Vikan - 29.11.1962, Blaðsíða 22

FRAMH ALDSSAG AN
EFTIR
LAWRENCE EARL
15. HLUTI
Dahl svipaðist um. Ef hann héldi
i vissa stefnu, bar flugvélarflakið
milli hans og eldsins, svo Prowse gat
ekki komið auga á hann fyrr en ekki
var nema snertispölur milli þeirra.
Aðalvandinn var að ekki heyrðist
neitt sporhljóð. Hann dró vettling-
inn sem snöggvast af hægri hendinni
og dró öryggislokuna frá gikknum,
setti vettlinginn á sig aftur og hélt
af stað, eins hljóðlega og honum var
frekast unnt.
Nú er það eins og i Falaise, hugs-
aði hann ósjálfrátt. Nú er að koma
íram hefndum. Og í fyrsta skipti
fannst honum eins konar öryggi í
því, að hann skyldi hafa vegið mann
áður, og að hann mundi Því ekki
hika við það öðru sinni.
Þegar hann var kominn í var við
flugvélarflakið, átti hann enn um
hundrað metra ófarna þangað, sem
Prowse sat. Hann varð að komast
nær, vissi að hann gat ekki treyst
skothæfni sinni þegar svona stóð á,
væri færið lengra en þrjátíu til
fjörutíu metrar.
Taugar hans voru þandar til hins
ýtrasta. Þetta hefndaræði virtist
blandað samskvæmt eins konar efna-
íræðilegri uppskrift, að einum hluta
af réttlátri reiði, að öðrum hluta rétt-
látri kröfu um uppgjör, lokauppgjör
í eitt skipti fyrir öll. Dahl gekk fram
fyrir flugvélarflakið, sem ekki gat
skýlt honum síðasta spölinn.
Það var þvi líkast sem eitthvert
hugboð yrði lil þess að gera Prowse
viðvart, þvi að hann leit upp í sömu
andrá; starði á Dahl eins og steini
lostinn, en höndin, sem kreppt var
um vænan bita af hérasteikinni,
staðnæmdist skammt frá munninum.
Svipur hans lýsti fáti og skelfingu,
enda lá hvort tveggja ljóst íyrir, til-
gangur Dahls og sekt hans sjálfs.
Dáhl gekk enn nær honum með
skotbúna byssuna, rétt eins og hann
hafði borið skotbúna hríðskotabyss-
una í Falaise ferðum. Og þá gerðist
það svo skjótt, að vart mátti auga
á festa, að Prowse spratt úr sæti sinu
og lagði á flótta, og svo hratt hljóp
hann, að snjógusurnar gengu aftur
undan þrúgunum. Hann hélt enn á
steikarbitanum í hendinni, Þegar
hann æddi út á tjörnina, og það var
ekki fyrr en hann kleif upp á bakk-
ann hinum meginn, að hann sleppti
honum, viljandi eða óviljandi. Dahl
laut niður og greip hann, án þess
að hægja á sér, bar að munni sér,
beit í og át á hlaupunum. Og þegar
hann hafði etið af beininu, bruddi
hann það milli tanna sér til að njóta
mergsins.
Fyrsta hálftímann var sem óttinn
léði Prowse vængi. Bilið á milli hans
og Dahl lengdist fremur en styttist,
en svo fór Dahl að vinna stöðugt
á. Þeir héldu nú upp lága hæð, viði
vaxna efst, og þar missti Dahl sjónar
á honum. Hann hafði þó ekki neinar
áhyggjur af því fyrst í stað; sá það
á slóðinni að bráðin var ekki svo
ýkjalangt undan og það eitt olli hon-
um kvíða, að sjálfur kynni hann að
þreytast á undan Prowse.
Þegar upp á hæðina kom, var
Prowse á hraðri leið niður brekkuna
hinum megin. „Carl ...“ kallaði Dahl,
hátt og hvellt og sá að hann leit um
öxl, án þess að linna hiaupunum.
