Vikan - 28.06.1962, Blaðsíða 32

jSumnrpejfSAn í nr
MOORLE Y-STYLE
100% ull, þunn, létt.
Litir: hvítt, drapp, grænt, koksgrátt, brúnt.
G. BERGMANN, Laufásvegi 17. - Sími 18970.
Sumnrpejfsnn \ nr
IfffSortnar þú ský.
}’ ! Framhald af bls. 7.
Hún hló. Hann hafSi ekkert breytzt.
1 gamla daga lék hann kaldhæðinn,
ósvífinn fréttaritara öllum stundum,
en á kvöldin sagði hann henni frá
meistaraverkinu, leikritinu, sem hann
ætlaði að koma á framfæri einhvern-
tíma seinna.
„Frú Ash .... þú ert jafnvle enn
fegurri en nokkru sinni fyrr. Nú
veröum við að skála. Láttu þennan
málara lönd og leið og skelltu þér
í hjónaband með mér.“
„Ég ■ætla að láta ykkur ein,“ varð
Séverin að orði. „Þið, þurfið mín ekki
við, þið með allar ykkar endurminn-
ingar.“
Drykklanga stund spurðu þau hvort
annað til skiptis: „Manstu daginn
sem ....?“ eða, „segðu mér hvað hef-
ur orðið af .... “ og svo framvegis.
Josée hafði ekki komið til hugar að
það tímabil ævi hennar skyldi luma
á svo miklum minningaauð, og enn
síður að hún mundi hafa slikt yndi
af að rifja upp þser endurminningar.
32 VIKAN
Hún hafði gleymt Alan. Hann gekk
framhjá þeim, kallaði til hennar:
„Þú virðist skemmta þér?“ og leit
grunsamlega hlutlaust á Marc.
„E'r þetta maðurinn þinn?“ spurði
Marc. „Hann er hreint ekki svo af-
leitur að sjá. Og hæfileikum gæddur
að auki.“
„Og svo á hann sand af peningum,"
sagði Josée og hló.
„Og þig á hann lika. Nei, það er
einum of mikið," lýsti Marc yfir.
„Ertu hamingjusöm?"
Hún brosti án þess að svara. Til
allrar hamingju spurði Marc aldrei
í þaula. Fjör hans var slíkt, að hann
skipti án afláts um samræðuefni og
afstöðu, og fyrir það hafði hann smám
saman gerzt öllum öðrum ungum
mönnum í París sjálfum sér ósam-
kvæmari og skemmtilegri. Josée
minntist þess hve þrautleið hún hafði
verið orðin á honum þegar lauk þeirra
nánu en skömmu kynnum, og það lá
við sjálft að hún furðaði sig á því,
hve fegin hún varð því nú að hitta
hann aftur.
„Josée," kallaði Laura. „Komdu
hingað andartak."
Hún reis úr sæti sínu, fann gólfið
dúa litið eitt undir fæti sér og brosti.
Laura hafði brugðið annarri hend-
inni undir arm Alans, hinni undir arm
ókunnugs gests.
„Mér þykir fyrir því að verða að
trufla samræður ykkar Marcs,“ sagði
hún, „en Jean Perdet, listdómara,
langar mjög að kynnast þér.“
Hún heyrði sjálfa sig skiptast á
nokkrum hversdagslegum setningum
Um málaralist við Perdet, sem auð-
heyranlega langaði mun meira til að
sjá hana en tala við hana. Loks losn-
aöi hún þó við hann og Alan var óð-
ara kominn til hennar.
„Jæja, svo þetta er Marc.“
Hann tautaði, hlaut að hafa drukkið
taisvert. Hann deplaði augunum. Hún
v.rti hann fyrir sér og langaði tii
uó hlæja framan i hann.
„já, þetta er Marc.“
„Hann er ekki ósvipaður klæðskera-
ginu.“
„Þannig hefur hann alltaf verið.“
„Þið eruð að rifja upp gömul
kynni?“
„Vitanlega. Þú munt fara nærri um
hversKonar kynni, er ekki svo?“
„jpað er mér ánægja, að Þú skulir
fagna sigri mínum á þann hátt.“
„Vertu ekki að þessu. Þú manst þó
hvað þú sagðir mér?“
Smjaðrið og vinið hafði í samein-
ingu orðið til þess að hann mundi víst
harla lítið eftir því. Og þegar öllu
var á botninn hvolft var alls ekki úti-
lokað að hann héldi áfram að mála.
Hún sneri baki við honum. Samkvæm-
ið var orðið óraunverulegt. „Hann
getur hagaö því eins og hann vill mín
vegna,“ hugsaði hún, „klesst litum á
striga án þess að eiga nokkra trú, pint
Lauru þangað til hún fremur sjálfs-
morð.“ Og hún dró sig út úr glaumn-
um til að dyfta andlitið.
Einhver hafði lokað að sér baðher-
berginu, svo hún ákvað að skreppa
inn í einkabaðherbergi Lauru, sem
var spölkorn fjær. Hún gekk í gegn-
um herbergi með bláum satínvegg-
tjöldum, og þar sváfu tveir peking-
hundar í rekkju; kom síðan inn í
baðherbergið, það var lítið og allt
þar inni i bláum og gullnum lit.
