Vikan


Vikan - 29.11.1962, Blaðsíða 23

Vikan - 29.11.1962, Blaðsíða 23
bálið, gerði sér síðan ílet á snjónum úr iimi og lurkum, iagðist fyrir og fékk sér blund, en hafði andvara á sér, og í hvert skipti sem bálið tók að réna, var hann vaknaður til að bæta á það. Undir sólarupprás um morguninn fór Dahl fyrir alvöru að hugsa sér til hreyfings. Hann tók skeiðahnif sinn, sneið með honum lim og grein- ar af stofnum og hlóð köst við bálið, þannig að úr honum átti að falla á eldinn jafnótt og brann. Síðan sagði hann Prowse að hann hefði í hyggju að fara heim í kofann og sækja Surrey sér til aðstoðar. Hann gat þó ekki fyllilega gert sér grein fyrir hvort Prowse tók eftir því, sem hann sagði eða skildi það. Hann gerði ein- ungis að stara tómum augum út í loftið. Dahl hóf síðan göngu sína, stirður og lerka, bæði eftir hlaupin og allt erfiðið daginn áður, og að liggja á lurkunum um nóttina. Hann vissi ekki hvort hann frekar svaf eða vakti, að minnsta kosti var hugsun hans óskýr og skynjanir hans all þokukenndar. Hann staðnæmdist ósjálfrátt hjá furutré, sem stormarnir höfðu feykt um koll. Skafl hafði myndazt i skjóli við það og undir því, og það var eitthvað í sambandi við þennan skafl, s^m dró að sér athygli hans, þótt hann gæti fyrst ekki gert sér grein fyrir hvað ' það var. Loks sá hann það. Það var smáop á skaflinum og út um þetta op lagði örlitla gufu. Hann glaðvaknaði. Þetta gat ein- ungis merkt það, að þar inni fyrir iægi dýr í svefni, og það gat ekki verið um mörg dýr að ræða, sem þannig höguðu sér. Dahl greip til byssunnar. Með vinstri hendinni tók hann að stækka opið, hægt og varlega, þangað til greinilega sá i hausinn á móbrúnum, sofandi híðisbirninum. Og það var ekki laust við að hend- ur Dahls titruðu lítið eitt, þegar hann hóf byssuna og beindi hlaupunum inn í opið. Það lá við sjálft að byssukjaftur- inn snerti annað auga bjarndýrsins, þegar Dahl hleypti af úr báðum hlaupum í senn. SEXTÁNDI KAFLI. Alison var að reyna að rifja það upp, hvenær henni hefði runnið reið- in vði Dahl. Það virtist svo ótrúlega iangt síðan og hugsunin sjálf svo ó- trúlega fjarræn, miðað við hugar- ástand hennar nú. Og það var sem hún hrykki því upp aí draumi við það, að eitthvert annarlegt hljóð náði eyrum hennar. Fyrst í stað hélt hún að það kæmi frá Prowse. Að hann væri að búa sig undir enn eitt hósta- kastið, en svo sá hún að það gat ekki verið, því að Prowse laut fram af bálki sínum, lagði við hlustirnar og spurði: „Hvaða hljóð var þetta?“ Og Greatorex gamli, sem lá við hlið honum, starði upp i bjálkaloftið og hlustaði. Vonandi er það Lincoln, hugsaði Alison. Hann hefur verið heppinn, ef hann kemur svona snemma heim af veiðum. Enn heyrðist hljóðið, en nú var hún við því búin og bar því óðara kennsl á það. Hún hraðaði sér út, starði upp i heiðan himininn og svalg að sér hreint og hressandi loftið. Og svo kom hún auga á það, sem hún var að svipast eftir. Gæsahópur flaug í oddfylkingu norður á bóginn. Hún DAHL HAFÐI YARLA SLEPPT ORÐINU, ÞEGAR HANN HEYRÐI SNARPAN HVELL INNI í LUNDINUM OG UM LEIÐ HVEIN BYSSUKÚLAN VIÐ EYRA HONUM. horfði á eftir þeim og ekki öfund- arlaust. Þær voru sælar að geta far- ið hvert sem þær vildu. Þá er vetrinum lokið, hugsaði hún. Þá er vetrinum loksins lokið ... „Hvað er um að vera, dóttir góð?“ heyrði hún Greatorex gamla kalla inni í kofanum. Hún veitti þvi nú fyrst athygli, að hún hafði skilið kofadyrnar eftir opnar. Prowse mátti ekki verða fyrir neinum súg, þá versnaði honum hóst- inn, svo hún gekk að dyrunum og greip um hurðarhandfangið. „Ekkert,“ svaraði hún spurningu gamla mannsins. „Bara gæsirnar á leið norður.“ Þungan þef af mat, líkamssvita og innibyrgðu lofti iagði út um dyrnar til hennar og hún flýtti sér að loka hurðinni. Um leið heyrði hún ákafar samræður hefjast milli þeirra, Grea- torex og Prowse. E’inkennilegt, hugs- aði hún, hve sá aivarlegi glæpur, sem Prowse hafði gert sig sekan um gagnvart þeim öllum gleymdist fljótt fyrir bjarnarkjötið. Eiginlega var það ótrúlegt að einungis þær breyttu að- stöður, að þau þyrftu ekki að kvíða hungri um hríð, skyldi breyta þannig hinum alvarlegasta glæp í meinlítið misferli. Og að það skyldi fyrir bragð- ið verða eins konar þegjandi sam- komulag með þeim öllum, sem glæp- urinn hafði bitnað á, að