„Carl . . . Ég næ þér fyrr eða síðar,
svo þetta ei' þýðingarlaust fyrir
Þig •..“
Prowse hvarf inn á milli trjánna
i botni dalsins, en Dahl hraðaði sér
niður brekkuna og rann stöðugt í
slóð hans. Þegar hann kom inn á
milli trjánna, sá hann þess merki
í snjónum að Prowse hafði fleygt sér
niður andartak, en síðan brölt á fæt-
ur aftur. Þá hlýtur hann að vera
farinn að þreytast, hugsaði Dahl og
rann enn í slóð hans upp brekkuna
hinum meginn. Sjálfur var hann að
lotum kominn og byssan orðin honum
þung byrði. Þar stóð Prowse betur
að vígi, hann hafði ekki annað að
bera en marghleypuna.
Og enn var skógarlundur fram-
undan. „Carl . . kallaði Dahl, þegar
Prowse hvarf inn í lundinn, en nú
styttist óðum bilið milli þeirra. Dahl
hafði varla sleppt orðinu, þegar hann
heyrði snarpan hvell inni í lundinum
og um leið hvein byssukúlan við eyra
honum.
Dahl fleygði sér ósjálfrátt flötum
í snjóinn. Hingað til hafði hann alls
ekki tekið það með í reikninginn
að Prowse var með hlaðna marghleyp-
una. Svo lyfti hann byssu sinni og
miðaði á staðinn, þar sem Prowse
hafði horfið inn í lundinn, og skot-
hvellurinn bergmálaði í hæðunum.
Síðan spratt hann á fætur, hljóp
hálfboginn upp brekkuna og í var
á bak við tré. Hlustaði og heyrði ekki
minnsta hljóð né þrusk.
Hann dokaði við enn um hríð og
hafði byssuna skotbúna, en varð
einskis var. Og þegar hann ákvað að
halda áfram eftirförinni og gekk í
slóðina, sá hann að Prowse hafði
snúið við og haldið sömu leið til baka.
Dahl gat ekki annað en reiðzt sjálf-
um sér, að hann skyldi láta mann
eins og Prowse leika svona á sig,
en rann enn í slóð hans. Þegar hann
kom upp á næstu hæð, sá hann sér
til undrunar að Prowse hafði beygt
af sinni fyrri slóð og tekið stefnu út
á Miklavatn. Raunar var það Dahl
í haginn, því að hann gat tekið af
sér krókinn og stytt leiðina, og þar
með bilið á milli þeirra.
Þegar hann kom niður að vatn-
inu, sá hann hvar Prowse var kom-
inn drjúgan spöl út á ishemið. Dahl
varð að krækja fyrir grjóturð, og
þar sem þarna var allógreitt yfir-
ferðar, komst hann ekki hjá að horfa
niður öðru hvoru. Og eitt sinn, þegar
hann leit upp, var Prowse horfinn.
Dahl svipaðist um og kom loks auga
á vök á ísnum og tvo dökka díla á
skörinni — áttaði sig þegar á því,
sér til mikillar skelfingar að það
mundu vera vettlingar Prowse, og
þá sennilega líka hendur hans.
Enginn, sem ekki hefur sjálfur
reynt, getur skilið eða skýrt Þau
snöggu viðbrigði, sem orðið geta á
mönnum þegar svo ber til. Fyrir
andartaki síðan snerist öll hugsun
Dahls um Það eitt ,að koma fram
hefndum við Prowse og allur vilji hans
einbeindist að Því að vega hann — í
þessari sömu andrá hugsaði hann um
það eitt hvernig hann ætti að bjarga
22 VIKAN
honum, og kom ekki í þanka að hika
við að hætta til þess lífi sínu. Hann
fleygði samstundis frá sér byssunni
og tók að skríða út á íshemið á hönd-
um og hnjám, en svo veikt var hemið,
að hann varð brátt að leggjast mar-
ílatur og ýta sér þannig áfram. Inn-
an stundar var hann kominn það
nálægt skörinni, að hann gat séð í
andlit Prowse, að því er virtist stirðn-
að og svipbrigðalaust. Dahl greip um
úlnliði honum og reyndi að draga
hann úr vökinni, en gat ekki komið
neinu taki við eins og hann lá.