Hérna var það að öllum líkindum,
sem Laura reyndi að hressa við út-
litið til að vekja hrifningu Alans. Hún
brosti að tilhugsuninni. I speglinum
virtust sjáöldur hennar þandari og
skærari en venjulega. Hún hallaði sér
fram svo augnabrúnirnar snertu gler-
ið.
„1 þungum þönkurn?"
Hún hrökk við þegar hún heyrði
málróm Marcs. Hann hallaði sér upp
að dyrastafnum á þann kæruleysis-
lega hátt sem á stundum má sjá á
myndum í herratízkutímaritum. Hún
leit við og þau brostu hvort við öðru.
Hann þurfti ekki nema eitt skref til
að koma alveg að henni. Hann kyssti
hana, hún veitti litilsháttar viðnám
og hann sleppti henni.
„Þetta á að minna þig á hina gömlu
og góðu daga,“ sagði hann dálitið
hranalega.
„Eg vil njóta hans,“ hugsaði hún,
„hann er dálítið broslegur og talar
eins og persóna í lágkúrulegri smá-
sögu og ég vil njóta hans.“ Hann
læsti dyrunum hljóðlega og vafði hana
síðan örmum á ný. Þau stympuðust
um stund við að fletta hvort annað
klæðum og létu fallast niður á gólf-
ið. Hann rak sig á baðkerið og bölv-
aði. Vatn rann úr krana, og Josée
var hálft í hvoru að hugsa um að risa
á fætur og loka fyrir það, en hann
hafði þegar tekið um hönd henni og
þrýst henni að likama sínum og hún
minntist þess hve hann hafði alltaf
verið stoltur af garpskap sínum við
konur. Engu að síður lauk hann sér
af i einni skorpu eins og hann var
vanur og vatnsniðurinn hvarf ekki
eitt andartak úr eyrum henni. Á eftir
lá hann þungt að henni og blés mæð-
inni, og aðkreppan, áhættan, ómurinn
af samtalinu, sem barst innan úr dag-
stofunni, kom mun meira róti á til-
finningar Josée en atlotin sjálf.
„Komdu þér á fætur,“ sagði hún.
„Þau fara að svipast eftir okkur. Ef
Laura ....“ Hann reis upp, rétti
hénni höndina og kippti henni á fæt-
ur. Læri hennar skulíu og hún spurði
sjáifa sig hvort það mundi ekki vera
aí hræðslu. Þau lagfæröu hár sitt og
þögðu.
„Má ég hringja til þín?“ spurði
hann.
„Auðvitað."
Þau litu hvort á annað í speglinum.
Hann virtist hinn ánægðasti með
sjálfan sig. Hún hló lágt, kyssti hann
á vangann og hélt út á undan honum.
Hún þóttist vita að hann mundi
kveikja sér i sígarettu óðar og hún
væri farin, hagræða enn hárgreiðsl-
unni og loks koma fram, svo kæru-
leysislegur í fasi og Þaö hlaut að vekja
grunsemd, jafnvel með þeim sem sízt
hætti við að tortryggja fólk. En hver
mundi samt sem áður geta trúað því
á hana, einmitt kvöldið, sem verið
var að fagna sýningarsigri eigin-
manns hennar, að hún legðist hálfnak-
in með gömlum kunningja, sem hún
unni þar að auki ekki lengur, á gólf i
baðherbergi, rétt inn af samkvæmis-
salnum? Manni, sem hún hafði aldrei
unnað? Jafnvel Alan mundi ekki trúa
því á hana.
Hún gekk aftur inn i dagstofuna,
drakk ávaxtasafa og geispaði í laumi.
Hana syfjaði, eins og alltaf á eftir.
Eins og alltaf þegar atlotin höfðu
eingöngu verið holdleg og gersvipt
allri ljóðrænu. Laura sveif um á milli
gestanna, dró töfrahringi umhverfis
Alan sem stóð, drungalegur og úfinn,
og hlýddi glaðklakkalegu masi Jeans
Perdet. Josée gekk til hans, en Laura
varð á undan henni.
„Hetja samkvæmislífsins er dálag-
lega á sig kominn. Alan, vinur minn,
þú litur út eins og glæpamaður."
Hún lagfærði bindið á honum, og
hann lét það afskiptalaust, leit ekki
einu sinni á hana. Josée þóttist sjá
að hann væri útúrdrukkinn. Laura
lyfti hendinni og fór fingrum um úf-
ið hár hans, og skyndilega vatt Alan
sér frá henni.
„Nei, þú hefur strokið mér nóg.“
Það varð ógnþrungin þögn. Laura
stóð þarna eins og illa gerður hlut-
ur, steini lostin, reyndi að hlæja en
gafst upp við það. Alan starði fram
undan sér ygldur á brún. Josée gekk
til hans óafvitandi.
„Ég held að Það sé hyggilegast fyr-
ir olckur að fara að halda heim.“
Henni varð ekki ljós fyndnin i orð-
unum fyrr en í bílnum á heimleiðinni..
Alan hafði opnað gluggann; vindurinn,
ýfði hár hennar og hressti hana.
„Þú varst ekki sérlega hæverskur,“
sagði hún.
„Þótt ég hafi orðið til við hana einu.
sinni eða tvisvar, hefur hún ekki.
neina ástæðu til að .... “
Síðustu orðin runnu saman í óskilj-
anlegt tuldur.
Josée sneri sér að honum furðu
lostin.
„Hefur þú orðið til við hana?
Hvenær?"