Vikan - 21.02.1963, Qupperneq 24

ANNAR HLUTI OG NIÐURLAG
„Já. ViS Douglas erum svo ó-
segjanlega hamingjusöm aS vera
saman. Við höfum verið gift i
fimm ár, og satt að segja eru
fimm ár talsvert langur tími á
okkar dögum.“
„Ég efast ekki um, aS fyrir get-
ur komiS aS þaS virSist heil eilífð,
frú,“ sagði Poirot þurrlega.
„... en í raun og veru held ég,
að viS séum hamingjusamari núna
heldur en fyrst þegar við giftum
okkur. Ég skal segja yður, að við
erum alveg eins og sköpuð hvort
fyrir annað.“
„Þá er auðvitað einskis liægt að
óska i'rekar.“
„Það er jæss vegna, sem mig
tekur svo sárt að sjá, þegar fólk
er óhamingjusamt."
„Þér eigið við ...?“
„Ó! ég átti aðeins við fólk svona
yfirleitt, hr. Poirot."
„Já, vitanlega, ég skil.“
Frú Gold lók upp silkiþráS,
hélt honum upp í birtuna og fór
að reyna að þræða nálina um leið
og hún hélt áfram:
„Til dæmis i'rú Chantry?“
hefði ekki þurft jafn athugulan á-
liorfanda og Hercule Poirot til
þess að taka eftir vanliðan hennar.
Svo sló hún út í allt aðra sálma og
sagði:
„Karlmenn eru hreinustu börn!
Þeir trúa bókstaflega öllu . . .“
Hún beygði sig yfir saumana.
Aftur sást vasaklútnum bregða fyrir
sem snöggvast.
Ef til vill hefur Poirot þótt réttast
að skipta um umræðuefni.
„Þér hafið ekki farið i sjóinn i
morgun?" sagði hann. „ Og maður-
inn yðar er niðri í fjörunni."
Frú Gold leit upp, deplaði aug-
unurn og svaraði nú á sinn venju-
lega hátt, sem nærri því mátti kalla
ögrandi:
„Nei, ekki i morgun. Við vorum
búin að ákveða að ganga umhverfis
gömlu borgarveggina. En við ■— við
fórumst einhvern veginn á mis. Þau
fóru án mín.“
Fornafnið, sem hún notaSi, saaSi
SAKAMÁLASAGA EFTIR
AGATHfl (HRISTIE
„Já, frú Cantry.“
„Ég lield að hún sé alls ekki
geðfelld kona.“
„Nei, nei, það má vel vera.“
„Sannast að segja, þá er ég al-
veg viss um að hún er það ekki.
En einhvern veginn kennir mað-
ur samt i brjósti um hana. Þvi að
þrátt fyrir auðæfi hennar, fegurð
og allt þess konar,“ — frú Gold var
svo skjálfhent að hún gat með
engu móti þrætt nálina —, „þá er
hún ekki i hópi þeirra kvenna,
sem karlmenn geta elskað til
lengdar. Ég held, aS liún sé ein af
þeim konum, sem karlmenn verða
fljótt þreyttir á. Haldið þér það
ekki lika?“
„Vissulega mundi ég sjálfur vera
orðinn þreyttur á samræðum henn-
ar áður en mjög langur tími væri
liðinn“ sagði Poirot varfærnislega.
„Já, það er einmitt það, sem ég'
á við. Vitanlega hefur liún einhvern
þokka . . . „Frú Gold hikaði, varir
hennar skulfu og henni hafði ekki
enn tekizt að þræða nálina. ÞaS
sína sögu, en áður en Poirot gat
sagt fleira, kom Barnes herforingi
neSan úr fjörunni og lét fallast
í stól hjá þeim.
„Góðan dag, frú Gold. GóSan dag
Poirot. Hafið þið bæði gerzt lið-
hlaupar í morgun? Það vantaði
heilinarga. Ykkur bæði og manninn
yðar, frú Gold — og frú Chantry.“
„Og' Chantry höfuðsmann?“
spurði Poirot eins og af tilviljun.
„Nei, nei, iiann er þarna niður
frá. Ungfrú Pamela hefur hertekið
hann.“ Hershöfðinginn kýmdi.
„Henni finnst hann ofurlítið erfið-
ur. Einn af þessum fámálu krafta-
jötnum, sem er sagt frá i bókum.“
Marjorie Gold hryllti sig ofur-
lítið og sagði:
„ÞaS er ekki laust við, að ég sé
smeyk við hann. Hann — hann
verður stundum svo þungur á svip-
inn. Eins og hann hcfði jiað til að
— gera eitthvað!
ÞaS fór hrollur um hana.
„ASeins slæm melting býst ég
við, sagði hershöfðinginn glaðlega.
