Vikan - 21.02.1963, Qupperneq 21

Herrar mínir og frúr... er
unnt að telja manneskju,
sem ekki hefur notið svefns
né hvíldar í þrjátíu og
tvær klukkustundir, ábyrga
gerða sinna?
mæla orö af munni; eiginlega liafði
hann gert sér vonir um að Mari-
anna kæmi; þegar hún hafði orðið,
þurfti maður yfirleitt ekki neitt til
málanna að leggja og návist lienn-
ar yljaði útfrá sér eins og glóandi
ofn —- en semsagt, Maríanna kom
elcki í kvöld.
Það var miðvikudagur, og þá var
alltaf reykt. síld með hrærðum
eggjum til kvöldvcrðar. Matur, sem
Droste féll ekki sem hezt i geð, en
matur var honum ekki svo mikil-
vægt atriði í lífinu, að liann minnt-
ist á þess háttar. Jafnvcl ekki þótt
þessi örsmáu og annars meinlausu
bein virtust hafa þann eiginleika
að kitla kverkar hans og auka liæs-
ina. Hann neytti matarins af liæ-
versku og ræddi við konu sína af
hæversku; honum jiótti vænt um
þegar Evelyn tók sér fram um að
afhýða epli handa honum og strauk
honum um hárið. Hann horfði á
eftir henni þegar hún gekk fram til
að sækja innöndunartækið. ítur-
vaxnari kona og svifaléttari í spori
fyrirfannst ekki. Og lnin var alltaf
Ijúf og ástúðleg.
Eins og jafnan vaknaði með lion-
um samvizkubit, þegar iiann virti
eiginkonu sina fyrir sér. Hann
vissi það ósköp vel að hann lét
starf sitt og stöðu ganga fyrir öllu
öðru, svo að það var ekki mikið,
sem eftir var lianda lienni. Og enda
þótt hann sparaði allt við sig henn-
ar vegna, fannst honum sem liann
stæði í skuld við hana.
Hann settist við innöndunar-
tækið og teygaði að sér gufuna með
þakklæti og velliðan. Það var vit-
firring að vera að stefna þessum
JBrösig sem vitni, það var þegar
húið að leiða fram allt of mörg
vitni, liugsaði hann með sér, og í
rauninni liafði liann ekki minnstu
ástæðu til að stefnn þessum Brösig,
nema þá, að hann liafði veitt því
athygli að eyru liins meðákærða
tóku alltaf að kvika, ]>egar minnst
var á þennan Brösig. Hann slökkti
á sþrittlampanum, nú hafði hann
sterlct hugboð um að hann væri
loks kominn á rétta leið til lausn-
ar á málinu með þvi að stefna
þessum Brösig; það hafði verið
Framhald á bls. 50.
VIKAN 8. tbi. — 21