Vikan - 28.06.1962, Blaðsíða 29

á móti svona miklu frá föBur min-
um. Ég gat ekki séS neina ástæðu
til þess. Ég hlustaði ekki einu sinni
á hann. Við át'tum harða sennu út
af því og það var þá, sem ég eyði-
lagði orðið okkar. Ég sagði: Þú held-
ur kannski að þetta sé alveg ljóm-
andi að lifa svona. Ég sagði margt
fleira ilígjarnt og eigingjarnt."
„Þetta er nóg, Teresa,“ sagði ungi
maðurinn snöggt. „Vertu ekki að
velta þér upp úr þessu.“
„Viljið þér heyra meira?“ spurði
Teresa dómarann.
„Svo orðið helga var eyðHagt,“
sagði dómarinn. „Já, þetta getur
komið fyrir."
„Og gerir ekki mikið til.“ sagði
nngi maðurinn.
„Gjörið svo vel að þegja,“ sagði
dómarinn .......Haldið áfram Ter-
esa.“
„Það gerði til þá.“ sagði Teresa,
,.en ekki mjög mikið. Við gleymdum
því aftur. En svo tók hann að sér
Haskellmálið. Þér vitið að hann tap-
aði þvi.“
Dómarinn kinkaði kolli.
,.Hann mátti ekki heyra annað en
taka málið upp að nýju fyrir þenn-
an vesalings dreng,“ sagði Teresa.
Við rifumst lit af þvi. Ég vildi að
hann hætti við hetta vonlausa mál.
En hann sagði, að ábyrgð hvildi á
sér. Ég sagði að hann bæri áhyrgð
á barninu sinu. Við áttum von á
harninu þá.“
,,.Tá,“ sagði dómarinn bliðlega.
Ungi maðurinn tók fyrir augnn.
Dómarinn leit ekki á hann. en sagði
við konuna: „Ég hlusta, Teresa."
„Mark sagði að á honum hvildi
sú ábvrgð, að barnið hans ætti heið-
arlegan föður. Hann sagðist hafa
brugðizt saklausum dreng og hann
ætlaði að reyna að hæta úr þvi. Ég
sagði, að hann hagaði sér heimsku-
lega. Við lentum i hræðilegu rifr-
ildi. Ég hef alltaf verið vön að fá
vilja minum framgengt, og Mark er
heldnr ekki hrifinn af að gefa eftir.
Svo var það i marz ..
Ungi maðurinn hafði tekið hönd-
ina frá augunum og sat nú eins og
stjarfur i stólnum.
„að hann fór á fund eitt kvöldið."
sagði Teresa og talaði nú mjög
hratt. „Það var f sambandi við mál-
ið. Hann átti að halda þar ræðu.
Foreldrar minir voru á ferðalagi.
en ég gat ekki hugsað mér að vera
ein. Ég hað hann ... nei, ég skipaði
honum. að yfirgefa mig ekki. En
hann sagðist geta skilið eftir sima-
númer, svo ég gæti náð i hann ef
á þyrfti að halda. Og svo fór hann.
Auðvitað var ég bálreið. Ég hafði
alltaf fengið allt, sem ég viidi. Ég
veit ekki hvort reiði getur flýtt fyrir
léttasótt, en það var það, sem gerð-
ist. Ég vildi ekki hringja til hans,
til þess var ég of reið, en ég hringdi
i lækninn minn og hann sagði mér
að koma á sjúkrahúsið. Ég hringdi
eftir leigubil. Kannski var bilstjór-
inn áhyggjufullur vegna ástands
mins, en við lentum í árekstri. Og
... og ég missti barnið." Nú leit hún
niður. „Það var mér að kenna.“
Maðurinn hennar sagði: „Ég yfir-
gaf hana, þótt hún bæði mig um að
gera það ekki. Svo þér sjáið að hún
hefur næga ástæðu fyrir skilnaðar-
beiðninni. Eða er þetta ekki nóg?“
Dómarinn hugsaði með sér, að
þetta hefði verið fyrsti þáttur. „Er
þetta allt, Teresa?"
