Vikan - 28.06.1962, Blaðsíða 34

gfjf-gE
riA Súkkulaði-
3slg
gsg. Ananas-
iHl Karamellu-
Yanillu-
Romm-
Búðingar

hans ofurliði. Þegar hann hafði lokið
sér af kveikti hann sér í sígarettu
og tók að spyrja hana.
„Hvað segirðu mér um manninn
þinn? Þér þykir ekki vænt um hann?
Eða er hann klaufi við þetta? Það
er sagt, að Bandarikjamenn ..
„E’kki neina hnýsni,” svaraði Josée
þurrlega.
„Ég get eiginlega ekki trúað því,
að þú sért ástfangin af mér — eða
ertu það?“
„Nei,‘f svaraði hún. „Ekki vitund.
Ég er að leitast við að tortíma dálitlu
þessa dagana. Að tortíma jafnvel þvi,
sem verið hefur mér snar þáttur ást-
arinnar. Ég á ekki nema um tvennt
að vélja, tortínia því eða verða sjálf
tortírningunni að bráð.“
„Heldurðu að hann komizt að
þessu?“
„Hann hefur mann í þjónustu
sinni, sem er á hnotskóg hérna fyrir
utan. Einkaspæjara ....“
„Er þetta satt?“
Slikt átti við hann. Hann stökk út
að glugganum, en sá ekki neinn og
setti upp hinn grimmúðlegasta svip
til að skemmta henni, lézt því næst
verða skelfingu lostinn og tók hana
loks í faðm sér þegar hún fór að
hlæja.
„Þú ert töfrandi Þegar þú hlærð."
„Var ég hláturmild áður?“
„Áður en hvað?“
Hún var að þvi komin að svara:
„áður en Alan kom til sögunnar," en
hætti við það.
„Áður en ég fór til New York.“
„Já, þú hlóst mikið. Þú varst ákaf-
lega kát.“
„Ég var víst tuttugu og tveggja
þegar við kynntumst fyrst, ætli það
ekki?“
r- i
i
„Eitthvað um það. Hvers vegna?"
„Nú er ég tuttugu og sjö. Það gerir
allan mun. Ég er ekki hláturmild nú.
Og í þann tíð drákk ég til að komast
í nánara samband við fólk, nú drekk
ég til að forðast það. Kátbroslegt,
er það ekki?“
„Ekki beinlínis."
Hún strauk hendinni um vanga
honum. Hann lifði í sínum litla heimi,
líf hans snerist um fréttamennskuna,
vinnustofuna og auðsigraðar konur.
Hann var gæflyndur, skrafhreyfinn,
þægilega mannlegur. Hann var opin-
skár, þreytandi og dálitið hégómlegur.
Hún varp þungt öndinniv
„Ég verð að halda heim.“
„Hvað verður nú, ef Þér er í raun-
inni veitt eftirför?“
Hann hló við og hún mælti með
nokkurri gremju:
„Þú trúir mér ekki?“
„Nei. Þú hafðir alltaf hinar fárán-
legustu sögur að segja. Ég dáðist að
þér fyrir það. Allir dáðust að því.
Sérstaklega vegna þess, að það var
auðheyrt að þú trúðir þeim ekki
sjálf.“
„Ég býst við að ég hafi verið ærið
léttlynd í þann tíð,“ sagði hún. „Og
talsverður villingur.“
„Þú ert Það enn,“ sagði hann, en
þagnaði við.
Þau litu hvort á annað, og nú
fyrst kom Marc til hugar að aðstæð-
urnar kynnu að vera flóknari og
margslungnari, en hann hefði gert sér
grein fyrir. Þetta kom honum í slæmt
skap og hann ók henni heim eins
hratt og bíllinn komst. Það kom hik
á hann þegar þau kvöddust við úti-
dyrnar.
„Á morgun?“
„Ég hringi til þín."