sakborn- ingnum væri kvefið eitt næg refsing. Og allt í einu rann það upp fyrir henni, að alvarieiki glæpsins, sama hver hann var, yrði fyrst og fremst dæmdur eftir aðstæðum en ekki eðli sínu. Hún dró djúpt andann, íegin því að vera um hrið laus við kæfandi moliuloftið inni í kofanum. Síðustu dagana hafði veður verið hlýtt og snjóbráð mikil, svo að hingað og þangað sá í bera jörð, og þess mundi ekki iangt að bíða að graslendið kæmi algrænt undan snjónum. Alison kannaðist við þessa árstíð hér á norðurslóðum, þótt vorið yrði að þessu sinni harla frábrugðið þeim vorum, sem hún hafði þar áður lifað. En skyndilega vaknaði sú spurn- ing enn með henni, sem svo iðulega hafði ásótt hana að undanförnu .. . Að hvaða gagni má það verða okk- ur, þó að vori? Að hvaða gegni get- ur það komið okkur, þótt isa leysi? Og hún svaraði sjálfri sér: Það gat ekki komið þeim að neinu gagni. Að vísu tryggði það kraftaverk, að Dahl skyldi ganga fram á híðis- björninn og takast að vinna hann, að þau þurftu ekki að kvíða hungri, þangað til veiðidýrin kæmu aftur á slóðir sinar um leið og snjóa leysti. Og hún þakkaði guði sínum fyrir mildi hans. Engu að síður áttu þau sömu mar- tröðina framundan. Þau voru inni- lokuð i vegalausu landi. Vissu ekki einu sinni hvar þau voru stödd þar. Sammy Burd hafði gert ofdirfsku- fulla tilraun til að brjótast úr ein- angruninni — og það hafði kostað liann lífið, Öræfin höfðu orðið honum ' yfirsterkari. Og þeim þýddi ekki að hugsa til þess, þaðan af síður að reyna að brjótast úr einangruninni íótgang- andi. Ef þau hefðu ekki bát til um- ráða, hlaut að fara eins fyrir þeim og farið hafði fyrir Sam Byrd. Niður við vatnið sló bliki á eitt- hvað, sem þar var á stöðugri hreyf- ingu. Alison vissi að þar sat Surrey með veiðistöng sína, þótt klappirnar við bakkann skyggðu á sjálfan hann frá henni að sjá. Á vissan hátt þótti henni innilega vænt um Surrey, en þó voru þær tilfinningar allt aðrar en tilfinning- ar hennar gagnvart Dahl. Hún gat þó ekki brosi varizt, þegar henni varð hugsað til þess, að hann var nú loks hættur að raka sig, en bros henn- ar stirðnaði um leið og henni kom til hugar hvort sú „gleymska" hans gæti í sjálfu sér ekki haft dýpri merk- ingu. Að hann væri með öllu von- laus um að komast héðan, hefði gef- izt upp. Þannig var það með Grea- torex gamla, og þannig var það með Prowse. Sjálfsagi þeirra hafði bilað, og vafalaust af sömu orsökum. Hún þóttist viss um að Surrey kæmi heim með góða veiði. Fiskur- inn var langsoltinn og gráðugur eftir gönguna og gein við agninu. Allt var á ferð og flugi — fiskurinn svam upp árnar og fuglarnir héldu i norður. En þau, þau mundu hvergi kom- ast. Og þó þau þrjú, sem enn voru að minnsta kosti ferðafær, gætu kom- izt eitthvað áleiðis, héldu þeir, Grea- torex gamli og Prowse, þeim bundnum við staðinn. Endalokin urðu alltaf söm, þegar hún braut heilann um þetta ■—■ þau komust ekki neitt. Og þó var eins og hún treysti því altlaf undir niðri, að Lincoln mundi finna einhver ráð, enda þótt hún vissi að svo mikils yrði ekki of honum krafizt. Nú sá hún til ferða hans. Hann gekk teinréttur og léttum skrefum, og hafði fengið aftur krafta sína að mestu. Hún beið hans úti fyrir dyr- um, og fann það sjálf, að hún brosti ósjáifrátt við honum. „Alison," mælti hann glaðlega og snart arm hennar; ekki sérlega inni- lgea, en engu að siður dró hún and- ann hraðara og fór hjá sér við snert- ingu hans. Hann gekk berhentur eft- ir að hlýna tók í veðri, og hún veitti þvi athygli, að hendur hans voru dökkar og óhreinar. Hann hefur eitthvað verið að róta í flugvélarflakinu, hugsaði hún með sér. „Straumurinn brýtur ísinn stöðugt af vatninu," sagði hann. „Það er kom- in löng vök eftir því. Hún verður komin alla leið eftir hálfan mánuð, kennski eftir viku . ..“ „E’f við hefðum bara bát,“ óskaði hún upphátt. Dahl kinkaði kolli og það vottaði fyrir brosi á skeggjuðu andlitinu. „Kannski verða einhver ráð með það,“ sagði hann. „Við skulum nú samt ekki gera okkur of miklar vonir ...“ ÞAU Alison og Surrey urðu honum samferða út að flugvélarflakinu að hádegisverði loknum. Eða öllu held- ur — þvi sem eftir var af flugvélar- flakinu, því að mikið hafði verið rif- Framhald á bls. 48. VIKAN 23

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.