Vikan - 22.11.1962, Qupperneq 37

Gef
mér líka!
Svona, svona ungfrú góð. Ekki svona
mikið í einu! Sjáðu bara hvernig
mamma fer að: Lítið í einu en oftar.
En þú hefur rétt fyrir þér — maður
byrjar aldrei of snemma á réttri húð-
snyrtingu. Mamma þín hefir líka frá
sesku haft þessa reglu: Nivea daglega.
Gott er að til er NIVEA!
Nivea inniheldur Euce-
rit — efni skylt húðfit-
unni — frá því stafa
hin góðu áhrif þess.

Og nú gerist allt í svo skjótri svip-
an, að erfitt er að gera sér grein
fyrir þvi.
Yalentin gengur hliðhallt aftur á
bak út á þröskuldinn, heldur vængj-
unum frani og saman og stendur dá-
lítið lotinn, en hallar sér um leið
aftur á bak í gustinn.
Hann lítur upp og aftur fyrir sig,
o» nú virðist vindhviða skyndilega
ná tökum á honum, svipta honum
út um dyrnar og út i loftsogið.
í sömu andrá að því er virðist
heyrist brothljóð yfirgnæfa hreyf-
ilgnýinn, og ég sé rauðgul brot eða
flísar bcrast aftur í vindsoginu. Við-
arbútur skellur á skjólinu yfir flug-
niannsk'efanum og fellur síðan til
jarðar eins og visnað lauf. Fugl-
mennið hefur brotið vinstri væng
sinn á dyrastafnum. Sekúndu, eða
öllu fremur broti úr sekúndu síðar
iieyrist cnn brestur, og um leið
linykkist flugvélin til, eins og hún
hafi rekizt á eitthvað. Sem snöggv-
ast kemur mér liclzt í hug að' stýr-
isuggarnir hafi orðið fyrir skemmd-
um, en svo er ekki. Það hlýtur að
vera Valentin, sem orðið hefur fyrir
áfallinu.
Ég halla mér út um hurðarlausar
dyrnar, svo langt að sogvindurinn
mundi eflaust hafa hrifið mig út,
ef einn af félögum minum hefði
ekki gripið um handlegg mér og
kippt mér inn fyrir. En mér hefur
tekizt að koma auga á Valentin.
Hann snarsnýst sólarsinnis i hröðu
falli til jarðar, og brotnir, skær-
rauðir vængir hans skina eins og
giitri á blóð i sólskininu.
Hann hefur þó enn tvo mögulei'ka
til björgunar — tvær fallhlifar.
Við sveigjum til vinstri. Höfum
augun fest á fuglmenninu í fahinu.
Hann hefur fallið að minnsta kosti
ein þúsund fet, þegar hvítur díll
sést yfir honum. Fallhlífin er að
opnast.
Nei . . . i stað þess að þenjast út,
snýst hún saman í vöndul. Blaktir
i loftinu eins og langur, hvítur logi.
Þá er úti um annan möguleik-
ann.
Neðar . . . neðar . . . og þó að
hann falli með 120 mílna liraða
á k’ukkustund, virðist manni þetta
stund, sem aldrei ætli að líða.
Annar möguleikinn er þó ónotað-
ur. Neyðarfallhlífin. Nú á fugl-
mennið ekki nema um þúsund fet
eftir til jarðar.
Onnur fallhlifin opnast, en þenst
ekki heldur út. Snýst einnig í snar-
vöndul. Svo vefst hún um höfuð
honum og líkama lians eins og
hjúpur, og ég sé hvernig hann
reynir að losa sig. Og nú er þessum
harmleik að verða lokið.
Flugvélin teiur bratta dýfu á eftir
fuglmenninu o|g flýgur lágt yfir
jörð.
Fuglmennið liggur á grænum akri
með brotna vængi. Hann liggur á
grúfu, hreyfingarlaus. Það eina sem
hreyfist eru livítar silkifallhlífarnar,
sem blaka eins og þar hreyfist hvit-
ir svanavængir, að ofan að sjá.
Léo Valentine skrifaði einu sinni
þessi orð: „Þú getur ekki haldið
þig til lengdar á landamærum hins
mögulega og ómögulega án þess að
storka dauðanum — og hann er
ekki þannig skapi farinn, að hann
Iíður þér ekki til lengdar að standa
uppi i hárinu á sér eða taka ekkert
tillit til sín . .
