Vikan - 16.08.1962, Síða 35

á benzínið og billinn þaut út úr
skúrnum.
Þeir voru komnir næstum á enda
heimkeyrslunnar, begar þeir heyrðu
skerandi ýskur. Don bremsaði
snöggt.
— Þessi bölvuð girðing, sagði Don.
Pabbi er búinn að segja þessum i-
talska asna þúsund sinnum að
höggva Iinna niður. Hann gaut aug-
unum á Bud. Fyrirgefðu!
Hvað ælti liann að fyrirgefa?
hugsaði Bud og þessi undnrlega reiði
altók Iiann aftur. Hann var ame-
rfskur. Þó hann þyrfti að borða
spaghetti öðru hverju og lyktaði af
hvítlauk. Þó palihi hans. . . .
— Við tekum hjólin, sagði Don.
Hann renndi sér út úr bilnum, og
Bud fy’gdi eftir.
Hann sá, að hað var löng og djúp
rispa eftir endilöngum bílnumhægra
megin.
— Fjárans vandræði, Don! Hvað
segir pabbi þinn?
Don yppti öxlum.
— Hann kemst yfir það. Hann er
svo upptekinn af henni, að hann
veit ekkert í þennan heim. Komdu
nú! Bud var undrandi yfir, hve Don
var kaldur. Sjálfur var hann svo
ringiaður, að hann vildi helzt fara
heim.
En Don var þegar kominn inn i
skúrinn og kom út með gljáandi hjól-
hest. Bud tók við honum og Don kom
út með annan, enn fínni.
— Heyrðu, sagði hann. Ertu nógu
svalur í dálitinn hasar? Rödd hans
var spennt og óvenju skerandi. Bud
leið hálfilla. ITann hafði aldrei heyrt
rödd hans svona fyrr.
— Auðvitað, sagði hann strax.
Heldurðu að ég sé heigu1!? Hann
var engin skræfa. Don likaði betúr
við hann en alla aðra stráka, þó
pabbar þeirra þyrftu ekki að vinna
í verksmiðju eða búa til mat.
Don hélt áfram i myrkrinu og Bud
var rétt á eftir. Stormurinn næddi
i gegnum jakkann hans, en hann
fann það varla. Honum fannst eins
og hann væri að sigla, eða fljúga,
og kaldur vindurinn, hjólin, sem
runnu áfram, húsin og trén, sem
þeir þeystust fram hjá, allt sam-
einaðist i einhverri gleðitilfinningu.
Þegar Don stanzaði við svolitla
hæð. náði hann honum. Hann horfði
eftir dimmum, auðum veginum. Það
var aðcins eitt hús sjáanlegt, stórt
einbýlishús á hægri hönd.
— Þetta er hús Mitchellsfjölskyld-
unnar, sagði Don. Hún er í Florida.
Eigum við að koma inn og líta i
kringum okkur?
_ Til hvers?
— Bara til að vera dálítið sval-
ir, maður!
Don talaði i hálfum hljóðum og
það var spenningur i röddinni. Bnd
skyldi hann ekki. Hnnn gat ekki séð
nnitt svalt við það, að fara inn í
tómt hús fjarverandi fólks.
— Við komumst ekki inn, sagði
hann. Þau hafa auðvitað læst alls
staðar.
— Við komumst inn, sagði Don.
Það er að segja, ef þú gefst ekki upp.
Bud tók fast um stýrið.
— Þú skalt hætta þessu tali, sagði
hann. Hvenær hefi ég gefizt upp á
einhverju? Svaraðu þvi!
— Jæja. Don brosti og klappaði
honum á bakið. Ég vildi bara vita
vissu mína. Flestir strákar hefðu
hlaupið burt, þegar ég skemmdi bil-
inn.
Þeir gengu yfir grasflötina að hús-
inu og læddust hálfbognir i myrkr-
C a t a I i n a skyrtur tala sínu eigin máli. Fallegir
nýtízku litir, sem smekkmenn einir kunna aö
meta. Ný sniö, þrengri um mittið, víðari um
brjóstið. Góðar skyrtur þurfa ekki að kosta
meira-, þ'að sýna C a t a I i n a skyrtur og
allur sá fjöldi smekkmanna, sem kjósa sér
C a t a I i n a skyrtur.
FATAVERKSMIÐJAN FÍFA
Gleymið ekki
Gefjunarteppinu
í ferðalagið
VIKAN 35