Hún gekk hægum skrefum upp
stigann. Klukkan var orðin sjö. Alan
hlaut nú þegar að vera kunnugt um
það, að hún hafði farið með dökk-
hærðum, ungum manni inn í hús
nokkurt við Kue des Petits-Champs
Kiukkan hálífjögur, og ekki haldið á
brott þaöan fyrr en að nokkrum
kiukkustundum liðnum. Hönd hennar
skaii þegar hún leitaði að lyklinum,
en nún víssí að inn varð hún að fara,
aó pað var eina lausnin.
Hann var þegar kominn heim, eins
og hun vissi, ia uppi i sófa og las í
dagbiaði. Hann brosti við henni og
réíti henni höndina. Hún settist hjá
nonum.
„rnttirðu Lauru?“
Þetta andartak, sem hún gat enn
rætt við hann i fuliri vinsemd enda
pött reiom brynni hið innra með hon-
um, var henni örvæntingarþrungin
nautn.
„vitanlega hitti ég Lauru. Hún
hagaði sér eins og samsærismaður."
ruann virtist í bezta skapi. Hún hik-
aði viö rétt sem snöggvast.
„Og þér heíur borizt skýrslan?"
„Skýrsian?"
„þ'ra einkaspæjaranum, sem þú læt-
ur veita mér eftirför."
Hann rak upp hlátur.
„J á, það ... það var ekki nema
fyrsta hálfa mánuðinn. Ef þú hefðir
verið á þingum við einhvern, mundu
þessir ágætu vinir okkar þegar hafa
sagt mér það." .
Hún hneig út af, lagðist að hon-j
um og lét höfuðið hvíla á öxl hans.
Ailt i einu varð hún gripin áköfum ■
feginieik. Hún átti enn völina, þótt
hún vissi sig þegar hafa tekið ákvörð-
un, að téuin sem hún grét við öxl
Bernards inni í loftkældu barstofunni,
Þegar henni varð hugsað um Alan,
sjálfa sig og sameiginlegt skipbrot
þeirra, áttu upptök sín i hinum eina
sannleika. Djúplægari sannleika en
fólginn var í þeirri venju að liggja
fast að þessum rólega líkama, vernd-
uð arminum, sem hún hallaði höfði
sinu að nú. Sögu þeirra hafði lokið
í einni andrá, daginn sem hún gerði
sér það ljóst að hún gat ekki sagt
Bernard hana alla, að hún gat ekki
sagt Bernard hana aila, að hún gat
ekki einu sinni sagt sjálfri sér hana
aifa af hreinskilni og afdráttarlaust.
Sannleikurinn varðandi hjónaband
þeirra var í senn of margslunginn og
oí ástriðuþrunginn; hann var fólginn
í örskömrnum, fleygum andartökum
ástúðar, fullnægingar og grimmdar.
Þar var hvorki um samleik eða sam-
íélag að ræða. Hún andvarpaði. Hönd
Aians strauk hár hennar af ástúðlegri
varíærni.
Hún hvarflaði augum um dökka
bitana, ljósa vegglna, hinar fáu
myndir, sem prýddu stofuna. „Hvað
hef ég dvalizt hér lengi? Fimm mán-
uði, kannski sex?“ Hún lokaði aug-
unum. „Og heyrt andardrátt þessa
manns við hlið mér hálft þriðja ár,
eða fast að þrem? Hvað á ég til
bragðs að taka, hvert á ég að fara
og með hverjum?" Allar þessar
spurningar virtust mikilvægar, en um
leið með ólíkindum; hver þeirra um
sig stóð í órofatengslum við stutta
setningu, sem hún hlaut að verða fyrri
til að segja, og allur líkami hennar,
sérhver vöðvi í andliti hennar, barð-
ist gegn að hún mælti. „Ég verð að
bíða,“ hugsaði hún með sér, „bíða
og leiða talið að einhverju öðru, anda
síðan djúpt að mér og þá verður mér
auðvelt að segja þetta I einni lotu.“
„Segðu mér eitthvað um Marc,“
sagði Alan glettnislega um leið og
hann dró að sér höndina, sem strokið
hafði hár hennar.