Nokkur andartök hugsaði hann
sig um, en svo tók hann Þá ákvörð-
un, sem þyngst var þótt hann sæi í
rauninni að ekki var um neitt ann-
að að ræða. Hann sleppti takinu á
úlnliðum Prowse og skreið aftur á
bak til sama lands. Þar spennti hann
á sig snjóþrúgurnar, og lagði enn af
stað út á vatnið, í þeirri von að hemið
brysti ekki undan þrúgunum.
Það tókst. Þannig komst hann öðru
sinni alla leið fram á vakarbrúnina,
laut fram og náði enn taki á úlnlið-
um Prówse. Hann beit á jaxlinn,
kippti í, en Prowse reyndist léttari
fyrir en hann hugði, og Dahl seig
aftur á bak niður á ísinn með hann
í fanginu; kom ekki annað til hugar
en skörin mundi brésta, en af Því
varð þó ekki. Og án þess Dahl gerði
sér fyllilega grein fyrir því, heyrði
hann sjálfan sig tauta: „Guð, ég
þakka þér . . . guð ég þakka þér ...“
Hann virti fyrir sér andlit Prowse,
náfölt og tekið. Gleraugun höfðu skol-
azt af honum, og einhvern veginn
hafði vatninu tekizt að afvopna hann,
því að marghleypuhylkið dinglaði
tómt við belti hans. Hár hans og
skegg var tekið að írjósa.
Dahl reis á fætur með erfiðismun-
um og reyndi að drösla Prowse af
stað, en varð að fara að öllu með
ýtrustu gát vegna þess hve ísinn var
veikur. Hann sá brátt að sér mundi
aldrei takast að koma honum til
lands meðvitundarlausum, svo að
hann hristi liann til og skipaði hon-
um höstuglega að ranka við sér. En
Þegar það reyndist árangurslaust,
þóttist hann sjá fram á að hann yrði
að lyfta honum á herðar sér og bera
hann, og að þess mundi ekki langt
að biða að Prowse sálaðist í höndum
hans, ef hann hefði ekki skjót ráð.
Hann fetaði sig hægt og gætilega
eftir ísheminu, og loks komst hann
slysalaust á land með byrði sína. Þar
reif hann upp þurran mosa við trjá-
ræturnar, braut feysknar greinar af
stofni, rótaði til snjónum og hafði
andartaki síðar gert bálköst og
kveikt í honum með sígarettukveikj-
ara sínum. Siðan bar hann Prowse
eins nálægt bálinu og hann frekast
þorði, fór úr kuldaúlpu sinni og lagði
hana undir hann, bætti sprekum á
eldinn, og þegar hann fór að sjá aft-
ur lífsmark með Prowse, hafði hann
fataskipti við hann, eins handtaka-
fljótur og honum var frekast unnt,
unz Prowse var kominn í þurrar
spjarir hans yzt sem innst, en sjálf-
ur mjakaði hann sér í rennblaut
klæði hans, sem var bæði illt og
seinlegt við að fást.
Að því búnu tók hann að núa
líkama Prowse af öllum mætti á milli
þess sem hann bætti á bálið. Blaut
föt Prowse, sem Dahl var nú sjálfur
kominn í, tóku smásaman að þorna,
og þegar líða tók á kvöldið, sáust þess
merki að Prowse var að komast til
nokkurrar meðvitundar. Þá fyrst
fann Dahl hve örmagna af þreytu
hann var orðinn. Hann bætti enn á