Vikan - 29.11.1962, Page 10

WMtLm0>'<
onmm&m
t' i i.> ke tUi'M í" v
i" > vMi4A:l >) A
rsm > "SC, J J Í . #*K
$***£} ar./t i>\nx .k4i%Mf
" A í- fiiíu <?r. $S £ A' /• y'U
» - j&KkMZ -r'4l
nrt^ftMM uu nrtiirtrti
a
HÖFUNDUR ÞESSARAR FRÁSÖGU, OLGA ÁGÚSTSDÓTTIR, LÆRÐI HÚSF
ÞJÓÐ, OG STARFAÐI SÍÐAN í TVÖ ÁR HJÁ FRÆÐSLUDEILD SÍS. Á ÞEU
UM LANDIÐ OG HÉLT FRÆÐSLUFUNDI, EINNIG STÓÐ HÚN FYRIR TT
BANDSINS í BIFRÖST, ER SÁ HÁTTUR VAR UPP TEKINN AÐ BJÓDA TT'
ÞAR NOKKURN TÍMA Á HVERJU VORI. EKKI FESTI OLGA ÞÓ YNDI t
TIL ÞESS AÐ FARA í AUSTURLANDAFERÐ ÞÁ, SEM HÉR SEGIR FRÁ. I’
STJÓRI í KAUPFÉLAGINU Á AKRANESI.
~ LU í SVÍ-
"P HÚN VÍÐA
^ ^DSLU SAM-
^IL DVALAR
' on HÆTTI ÞVÍ
je.R NÚ DEILDAR-
MÉR BRÁ HELDUR
EN EKKI í BRÚN,
ÞEGAR ÉG SÁ MACKEY
HÁSETA í FYRSTA
SKIPTI.
HANN LEIT ÚT EINS
OG SJÓRÆNINGI,
ÞREKINN OG HERÐA-
BREIÐUR,
ÓRAKAÐUR MEÐ
GLÓÐARAUGA. -
HANN KVADDI SKIPIÐ
í FILIPPSEYJUM,
SITJANDI UPPI Á
TUNNUSTAFLA
OG VEIFANDI ROMM-
FLÖSKU
í KVEÐJUSKYNI.
ÁLENGDAR STÓÐU
10 VIKAN
VERÐIR LAGANNA,
TILBÚNIR AÐ ROTA
HANN ER SKIPIÐ VÆRI
FARIÐ ÚR HÖFN.
Útþráin er ís’endingum i blóð
l)orin. Ævintýraþráin greip mig,
þegar ég fékk jólakort frá sænskri
vinkonu ininni, sem á var ritaS:
„Ertu meS til Japan.“ Ég svaraSi
játandi um hæl, án þess aS hugsa
um hvernig í ósköpunum hæg.t væri
aS komast til Austurlanda á ódýran
hátt.
hannig orsakaSist þaS, aS í byrj-
un júlí gerSist ég skipsþerna á
sænska flutningaskipinu Albert
Thore. SkipiS er 11 þúsund lestir
aS stærS og hafSi pláss fyrir nokkra
farþega.
SkipiS bóf hnattferS sina 8. júlí
og fyrsta álfan, sem viS heimsótt-
um, var Ameríka.
í byrjun gerSist ekkert markvert
um borS, veSur var slæmt og ég lá
sjóveik í tvo sólarhringa. Þá var
ég drifin upp úr rúminu, því álitiS
var aS ég hefSi vanizt sjóganninum
og gæti hafiS störf mín. Fyrsta verk
mitt um borS var aS færa stýrimann-
inum á vaktinni kaffi. Ég var svo
rugluS aS ég fór út og upp stig-
ana, þaS var s’ r.,.„r og skipiS
va't, kaffiS sletti l upp úr könn-
unni og lá viS aS kexkökurnar fykju
fyrir borS. Seinna lærSi ég aS rata
réttu leiSina upp í brúna.;
Brátt fór ég aS venjast lífinu um
borS og kynnast áhöfninþi. Aginn
var strangur og fylgja varS föstum
reglum. ViS stúlkurnar höfSum
klcfa miSskips á II. þilfari or? þótti
þaS hinn mesti lúxus. Hásetarnir
máttu ekki einu sinni koma inn í
ganginn. Áhöfnin var 42 menn af
níu þjóSernum, flestir NorSurlanda-
búar.
Mér brá heldur ekki í brún,
þcgar ég sá Mackey háseta í fyrsta
skipti. Hann leit út eins og sjó-
ræningi, þrekinn og herSabreiSur,
órakaSur og meS glóðarauga. Skyrt-
an lians var gauSrifin og vantaSi á
hana aSra crmina, og skór hans
báru sinn hvorn litinn. ÞaS kom
í ljós aS þetta var bezti náungi, sniS-
ugur og vel liSinn af öllum. Hann
kvaddi skipiS á Filippseyjum fyrir
fullt og allt, sitjandi upp á tunnu-
stafla og veifaSi rommflösku i
kveSjuskyni. Álengdar stóSu verSir
laganna meS uppreiddar kylfur og
biSu eftir aS skipiS léti úr höfn,
tilbúnir til aS rota hann og flytja
hann í járnum til Ástralíu, þar sem
liann átti heima.
Starf mitt á skipinu var aS þrifa
nokkra klefa, dúka borð og bera
fram mat. Dag nokkurn, þegar ég
var aS sópa gó’fiS, veitti ég eftir-
tckt stórurn brúnum pöddum, sem
þustu út i horn. Þetta voru kakka-
lakkar, og gengu þeir ljósum log-
um á skipinu. í fyrstu varS ég
brjáluð úr hræSslu og viSbjóSi, en
svo fór ég aS venjast þeim. Einn
hafSi meira aS segja aSsetur í
kojunni minni og bjó fyrir ofan
koddann minn. Honum þóttu góðir
ávextir og kornflakes.
Þegar skipið nálgaSist Ameríku,
tók aS hlýna í veSri og veSur fór
batnandi. Hásetarnir voru önnum
kafnir viS aS mála möstrin, héngu
þar í reipum og dingluSu fram og
aftur. ViS gátum setiS uppi á dekki
og veriS í sólbaSi. Brátt komum
viS til New York, þar sem dvaliS
var í vikutíma, síSan var haldið
til Panama-skipaskurðarins og upp
Kyrrahafsströndina og þaSan til
Japans. ÞangaS komum við í byrj-
un október.
JAPAN.
ÞaS varð mér mikið fagnaðar-
efni, þegar ég sá hilla undir fjalls-
brppa lands sólarupprisunnar árla
mprguns, eftir þrettán sólarhringá
hrakning á Kyrraliafinu. Skipið
mætti fiskiflotanum, sem var að
fara á miðin. ÞaS voru litskrúðug-
ir djunkar með röndótt segl, flestir
blámálaðir með drekamerkjum.
Þegar nær kom, sáum við gulmáluS
augu djunkanna gægjast yfir öldu-