„Ég var hjá honum rétt áðan heima
í íbúðinni hans.“
„Ég er ekki að gera að gamni
mínu.“
„Ég ekki heldur."
Það varð nokkur þögn. Síðan tók
Josée að segja honum upp alla sög-
una. Hún sagði honum nákvæmlega
frá hverju smáatriði; lýsti íbúðinni,
lýsti því hvernig hann hafði afklætt
hana, hvernig þau höfðu legið að at-
lotunum og. atlotunum sjálfum, hvað
hann sagði, tegar hann tók hana, og
hvernig hanoi hagaði sér að Því loknu.
Hún valdi hvert orð af ýtrustu ná-
kvæmni, reyaidi eftir megni að nlaupa
ekki yfir neitt. Alan lá grafkyrr. Þeg-
ar hún hafði lokið frásögninni, varp
hann þungt öndinni.
„Hvers vegna ertu að segja mér
þetta allt?“
„Til þess að Þú þurfir ekki neins
að spyrja.“
„Ætlarðu að leika þetta aftur?“
„Já.“
Þetta var satt, og hann hlaut að
hafa gert sér það ljóst. Hún sneri
sér að honum. Hann virtist ekki þjást
neitt; hann var helzt eins og annars
hugar og það staðfesti þá niðurstöðu,
sem hún haiðí komizt að.
„Hefur mér sézt yfir nokkuð?"
„Nei,“ svaraði hann seinlega. „Ég
geri ráð fyrir að þú hafir skýrt frá
öllu, að minnata kosti öllu, sem skiptir
Íeinhverju fyrir mig. Öllu, sem ég
kynni annars að hafa gert mér í hug-
líarlund," hrópaði hann skyndilega.
.■ Hann settist upp við dogg, og virti
hana fyrir sér, í fyrsta skipti með
hatur í augum.
Hún horfði fast á móti og allt í
einu kraup hann á kné, lét höfuð sitt
hvíla að henni og iitraði af grátvana
ekka.
„Hvað hef ég geat?“ hvíslaði hann.
„Hvað hef ég geirt þér? — Hvað höf-
um við gert?“
Hún hvorki hreyfði sig né svaraði.
Hún lagði eyrun við hið mikla tóm
sem myndaðist hið innra með henni.
„Ég krafðist alls af þér,“ mælti
hann enn, „ég krafðist hins neikvæð-
asta.“
„Ég gat ek.ki uppfyllt þær kröfur,"
svaraði hún bijátt áfram. Hann reis
upp.
Hann gerðí úrslitatilraun.
„Þetta vonh nnijstök."
E*n hann átti ekki við Það, sem
henni og Marc hafði farið á milli,
hann átti við hvernig hún lýsti því
og hún gerði sér grein fyrir því.
„Þannig mundi það alltaf verða,"
svaraði hún vingjarnlega. „Leiknum
er lokið."
Og langa hríð lágu þau kyrr, fast
hvort að öðru, eins og að lokinni
glímu, örmagna. ^
Aldarspegill.
Framhald af bls. 21.
Ólafur Thors er meðalmaður á
hæð, en sýnist hærri en hann er,
því að hann gengur venjulega á Þykk-
um skósólurn. Hann er einnig mjög
keikur og beinn í baki, Og eykur það
á hæð hans. Þótt komið sé kal í
krúnu hans ris grátt hárið uppkembt
frá miklum kollvikum, andlitið er
nokkuð stórskorið, en drættirnir
reglulegir, augun smá og snör, munn-
urinn fríður. Allur er maðurinn hinn
kempulegasti, kvikur á fæti, en þó
virðulegur í hreyfingum. Hann er
djarfmannlegur og frjálslegur í fasi,
eins og títt er um menn, sem hafa ekki
VIKAN