Vikan - 22.11.1962, Side 39

Hvar er örkin hans Nóa?
llngírú Yndisfríð
Síðast þegar dregið var hlaut
verðlaunin:
GUÐNÝ JÓNSDÓTTIR,
Kópavogsbraut 54,
Nú er það örkin hans Nóa, sem
ungfrú Yndisfríð hefur falið í
blaðinu. Kannski í einhverri
myndinni. Það á ekki að vera
mjög erfitt að finna hana og ung-
frú Yndisfríð heitir góðum verð-
launum: Stórum konfektkassa,
sem auðvitað er frá Sælgætis-
gerðinni Nói.
Nafn
Heimilisfang
Örkin er á bls. Sími
tíma á sólarhring, það er alltaf
breytilegt.
— Hvernig líður dagurinn hjá
þér?
— Það er svo misjafnt, eftir því
hvað ég er að gera. Ég get svo sem
reynt að lýsa degi með því móti 'að
ganga út frá þvi, að ekkert komist
að annað en leikstörfin. Þá fer
maður á fætur svona um níu og tek-
ur nokkrar leikfimisæfingar, — ég
fer alltaf í morgunleikfimi, þegar
ég nenni, — svo fæ ég mér kaffi-
sopa og lötra svo i strætó hér niður
fyrir brekkuna. Siðan byrja æfing-
arnar í leikhúsinu, mat kaupum
við í kjallaranum, og æft til tvö.
Milli tvö og sjö er eignilega róleg-
ast hjá mér, en þá er oft eitthvað
í útvarpinu eða annað, sem þarf að
gera, annars fer ég i sundhpllina.
Ég reyni að komast þangað, helzt
á hverjum degi. Nú, og klukkan sjö
byrjar maður að undirbúa sig fyrir
sýninguna, og þegar hún er búin —
beint í bólið.
— Hvenær dagsins rakarðu þig?
— Það er nú stóra próblemið.
Ef ég raka mig á morgnana, er ég
orðinn of broddóttur fyrir maska
um kvöldið; ef ég raka íhig á kvöld-
in er ég orðinn eins og villimaður
um miðjan næsta dag. Ég reyni oft-
asl að raka mig um miðjan dag.
— Mallarðu sjálfur?
— Ég gerði það um tíma, en fitn-
aði svo að ég varð að hætta því.
— Kjöt í alla mata?
— Nei, um sama leyti fékk ég
leiða á kjöti. En ég lagði svo mikið
í þetta og mallaði svo niikið, að ég
varð að éta meira en mig íangaði i,
til þess að þurfa ekki að henda
helmingnum.
—- Iivar borðarðu um lielgar?
— Ég reyni að koma mér vel
við familíuna, annars er ósiður að
borða i hádeginu á sunnudögum.
— Iivernig er það í svona hús-
um? Er hægt að eiga nokkurt einka-
líf?
— Það er talsvert hljóðbært. Einu
sinni var fólk hjá mér hérna að
dansa, og húsvörðurinn gat ekki
sofið á fyrstu hæð. Og þegar ég er
lagztur út af á kvöldin — það er
leigubílstjóri hérna fyrir neðan mig,
rólegasti og bezti maður — heyri
ég alltaf þegar hann kemur heim,
dregur fram sófann sinn, skrúfar
frá krönum og þess háttar. Og einu
sinni heyrði ég barnsgrát, og hann
getur hvergi hafa komið nema úr
íbúð, sem er á níundu hæð og hin-
um megin i húsinu.
— Hvar þykir þér bezt að vera
1 ibúðinni?
— í stólnum, sem þú situr í.
Stóllinn, sem ég sit í, er lágur
hægindastóll með grárri sessu og
ihvolfu leðurbaki. Mjög þægilegur
stóll.
— Hefur ekki kvenhylli þín auk-
izt, eftir að þú eignaðist þessa ibúð?
— Það fylgir böggull skammrifi
■— ég fylgi íbúðinni. ☆
Á eyðihjarni.
Framhald af bls. 25.
bráð sem nokkuð di'ægi.
Surrey kom inn sem snöggvast,
gleypti í sig nokkra munnbita og
lagði síðan aftur af stað með rifíil-
inn. Greatorex var aftur tekinn til
við hroturnar. Hann virtist sofa
mestallan tímann. Og Prowse lét ekki
sjá sig enn. Dahl íór að undrast um
hann; það var ótrúlegt að hann kæmi
ekki heim til að fá sér bita, auk þess
sem hann hlaut að vera með bráð
með sér, nema þá því aðeins að eitt-
hvað hefði orðið að honum.
Dahl ákvað að bíða enn um hríð
og sjá um að Alison svikist ekki um
að borða sinn skammt. Svo ætlaði
hann að fara og svipast um eftir
Prowse.
Hann heyrði gengið á snjóþrúg-
um upp að kofanum stundarkorni
siðar og létti við, hugði að það væri
Prowse. En það var Surrey, sem opn-
aði dyrnar.
„Reykur,“ mælti Surrey. „Það hlýt-
ur vitanlega að vera Carl.“
Greatorex hraut meir en nokkru
sinni fyrr.
Dahl gekk út í dyrnar. „Hvar?“
spurði hann.
„Hjá flakinu,“ svaraði Surrey. „Ég
var farinn að óttast um hann,“ bætti
hann við.
Það var með naumindum að reyk-
urinn yrði greindur. Dahl var því
fegnastur, þegar hann sá að það var
ekki um að villast. Þá þurfti hann
ekki að hafa frekari áhyggjur af
Prowse. Nóg var samt.
En svo var þvi sem hvíslað að hon-
um, að þarna mundi ekki allt sem
sýndist. Hann reyndi að hlusta ekki
á þessa lágu rödd, en komst þó ekki
hjá því.
Alison starði stórum augum á
Dahl. „Sagðirðu. ekki að hann hefði
fengið bráð í snöruna?" spurði hún.
getið notið fegurðarleyndardóms Pascale Petit
„Ég nota Lux-sápn á
hverjum degi“, segir
Pascale Petit. „Ég
hef komizt að raun
um, að hún verndar
hörundslit minn eins
og bezt verður á
kosið“.
hvít, bleik, blá,
græn og gul

„Lux er mín sápa", segir Pascale Petit. „Eg hef
notað Lux árum saman. Hún var mér góður fé-
lagi, þegar ég kom til Hollywood. Þið megið
ganga að því vísu, að Lux-sápan fyrirfinnst á
snyrtiborði sérhverrar kvikmyndastjörnu".
Já, þegar þér notið Lux-sápu, er ekki eingöngu
um andlitsþvott að ræða — heldur og fegurðar-
meðhöndlun. Og þér munuð verða Pascale Petit
sammála um það, að betri sápu fyrir hörundið
getur ekki.

9 af hverjum 10 kvikmyndastjörnum nota Lux handsápu
X-LTS 925/lC-804I-5O
VIKAN 39