Vikan


Vikan - 29.11.1962, Blaðsíða 10

Vikan - 29.11.1962, Blaðsíða 10
WMtLm0>'< onmm&m t' i i.> ke tUi'M í" v i" > vMi4A:l >) A rsm > "SC, J J Í . #*K $***£} ar./t i>\nx .k4i%Mf " A í- fiiíu <?r. $S £ A' /• y'U » - j&KkMZ -r'4l nrt^ftMM uu nrtiirtrti a HÖFUNDUR ÞESSARAR FRÁSÖGU, OLGA ÁGÚSTSDÓTTIR, LÆRÐI HÚSF ÞJÓÐ, OG STARFAÐI SÍÐAN í TVÖ ÁR HJÁ FRÆÐSLUDEILD SÍS. Á ÞEU UM LANDIÐ OG HÉLT FRÆÐSLUFUNDI, EINNIG STÓÐ HÚN FYRIR TT BANDSINS í BIFRÖST, ER SÁ HÁTTUR VAR UPP TEKINN AÐ BJÓDA TT' ÞAR NOKKURN TÍMA Á HVERJU VORI. EKKI FESTI OLGA ÞÓ YNDI t TIL ÞESS AÐ FARA í AUSTURLANDAFERÐ ÞÁ, SEM HÉR SEGIR FRÁ. I’ STJÓRI í KAUPFÉLAGINU Á AKRANESI. ~ LU í SVÍ- "P HÚN VÍÐA ^ ^DSLU SAM- ^IL DVALAR ' on HÆTTI ÞVÍ je.R NÚ DEILDAR- MÉR BRÁ HELDUR EN EKKI í BRÚN, ÞEGAR ÉG SÁ MACKEY HÁSETA í FYRSTA SKIPTI. HANN LEIT ÚT EINS OG SJÓRÆNINGI, ÞREKINN OG HERÐA- BREIÐUR, ÓRAKAÐUR MEÐ GLÓÐARAUGA. - HANN KVADDI SKIPIÐ í FILIPPSEYJUM, SITJANDI UPPI Á TUNNUSTAFLA OG VEIFANDI ROMM- FLÖSKU í KVEÐJUSKYNI. ÁLENGDAR STÓÐU 10 VIKAN VERÐIR LAGANNA, TILBÚNIR AÐ ROTA HANN ER SKIPIÐ VÆRI FARIÐ ÚR HÖFN. Útþráin er ís’endingum i blóð l)orin. Ævintýraþráin greip mig, þegar ég fékk jólakort frá sænskri vinkonu ininni, sem á var ritaS: „Ertu meS til Japan.“ Ég svaraSi játandi um hæl, án þess aS hugsa um hvernig í ósköpunum hæg.t væri aS komast til Austurlanda á ódýran hátt. hannig orsakaSist þaS, aS í byrj- un júlí gerSist ég skipsþerna á sænska flutningaskipinu Albert Thore. SkipiS er 11 þúsund lestir aS stærS og hafSi pláss fyrir nokkra farþega. SkipiS bóf hnattferS sina 8. júlí og fyrsta álfan, sem viS heimsótt- um, var Ameríka. í byrjun gerSist ekkert markvert um borS, veSur var slæmt og ég lá sjóveik í tvo sólarhringa. Þá var ég drifin upp úr rúminu, því álitiS var aS ég hefSi vanizt sjóganninum og gæti hafiS störf mín. Fyrsta verk mitt um borS var aS færa stýrimann- inum á vaktinni kaffi. Ég var svo rugluS aS ég fór út og upp stig- ana, þaS var s’ r.,.„r og skipiS va't, kaffiS sletti l upp úr könn- unni og lá viS aS kexkökurnar fykju fyrir borS. Seinna lærSi ég aS rata réttu leiSina upp í brúna.; Brátt fór ég aS venjast lífinu um borS og kynnast áhöfninþi. Aginn var strangur og fylgja varS föstum reglum. ViS stúlkurnar höfSum klcfa miSskips á II. þilfari or? þótti þaS hinn mesti lúxus. Hásetarnir máttu ekki einu sinni koma inn í ganginn. Áhöfnin var 42 menn af níu þjóSernum, flestir NorSurlanda- búar. Mér brá heldur ekki í brún, þcgar ég sá Mackey háseta í fyrsta skipti. Hann leit út eins og sjó- ræningi, þrekinn og herSabreiSur, órakaSur og meS glóðarauga. Skyrt- an lians var gauSrifin og vantaSi á hana aSra crmina, og skór hans báru sinn hvorn litinn. ÞaS kom í ljós aS þetta var bezti náungi, sniS- ugur og vel liSinn af öllum. Hann kvaddi skipiS á Filippseyjum fyrir fullt og allt, sitjandi upp á tunnu- stafla og veifaSi rommflösku i kveSjuskyni. Álengdar stóSu verSir laganna meS uppreiddar kylfur og biSu eftir aS skipiS léti úr höfn, tilbúnir til aS rota hann og flytja hann í járnum til Ástralíu, þar sem liann átti heima. Starf mitt á skipinu var aS þrifa nokkra klefa, dúka borð og bera fram mat. Dag nokkurn, þegar ég var aS sópa gó’fiS, veitti ég eftir- tckt stórurn brúnum pöddum, sem þustu út i horn. Þetta voru kakka- lakkar, og gengu þeir ljósum log- um á skipinu. í fyrstu varS ég brjáluð úr hræSslu og viSbjóSi, en svo fór ég aS venjast þeim. Einn hafSi meira aS segja aSsetur í kojunni minni og bjó fyrir ofan koddann minn. Honum þóttu góðir ávextir og kornflakes. Þegar skipið nálgaSist Ameríku, tók aS hlýna í veSri og veSur fór batnandi. Hásetarnir voru önnum kafnir viS aS mála möstrin, héngu þar í reipum og dingluSu fram og aftur. ViS gátum setiS uppi á dekki og veriS í sólbaSi. Brátt komum viS til New York, þar sem dvaliS var í vikutíma, síSan var haldið til Panama-skipaskurðarins og upp Kyrrahafsströndina og þaSan til Japans. ÞangaS komum við í byrj- un október. JAPAN. ÞaS varð mér mikið fagnaðar- efni, þegar ég sá hilla undir fjalls- brppa lands sólarupprisunnar árla mprguns, eftir þrettán sólarhringá hrakning á Kyrraliafinu. Skipið mætti fiskiflotanum, sem var að fara á miðin. ÞaS voru litskrúðug- ir djunkar með röndótt segl, flestir blámálaðir með drekamerkjum. Þegar nær kom, sáum við gulmáluS augu djunkanna gægjast yfir öldu-

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.