Vikan - 29.11.1962, Blaðsíða 17

ÞEIR VORU BÁÐIR Á HNOTSKÓG EFTIR
SÖMU STÚLKUNNI — HÚN TÓK ALDREI AF
SKARIÐ UM HVORN ÞEIRRA HÚN ELSKAÐI
SMÁSAGA--------
Þótt ástamálin séu ekki þunganiiðjan í málaflækju bræðranna, verð
ég samt aS hefja á þeim frásögnina. Svarti-Li var stóri bróðir, Hviti-Li
var yngri. Fimm ára aldursmunur skildi þá að. BáSir voru þeir skóla-
félagar mínir, þótt Hvíti-Li væri nýkominn í menntaskólann, þegar við
Svarti-Li brautskráðumst. Svarti-Li var minn bezti trúnaðarvinur, ég
heimsótti hann því iðulega og fræddist þar um ýmislegt sem varðaði bróð-
ur hans. Á þessu aldursskeiði eru fimm ár mikill munur. BræSurnir
voru jafn ólíkir og viðurnefni þeirra gefa í skyn — Svartur og Hvítur •—.
Væri Svarti-Li fornaldarmaður, var Hvíti-Li nútímamaður. Þeir voru
á öndverðum meið i öÞum málum, þótt þeir þar fyrir væru alls ekki vanir
að kýta. Svarti-I.i var alls ekki svartur; hann hlaut viðurnefnið eingöngu
vegna þess að hann hafði svartan fæðingarblett rétt fyrir ofan vinstri
augnabrúnina. Litla bróður vantaði þetta kennimark, bvi var hann ein-
faldlega kallaður Hviti-Li til aðgreiningar. Menntskælingunum, sem gáfu
þeim viðurnefnin, fannst það sérstak’ega rökrænt. Satt að segja voru beir
báðir einkar ljósir yfirlitum og mjög áþekkir i vexti.
Þeir voru báðir á hnotskóg eftir sömu stúlkunni — fyrirgefðu að ég
s'eppi nafninu — hún tók aldrei af skarið um hvorn þeirra hún elskaðL
Allir voru því á nálum vegna þeirra. Við vissum vel að þeir myndu aldrei
gera illindi þess vegna, en ástin — þetta leikfang — spyr ekki að frænd-
semi.
En það var Svarti-Li sem vægði.
Ég man það jafn skýrt og það hefði verið í gær, svo óvenju ljó.slega:
Kvö^d eitt í byrjun sumars, það ýrði eilitið úr lofti. Ég gekk heim til
Svarta-Lis að rabba við hann, hann sat einn inni, hafði raðað fjórum
te-skálum úr postulíni skreyttum rauðum fiskum fyrir framan sig. Við
s’epptum öllum kurteisisvenjum í umgengni við hvorn annan, ég settist
niður og reykti. Hann hélt áfram að handfjatla skálarnar, snúa þeim
fram og aftur á alla vegu, vildi jafna fiskana, svo þeir vissu allir ná-
kvæmlega eins. Búinn að þvi hallaÖi bann höfðinu aftur á bak og leit
uppá skálarnar eins og iistmálari sem iokið hefur nýrri yfirferð á
’éreftmu og börfar á liæl að virða fyrir sér verk sitt. Síðan tók liann
ti! við að jafna fiskana hinum megin á skálunum, án þess að unija sér
no! kurrar hvíidar. Hallaði síðan liöfðinu enn á ný aftur á bak og virti
þær innvirðulega fyrir sér um hríð. Leit um öxl, h!ó við mér, hló skelfing
einfeldningslega.
Honum var mjög gefið um þessar kúnstir sinar. Var þó ekki leikinn
í noinu. en vildi samt fást við allt. Hann lézt engan veginn vera ncinn
sni’lingur. en áleit þetta vera göfgandi fvrir andann. Laukrétt, hann var
sérlega skapgófur maður og rólyndur. Yfir smávægilegu verkefni, eins
og til að mynda að leiðrétta orð í gamalli bók, gat hann setið þolinmóð-
ur hálfan dagiiin.
Hann kastaði aftur á mig kveðju og sagði brosandi: „Ég gaf litla bróður
liana eftlT\ Maður má ekki glata bróðurþelinu vegna eins kvenmanns.“
„Svo þú ert elki neinn nú*ímamaður,“ sagði ég hlæjandi.
„Nei, það er erfitt að kenna gömlum liundi að sitja. Þrinnuð ást er
ekki auð'evst viðfangsefni. Ég sagði henni að það væri sama hvorn okkar
hún eiskaði, við yrðum að hætta að vera saman. Þungu oki var af mér
'étt við að segja lienni það.“
„Það er ég nú ekki búinn að sjá. Hvað um ástina
„Eklci búinn ?ð s.já? Var ég ekki að segja þér það? Fyrst ég er nú
búinn að segja skilið við liana, þarf ekki að setja allt á annan endann
af ósamkomulagi. Á morgun mun hann segja sísvona: Ég vildi það hefði
verið ég sem vægði.“
„Er þá a’lt undir sólinni failið í ljúfa löð?“ Framhald á næstu síðu. • •
VIKAN 17