Vikan


Vikan - 29.11.1962, Blaðsíða 11

Vikan - 29.11.1962, Blaðsíða 11
dalina og var okkur sagt, að Japan- ir máluðu augu á skip sín, svo þau iötuðu aftur heim. Japan er þrungið leyndardómum hinna f.jariægari Austurlanda. Þegar komið er í land, mæta manni sí- brosandi, gul andlit, og augun eru eins og smárifur í andlitinu. Allt er svo smátt í sniðum, jafnvel leigubílarnir taka ekki nema tvo eða i hæsta iagi þrjá, og þá er ekki hægt að teygja úr fótunum. Um- ferðin er ægileg, alls konar mótor- h.jól og hestakerrur sjást á götunum. líeynt hefur verið að ráða bót á umferðarvandamálunum með því að kyggja bæði loftbrautir og neðan- jarðarbrautir, en ekkert dugar. Bil- stjórarnir eru léttlyndir, reka upp skellihlátur ef þeir sjá árekstur og grohba yfir þvi, hve góðir bilstjór- ar þeir sóu að lenda ekki í þvi sama. í Japan eru tvenns konar leik- hús, annað þeirra tekur til með- ferðar létta söngleiki, en hitt jap- anska látbragðsleiki. í því fyrr- nefnda leikur eingöngu kvenfólk en því síðarnefnda eru karlmenn i öllum h’utverkum. Það sýnir ein- göngu gömul, japönsk leikrit og gctur ein sýning tekið hálfan dag. Hafa margir leikhúsgestanna með sér púða til að Sitja á og jafnvel mat, sem þeir borða á meðan á sýningu stendur. Japanir borða bók- staflega alls staðar, í járnbrautar- lest sá ég einu sinui gamla konu sitja á hækjum sínum og borða iiænu. Hún nagði beinin og henti þeiin svo í kringum sig. Ég fór eitt sinn í Takarazuka, en svo nefnist kvennaleikhúsið. Það var upphaflega stofnað af einni frænku keisarans, sem kunni bæði að lesa og skrifa. Henni þótti ieitt að geta ekki farið i leikhúsið, þvi í Japan var konan það óæðri karlmönnum að hún mátti ekki sjást opinberlega. Þær máttu ekki fara í leikhús og það þótti alls ekki sæma að karl og kona léku hvort á móti öðru í leikhúsi. Þvi tók frænka keisarans sig til og stofnaði leikhús fyrir kvenfólk. Efnilegri stúlkurnar voru þjálfaðar upp í karlmannshlutverk, því það er erf- iðara að leika sterkara kyijið og þarf til þess dimman og sterkan róm. Það er erfitt að fá leyfi til þess að dvelja í Japan, ferðamenn fá aðeins 30 daga dvalarleyfi og út- lendingum er bannað að setjast að í landinu. Evrópubúar eru þvi mjög sjaldséðir fuglar, en samt rakst ég á kaþólska presta og trúboða frá Evrópu. Þrengslin eru svo mikil og fólksfjölgunin svo ör, að kappkost- að er að flytja fólk til annarra ’anda. Verzlunarlífið er mjög blómlegt og hægt að fá kcypt allt milli him- ins og jarðar: dýrmætar perlur og steina, skrautlega kimono, sem er aðalklæðnaður japanskra kvenna, og Hara-kiri sverð, sem Japanir fremja sjálfsmorð með. Þó reyndist okkur erfitt að fá keypt föt. Þeir hrista höfuðin af undrun, þegar númier 42 er nefnt, ég tala nú ekki um skó nr. 39. Engin kona getur leyft sér að nefna svo hátt númer án þess að blygðast sin. Gil'u er lítill bær skammt frá Nagoya, sem er frægur fyrir að nota fugla við fiskveiðar. Fuglateg- und, sem heitir Cormorant (skarfa- tegund), er þjálfuð til þessara veiða. Fiskveiðarnar fara fram að kvöldi til. Framan á bátnum er karfa með viðarkoiiim, sem kveikt er i. Við bjarmann frá loganum stekkur svo fiskurinn upp úr sjónum og fugl- arnir eru æfðir i að grípa fiskinn á l'luginu og fljúga með hann upp i bátinn. Hringur er um hálsinn á fuglinum, svo hann getur ekki gleynt nema smæstu iiskana. 1 hverjum bát eru tveir fiskimenn með 10—15 fugla. Fiskveiðarnar eru geysilega vinsælar, og almenning- ur tekur sér far með liúsbátum til þess að horfa á jiær. Japanska Geishan er heimsfræg. Stúlkan fer í skóiann 5—10 ára gömul til jiess að verða Geisha. Oft keyptu eigendur skólanna efnilegar stúlkur af fátækum foreldi’um. í skólanum var þeim kenndur lát- bragðsleikur, söngur og dans. Þær voru þjálfaðar i framkomu og aldar upp til þess að verða samkvæmis- konur. Geisliurnar voru síðan leigð- ar í samkvæmi, ein eða fleiri, mönn- um til skemmtunar. Þessi stétt er nú mikið að hverfa og Geishurnar nú sjaldséðar almenningi. í stað þeirra eru komnar nútíma sam- kvæmiskonur, sem skemmta gestin- um. Þær fylgja með aðgöngumiðan- um að skemmtistaðnum, en ef menn viija velja stúikuna sjálfir, verða þeir að borga 15 krónur aukalega. Karlmenn fara aldrei út með konum sínum á skemmtistað, þær eiga að gæla bús og barna. En það er leið- inlegt að sitja einn allt kvöldið og þess vegna yerða þeir að fá sam- kvæmisaöinu sér til skenmitunar. Stýrimennirnir á Albert lliore buðu mér og vinkonu minni á fræg- an skemmtistað. Þegar við komum inn i anddyrið, lét dyravörðurinn í ijós undrun sína yfir komu okkar, lcarlmönnunum var hjálpað úr frökkunum en við urðum að bjarga okkur sjálfar. Þegar okkur hafði verið visað til borðs, komu tvær stúlkur og sett- ust. Það voru selskapsdömur herr- anna, en ekki var álitið að við þyrft- um neinar. Þær töluðu ágæta ensku og virtust vel menntaðar, spurðu um álit okkar á nýjustu tilraunum í hnattferðum og þvíumlikt, svo helltu þær meira öli i glösin hjá Framhald á næstu síðu.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.