„Ekki frá minni hálfu,“ sagði hún.
„Þegar Mark kom til min á sjúkra-
húsið, hafði ég kvalir. Og allt var svo
hræðilegt ... barnið var farið. Hon-
um leið auðvitað lika illa, en ég
sagði við hann: — Þú hefur auð-
vitað haldið alveg ljómandi ræðu,
vinur minn.“
Dómarinn sá sársaukann i augum
unga mannsins. Og hann sá gömul
og ný sár speglast í augum hennar.
Hann sá, að það var litil von um
þetta hjónaband. Of djúp sár höfðu
verið gefin og þegin. En hann
spurði: „Hvað gerðist svo?“
„Faðir minn kom þjótandi heim
úr ferðalnginu, og setti allt á annan
endann. Ég fékk sérstakar hjúkrun-
arkonur og allt jiað bezta, sem hægt
var að ná i. Hann mátti ekki hevra
annað nefnt en að éff kæmi b.e;m ocr
léti dekra við mig. En ég fór ekki
bcss vegnn. Mamma og ég létum
háðar í veðri vaka, að ég vrði að-
eins heima þangað til "g væri bi’un
að ná mér. En sannleikurinn vnr sá.
að Mark kærði sin ekki um m;g ari-
ur. Hann saffði ekkert. Svo é>» dvniUi
har áfram. Hvernig ffat éff farið
ur heim? Ég vissi ekki hv»rni”
átti að haga mér við svona kriivuim-
rtæður — hað hnfði mér aldrei v»r-
ið kennt. jiér skiljið það.“
Dómarinn skildi það. en hann
talaði ekki um það. ..Svo var hað
kvöldið i khihhnum,“ hélt Teresa
áfram. ,.Nú skiljið hér hverniff ég
sló hann, alveg að ástæðulausu, sló
hann með orðinu? Sló hann með
svona beittu vopni — með svona
þungu orði — að hann bókstaflega
A’arð að slá mig aftur. Hann hefði
ekki getað annað. það var jafn eðli-
legt og hann deplaði augunum."
Auffu hennar voru nú full af tárum.
Mark sagði: „En éff hefði átt að
geta ráðið við hað. Sérstaklega af
hvt að ég skildi hetta. Hún hefur
aldrei skilið slika htuti. Það er satt
hiá henni. henni hafa aldrei verið
kenndir þeir. Meira að seffja núna,
getur hún ekki skilið, að ég átti
ekki að gera þetta."
„Ég er yður sammála, þér hefðuð
ekki átt að gera þetta.“ sagði dóm-
arinn.
„En það er ekki sanngjarnt að
Mark tapi atvinnu sinni og skaði
framtið sina, og að öll horgin tali
um hann, þegar það var ég, sem sló
hann. Hvað get ég gert?“
„Ekkert," sagði Mark. „Hættu að
hugsa um það.“
„Ég geri ráð fyrir,“ sagði dómar-
inn, „að þér séuð sammála þessu,
Teresa: Ef skilnaður verður leyfð-
ur, þá sé það vegna grimmdar —
frá yðar hálfu.“
„Já, ég er sammála," sagði hún.
„Mér finnst það sanngjarnt. Ég vil
að allir viti það.“
„Það er ekki hægt,“ sagði Mark
reiðilega. „Það ert þú, sem sækir
um skilnað.“
„Það er bara formsatriði," sagði
Teresa döpur.
„En það er það, sem um er að
ræða,“ sagði Mark. „En hvað hefur
breytt þér, Teresa? Hvað getur hafa
breytt þér?“
„Ég gat ekki fengið föður minn
til að skilja, hvað ég hafði gert,“
sagði Teresa. „Ég sá, að hann held-
ur að ég geti ekki gert neitt rangt,
af þvi ég er dóttir hans. En það er
ekki rétt. Heldurðu að ég viti ekki
hvað ég sagði við þig? Ef ég hefði
.ekki vitað það og ef þú hefðir ekki
vitað að ég vissi það ... þá væri
ekkert ... Hún gat ekki haldið
áfram.
