækti að úr öllum áttum í
einu. Þú veizt það kannski, að faðir
minn beið bana í bílslysi. Svo var það
látið heita að minnsta kosti, þótt or-
sökin væri önnur. Faðir minn gat
nefnilega ekki lifað nema á einn hátt
— eins og honum sjálfum bauð. Og
ég er ákaflega íík honum. Þú minnir
mig líka mjÖg á hann. Við erum af
sömu steypunni, öll þrjú, hann, ég og
þú, Gustav. Hann gegndi mjög góðri
stöðu, en lifði um efni fram, án þess
að veita því í rauninni nokkra at-
hygli fyrr en i óefni var komið. Það
reyndist vera ýmislegt í sambandi við
fyrirtækið, sem hann gat ekki gert
grein fyrir. Hann kvaðst kjósa dauð-
ann heldur en fátæktina og niður-
læginguna.
— Segðu ekki meira, mælti Gustav
og rödd hans var þrungin samúð og
iðrun. Það gerir ekki annað en ýfa
sárin.
— Þú getur áreiðanlega ekki gert
þér í hugarlund hvernig okkur leið
á eftir. Fátækt og niðurlæging, sagði
hún rétt eins og hún hefði ekki heyrt
hvað hann sagði. Ég var elzt. Syst-
kini mín voru enn í skóla, svo það
lenti á mér, ásamt mömmu, að vinna
fyrir heimilinu. Ég hafði ekki einu
sinni haft hugmynd um Það áður,
hvað vinna var. Nú neyddist ég til að
þræla í skrifstofu .... horfa á
mömmu sitja önnum kafna við að
sauma á konur, sem hún hafði ekki
einu sinni viljað umgangast. Þá var
það, að ég kynntist Einari ....
Hún þagnaði við eins og hún óttað-
ist að hún kynni að segja einhverja
óhæfu. Hún hafði ekki gifzt eingöngu
vegna peninganna, þrátt fyrir allt.
— Ég varð hrifin af honum án þess
að vita hvað ástin er. Nú veit ég það
hins vegar. Þú hefur kennt mér að
þekkja hana. Einar var mér góður
og tillitsamur og veitti mömmu mikla
aðstoð og eins systkinum minum. Ég
virti hann mjög og var honum inni-
lega þakklát. Hugði að það væri ást
.... og giftist honum. Hann hafði
sífellt naumari tíma aflögu handa
mér og loks varð starfið honum allt.
Ég var einmana og fékk ekki notið
neins þess, sem eðli mitt krafðist. Þá
gerðist það að leiðir okkar lágu sam-
an, Gustaf, og það réði örlögum min-
um.
Hann sá hryggðina speglast í aug-
um hennar, sá varir hennar, sem
hann unni og þráði stöðugt að mega
njóta, titra af innibirgðum harmi.
— Fyrirgefðu mér, ástin min, mælti
hann lágt. Ég hafði ekki hugmynd
um .... Svo fól hann andlitið í hönd-
um sér. Lilian, hvíslaði hann, Þú átt
Einari svo margt og mikið upp að
unna. Við verðum að skilja.
Rödd hans bilaði af geðshræringu.
Sennilega hafði hún sagt of mikið,
hugsaði hún og iðraðist þess hve hún
hafði gerzt opinská. Hún reyndi að
finna einhver þau orð, sem gætu sam-
einað þau aftur, þannig að allt sæti
við sama og var.
— Nú skil ég það hins vegar, að
ég elska hann ekki. Ég hef gert allt,
sem í minu valdi stendur, en það er
um seinan. Ég hef vegið og metið all-
ar aðstæður af einlægni og hrein-
skilni, og komizt að raun um að aldrei
getur orðið um neina ást okkar á
milli að ræða. En vitanlega ber mér
skylda til að sýna honum fyllstu til-
litsemi.
— Ég get þetta ekki, tuldraði hann.
Þetta getur ekki gengið svona iengur.
Hún laut að honum og tók um hönd
hans. Hún varð rólegri og öruggari
þegar hún fann að hann titraði við
snertingu hennar.
— Hafðu þolinmæði nokkra hríð
enn, mælti hún lágt. Ég bið þig. Og
hverju breytir það í raun og veru?
Við höfum nógan tíma framundan.
Hann svaraði henni ekki og það
særði hana. Allt í einu varð hún grip-
in ákafri reiði, þolinmæði hennar var
að því komin að bresta. Hún var því
vönust að fá vilja sínum framgengt
i einu og öllu. Og honum bar að vera
eins og hún vildi að hann væri, haga
sér í einu og öllu eins og hún vildi.
Hún reis á fætur, lagði báðar hend-
ur á axlir honum.
— Elskarðu mig?
—• Færðu þig fjær, ef Þú vilt gera
svo vel, svaraði hann. Þú mátt ekki
hafa áhrif á svar mitt með nálægð
þinni. Við finnum ekki neina lausn
á þennan hátt.
— Eflaust ekki. Þú sérð sjálfur
hve þetta er i rauninni allt vonlaust,
Gústav.
fíún læsti fingrunum í axlir honum
og hann spfatt á fætur. Vildi hvort-
tveggja í senn, hrinda henni frá sér
og vefja hana örmum. Það var sem
einhverjir segulstraumar hrísluðust
frá henni og gerðu hana örvita. Hann
varð að njóta hennar, og samt sem
áður vakti tilhugsunin ótta með
honum. Hann fékk hvorki skýrt né
skilið hvers vegna.
— Þú gerir mig brjálaðan, Lilian.
Ég veit aldrei hvar ég hef þig. Ég
hef reynt að svipta af þér hulunni,
sjá þig eins og þú ert, en mér er það
um megn.
Einmitt þannig vildi hún að það
væri. Að hann tignaði hana og ótt-
aðist hana I senn. Þá fann hún að húin
hafði allt vald á honum. Hann mátti
aldrei kynnast henni svo náið, að hann