Vikan - 28.06.1962, Blaðsíða 28

ORÐIÐ.
Framhald af bls. 11.
„Ég hef enga afsökun. Ég hefði
ekki átt að slá hana. Ég biðst af-
sökunar. fig hef ekkert meira aö
segja.“
Þa8 er komið með málin til dom-
arans, þegar þau eru útkljáð, hugs-
aði dómarinn, en ekki fyrr. En hann
varð að gera skyldu sina. Hann
sagði: „Charles Huston, hafið þér
einhverju við að bæta?“
Charles Huston sagði: „Eg er hér
aðeins með bróður mínum. Ég hef
engu við þetta að bæta.“
Varkár ungur maður, hu'gsaði
dómarinn. Hann langaði til að koma
honum aðeins úr jafnvægi. „Þér vor-
nð vitni að atburðinum?“
...Tá, vðar náð.“
„Vitið þér hvers vegna bróðir yð-
ar gerði þetta?“
„Nei, herra,“ sagði Charles og
svipur hans sýndi að þetta kæmi
lionum ekki við. Bróðir hans hefði
hagað sér kjánalega og nú væri hann
búinn að vera.
Dómarinn hikaði. Þvi ætti hann
að vera draga lietta á langinn? Þetta
lá allt ijóst fyrir. En það var mjög
undarlegt að frámgjarn og greindur
ungur maður skyldi þannig eyði-
leggja framtíð sína þarna í miðjum
kokkteilsalnum i Pearl City klúbbn-
um. Dómarinn vissi hve margir
höfðu snúið baki við Mark Huston
síðan þetta gerðist. Hann vissi að
unga manninum hlaut að liða illa.
En hann spurði kuldalega og af
skyldurækni: Þvi gerðuð þér þetta,
herra Huston?“
„Til þess lá engin gild ástæða,“
sagði ungi maðurinn. „Ég hef enga
afsökun."
„Ég hef heyrt, að þér hafið fengið
Haskallmálið tekið upp aftur,“ sagði
dómarinn allt í einu.
„Já, herra,“ svaraði Mark Huston.
„Þegar því er Tokið, mun ég fara
burt úr Pearl City.“
Þrár bnráttumaður, hugsaði dóm-
arinn. En i þessu máli berst hann
ekki. Og hún fór ekki til Reno. Hann
hcfði getað farið burt strax. Því
höfðu þau ekki gert það? En það
voru samt engar líkur til að þetta
Tagaðist. Atburðurinn i klúbbnum
var aðeins tákn einhvers, sem hafði
skeð Töngu áður. En samt sneri hann
sér að ungu konunni og spurði:
„Hvað hafið þér að segja, frú
Huston?“
„Það er ekkert, sem ég get sagt.“
Það er eitthvað athugavert við
þetta, hugsaði dómarinn. Teresa
Martinelli, sem hafði allt það bezta
i Tifinu — peninga, fegurð, greind
og góða skapgerð — sat alltof mátt-
laus i stólnum.
Þá tók móðir hennar til máls og
sagði: „Mig langar til að leiðrétta
eitt i framburði mannsins mins.“
„Já, frú Martinelli?"
„Það var orðið, sem dóttir min
notaði."
„Orðið?“ spnrði dómarinn. Hún
var nú falleg kona hún Alicia, hugs-
aði dómarinn og brosti til hennar.
„Hún sagði ekki ágætlega. Hún
notaði annað orð. Það var orðið
ljómandi."
„Já,“ sagði dómarinn. „Mark
Huston spurði hana hvernig henni
hefði liðið og hún svaraði með einu
orði. Hún sagði ljómandi." Dómar-
inn hélt áfram að skrifa.
„Ég vil henda á það, að hún lagði
mikla áherzlu á orðið,“ hélt hún
áfram.
Teresa var aftur orðin fjðrleg og
áköf. „Þetta þýðir ekkert mamma.