„Það eru aðrir, sem fcigir eru . .
Hann hafði stokkið yfir sex
lmndruð sinnum í gin dauðans, eftir
að liann komst fyrst í kynni við
„bá myrkeygðu mey, hræðsluna“,
eins og bann komst sjálfur að orði,
vfir Baraki forðum.
Hann hafði séð aðra hrapa úr
fa’lhlífarstökki til jarðar — Baoul
Sabé, hinn unga félaga sinn, sem
beið bana í stökki árið 1938. rétt
áður en hann átti sjálfur að stökkva
í fyrsta skipti: Clem Sohn, annað
fuglmenni: Salvator Canarozzo,
konuna Baby Monetti.
„Þau voru feig, en ekki ég,“ sagði
hann oft, „Ég finn það alltaf örngg-
'ega á mér áður en ég stekk að
ég muni komast lifs af.“
Þegar við flugum yfir slysstaðinn,
sáum við menn, sem voru að breiða
fa'lhlífarnar yfir líkið.
Við flugum til baka og ’entum á
flugvellinum. Mér varð litið upp,
himinninn var blár eins og barns-
auga. Og því skyldi hann ekki lika
vera sakleysislegur? Það var ekki
hann, heldur jörðin, sem orðið hafði
Léo að bana, eins og hann liafði
sjálfur eitt sinn skrifað: „Fallhlíf-
arstökkvarinn veit að ásýnd jarð-
arinnar er ásýnd dauðans.“ ★
Piparsveinar.
Framhald af bls. 9.
og rauðsprettur liggja á borðinu.
Svona kartöflur höfum við a’drei
séð: Þær cru eins og dvergvaxnir
bananar í laginu.
— Þær heita möndlur þessar, seg-
ir Einar. — Ég fékk þær hjá atvinnu-
deildinni. Þelta eru afbrags kartöfl-
ur, viðurkenndar í úrvalsflokki,
samanber tilkynningu i Lögbirtingi.
— Sýður ])ú matinn þinn alltaf
sjálfur?
— Oftast nær geri ég það á kvöld-
in. Og oft fæ ég mér eitthvað, sem
ég er fljótur að matreiða i hádeginu
á laugardögum. Annars borða ég
um miðjan daginn i mötuneytinu i
Sambandinu. Nú, og stundum er ég
að hjálpa kunningjum mínum og
MERKAR BÆKUR
Fyrir jólin munu koma út nokkrar bækur hjá
LEIFTRI. Sumar þeirra eru þegar komnar í bóka-
verzlanir, aðrar koma næstu daga:
FULLNUMINN,
eftir Cyril Scott, í þýð. frú Steinunnar Briem. Frú
Steinunn hefur áður þýtt bækurnar Vængjaður Faraó,
Carola og Yogaheimspeki.
LEIÐSÖGN TIL LÍFSHAMINGJU,
eftir Martinus.
G YÐIN GURINN,
þriðja og síðasta bókin í hinu stórmerka skáldriti
Nazareinn, eftir Sholem Asch. Þýð. M. Jochumsson.
Fyrri bækurnar heita: Rómverjinn og Lærisveinninn.
STÝFÐAR FJAÐRIR,
annað bindi skáldsögu Guðrúnar frá Lundi.
ÁST í M YRKRI,
ný skáldsaga úr Reykjavíkurlífinu, eftir Ingibjörgu
Jónsdóttur.
TIL ÞÍN,
heitir bók, sem vekja mun mikla athygli. Bókin er
eftir Valborgu Bentsdóttur. Prýðilega rituð, djörf,
sérstæð.
í LJÓSI MINNINGANNA,
eftir frú Sigríði Björnsdóttur frá Miklabæ. Fögur bck
og skemmtileg.
SÆSNIGLAR MEÐ SKEL,
eftir Ingimar Óskarsson grasafræðing. Þetta er annað
heftið í Skeldrafána íslands.
Auk þessa kemur út fjöldi unglinga- og barnabóka,
en barnabækur LEIFTURS eru þjóðkunnar. Þær eru
ódýrar og skemmtilegar.
-----------------------------------------------------I
VIKAN 37