Eftir stutta þögn sagði ungi mað-
urinn rólega: „Þó að þú sért i þessu
skapi núna, hvernig get ég vitað hve
lengi það endist? Hvað er það á
móti öllu öðru? Heldurðu að ég viti
ekki hvernig hugsunarháttur þinn
er?“
Hún hreyfði sig ekki og svaraði
engu. „Hafið þér hugsað um það,
Mark,“ sagði dómarinn, „að ef til
vill hafið þér valdið henni sárri
sorg?“
„Ó, Tessa,“ kallaði Mark, „við get-
um aldrei ...“
„Ég veit það,“ sagði liún dapur-
lega. „Það er of seint.“
Dómaririn stóð upp. „Ég fresta
málinu,“ sagði hann og gekk út.
Hvorugt þeirra heyrði til hans.
í biðstofunni sagði hann: „Málinu
er frestað mn óákveðinn tíma. Það
er engin ástæða til að hraða því.
Eða eruð þið ekki sammála um, að
þannig ákvarðanir þarf að ihuga
vel?“
Alicia Martinelli leit snöggt og
fagnandi á hann, en leit svo strax
niður. John Martinelli sagði:
„Hvernig getur hún þetta? Hvernig
geta þau gert þetta? Ég skil ekki ...“
„Það eruð ekki þér, sem þurfið
að skilja það,“ sagði dómarinn vin-
gjarnlega „og ekki ég heldur. 0|
ekki fólkið í Pearl City. Þetta er
þeirra mál. Látum þau um það.“
Charles Farlee kvaddi í flýti og
gekk að dyrunum. John Martinelli
gekk með lionum og ráðgaðist við
hann um málið.
Dómarinn leit á Aliciu. „Er þetta
of seint fyrir þau, David? spurði
hún.
„Ég veit það ekki. Ég get ekki
sagt um það. Ung hjörtu bresta
stundum,"
Hún brosti. „Þau gróa líka fljótt
stundum," sagði hún.
„Það gleddi mig ef ]ni hefðir rétt
fyrir þér,“ sagði dómarinn.
„Það er rétt.“
John Martinelli korn aftur.
„Komdu, vina min.“ Hann leit á
dómarann. „Ég geri ráð fyrir, að
við ættum að þakka þér?“
„Já, ég býst við því,“ sagði hann
annars hugar.
Þegar hann var orðinn einn, fór
hann að hugsa um liðna tið. Hann
sá fyrir sér svalirnar í Pearl City
klúbbnum áður en húsinu var breytt.
Hann gat séð stúlkuna i tunglsljós-
inu, og heyrði hana segja grátandi:
Er ]iér sama þó hjarta mitt bresti?
Og hann sá sjálfan sig scm fram-
gjarnan ungan mann, og heyrði sig
segja: -— Alicia, það er svo margt,
sem mig langar til að gera, svo mörg
ár ... Það eina, sem ég get sagt við
þig, er að þú skalt ekki biða. Og
þessi heimski ungi maður hafði bætt
við: — Brostin hjörtu eru ekkert
annað en heimskulegt viðkvæmnis-
þvaður, þau eru bara hugarfóstur.
Unga stúlkan hafði litið upp og
sagt við tunglið: — Hugarfóstur?
Seinna hafði verið lögð áherzla á
þetta orð. Það var þremur árum
seinna, og þá hafði það fallið eins
og steinn á milli þeirra og slrilið
þau að fullu. Þau höfðu gifzt vel —
en ekki hvort öðru.
Dómarinn andvarpaði. Hann vissi
betur núna. Hann mundi eftir þján-
ingum æskunnar. Minningarnar
voru hluti af vizkunni. Eitt orð með
áherzlu, sem aðeins tveir þekktu.
Þetta sýnir, hugsaði hann og brosti,
að meining orða getur verið mis-
yiean 29