Þeir skilja þetta ekki. Þeir eru karl-
menn.“
John Martinelli sagði: „Alicia, ég
veit ekki hvað þú ert að reyna
að ...“
„Biðið aðeins,“ sagði dómarinn.
„Frú Martinelli, viljið þér gjöra svo
vel að ..
„Tala skýrt?“ greip Alicia fram
i. Hjarta dómarans sló hraðar, en
hann jafnaði sig fljótt. „Já, yðar náð,
ég skal gera það.“ sagði hún. „Teresa
vildi særa Mark og reita hann til
reiði, og það tókst henni mætavel."
„Frú Huston,“ sagði dómarinn.
„Við erum að meta skilnaðarkröfur
yðar. Er þetta mikilvægt?"
„Ef ég gerði mér vonir um að þér
munduð skilja það,“ sagði unga kon-
an, „mundi ég segja yður hve mikil-
vægt það er.“
Dómarinn laut að henni. „Ég held
að það væri betra að segja mér það.“
Mark Huston sagði hátt: „Ég
löðrungaði hana. Það er allt og
sumt, er jiað ekki?“
Teresa sagði: „Þegar Mark og ég
vorum nýgift vorum við mjög ást-
fangin, og við áttum eitt orð ...“
Mark greip fram i: „Þetta hefur
enga þýðingu og er engum til góðs.
Ég sló hana. Ég játa það. Ég lýsi þvi
yfir. Er það ekki nóg?"
„Ég er yður sammála, herra
Huston, að þetta samtal ætti að fara
fram i einrúmi," sagði dómarinn
hægt. „Ég ætla þvt að hiðja alla aðra
en herra og frú Huston að ganga út
úr herherginu. ef þið viljið vera svo
góð.“
„Viljið hér hlusta á mig?“ spurði
Teresa. Nú var engin deyfð yfir
henni lengur.
„Það er slcylda min að hlnsta á
vður, frú Huston,“ sagði dómarinn
ánægður. „Vilja allir aðrir gjöra
svo vel ...“
Alicia stóð upn og sagði: „Komdu
.Tohn.“ með óvæntum myndugleika.
.Tohn stóð upp, en Farlee var þegar
kominn af stað. Hustonbræðurnir
risu háðir á fætur.
„Setiizt hér. Mark Huston," sagði
dómarinn alvarlega.
Hin fóru út og lokuðu hurðinni
á eftir sér.
Dómarinn kom sér veT fyrir i
stólnum. ...Tæia, frú Huston, þá skuT-
uð hér hyrja."
TTngi maðurinn sat og horfði á
hókaskápinn. Svipur hans var ó-
ræður.
Teresa hvriaði: „Við vorum ást-
fangin. Við áttum saman sérstakt
lag. Við áttnm minninguna um sér-
stakt sólarlag — og hað, sem skeði
á eftir bvi.“ Bödd hennar var lág.
Mark Huston sat grafkyrr. „Og orð-
ið okkar.“ sagði hún, „orðið, sem
við áttum saman var — liómandi."
Dómarimi sagði hliðlega: „Svo
þetta orð táknaði eitthvað alveg sér-
stakt ykkar á milli? Fyrir ykkur
var hetta heilagt orð?“
,..Tá, herra.“ Hún ýtti slörinu frá
andlitinu. Augu hennar voru svo
falleg, að dómarinn varð hrærður.
„Þér vitið nð Mark átti i — já, það
má kalla hað CTfiðleika — að hann
var að reyna að koma sér áfram?"
„Ég veit það,“ sagði dómarinn vin-
gjarnlega.
„Við höfum miðg litla ihúð, og
ekki mikið ... Sjáið þér til, herra,
faðir minn er rilcur og hann hefur
alltaf dekrað við mig. Honum þykir
gaman að þvi. En það kom illa við
Mark. Hann bað mig, að taka ekkl
28 VIKAN