„Margar sögusagnir hafa komizt
á kreik um rómantiskt þunglyndi
eða óstjórnleg reiðiköst, sem or-
sakast hafa af meltingartruflunum."
Marjorie Gold brosti ofurlitlu
kurteysisbrosi.
„Og hvar er yðar ágæti eigin-
maður?“ spurSi liershöfðinginn.
Hún svaraði hiklaust — og rödd-
in var alveg eðlileg og glaðleg.
„Douglas?“ Ó, hann fór með frú
Chantry inn i borgina. Ég held
að þau hafi ætlað að skoða gömlu
borgarmúrana.“
„Nú, já — það er ákaflega
skemmtilegt. Frá riddaratímunum
og allt slikt. Þér liefðuð átt að fara
líka, kæra frú.“
„Ég er hrædd um, að ég liafi
verið of sein á mér að koma niður.
Hún stóð skyndilega á fætur,
gekk inn i gistihúsið.
Barnes liershöfSingi liorfði á
eftir lienni með áhyggjusvip og
hristi höfuðið góðlátlega.
„Snotur lítil kona, þetta. Meira
virði en tylft af máluðum drósum
eins og ein, sem við skulum ekki
nefna. Ja, svei! þvílíkur bjáni,
eiginmaðurinn! Kann ekki að meta
það, sem hann á.“
Iiann hristi höfuðiS aftur, reis
á fætur og gekk inn.
Rétt í þessu liafði Sara Blake
komið neðan úr fjörunni og heyrt
það, sem liershöfðinginn sagði síð-
ast.
„Hvar er Chantry höfuSsmaður?"
spurði Poirot.
„Niðri í fjöru, þar sem Pamela
er að kryfja hann (og hún er i
essinu sínu, skal ég segja yður)
og liann varð ekki blíðari í skapi
við þá aðgerð. Hann var eins og
þrumuský, þegar ég fór að neðan.
Trúið mér, þaS eru liryðjur í að-
sigi.
„Það er dálítið, sem eg skil ekki,“
síagði Poirot.
„Það er minnstur vandinn að
skilja,“ sagði Sara. „En hvað er
það, sem á eftir að gerast ■— þaS
er spurningin."
Poirot hristi höfuðið og muld-
raði:
„Þér liafið rétt að mæla, ungfrú
— það er ókomni tíminn, sem
veldur nianni áhyggjum.“
„En hvað þér orðið það vel,“
sagSi Sara um leiS og hún gekk
RHODES-
tiún gretti sig á eftir striðsmann-
inum, þegar hann gekk i burt,
fleygði sér i stól og hermdi eftir
honum:
„Snotur lítil kona — snotur lítil
kona! Alltaf skulu karlmennirnir
dásl að konum með lélegan smekk
— en þegar til alvörunnar kemur,
þá eru það samt uppdubbuðu dræs-
urnar, sem fara með sigur af hólmi!
Sorglegt, en salt.“
„Ungfrú,“ sagði Poirot, og rödd
hans var liörkuleg. „Mér geðjast
ekki að þessu öllu!“
„Ekki það? Og mér ekki heldur.
Ónei, það er vist bezt að vera hrein-
skilinn. Satt ,aS segja býst ég við
að mér geðjist einmitt að þvi. Það
er einhver andstyggilegur þáttur
í manni, sem hefur ánægju af
slysuin, opinberum hneykslum og
öðrum óþægindum, sem vinir
manns lenda í.“
inn i gislihúsið.
ÞaS munaði minnstu að hún ræk-
ist á Douglas Gold i dyragættinni
Ungi maðurinn var að koma út,
sýnilega allvel ánægður með sjálfan
sig, en jafnframt vottaði fyrir ofur-
litlum sektarsvip á andlitinu.
„Halló, lir. Poirot,“ sagði hann,
og bætti svo við dálitið hreykinn,
„Ég var að sýna Chantry múrana
frá krossferðatimunum. Marjorie
kærði sig ekki um að koma með.“
Poirot lyfti augabrúnunum eilit-
ið, en þót.t hann hefði viljað, hef'ði
honum ekki unnizt tími til að segja
neitt, því að i sömu andrá kom
Valentine Chantry jijótandi út og
hrópaði liárri röddu:
„Douglas — eitt staup af eini-
berjabrennivíni — ég hlátt áfram
verð að fá eitt staup af einiberja-
brennivíni."
Douglas Gold gekk burt til þess
aS panta drykkinn. Valentiné lét
fallast i stól viS hliðina á Poirit.
Hún var glæsileg og andlit hennar
Ijómaði jiennan morgun.
Hún sá eiginmann sinn og Pam-
elu á leiðinni til þeirra, hún veif-
aði með hcndinni og hrópaði:
2^ — VIKAN 8. tbl.