Vikan - 21.02.1963, Side 29

WADE SPENNTI Á SIG BÁÐAR
SKAMMBYSSURNAR SÍNAR
OG FÓR AÐ HITTA BENJAMÍN KONUNG
SÖNN SAGA EFTIR
ANTHONY STERLING
af henni fötin og sló hana og barði
þar til hún loks lét að vilja hans.
Eins og margar aSrar nýjar stúlk-
ur, varð Hazel Ruth eftirlæti hans
um tíma, og hann fór með hana eins
og barn leikur sér að nýrri brúðu.
Hann talaði tæpitungu við hana og
á hverju kvöldi lét hann hana sitja
á hnjám sér og lesa fyrir sig blöð-
in. Loks varð hann þreyttur á lienni
og önnur ný stúlka tók allan hug
hans. Ein af nýju stúlkunum var
litla systir Hazel, Cleatus. Þá var
Hazel Ruth send í sina fyrstu trú-
boðsferð.
Það var erfitt að fá atvinnu fyrir
kornungar stúlkur i þessu héraði,
svo að þetta var heppilegasta leiðin
fyrir hann til þess að nota starfs-
orku þeirra. Þannig gat hann losað
fullvinnufæra menn úr prédikara-
starfinu svo að þeir gætu unnið arð-
bæra vinnu til að augða konung
sinn. Flestar stúlkurnar voru ófær-
ar um að tala opinberlega og voru
með i förinni til þess að laða fólk
að fundunum, sem lialdnir voru
framan við yfirbyggðu vagnana. Það
voru svo gamlir ísraelsmenn, sem
prédikuðu. En Hazel Ruth var ó-
venjulega vel til þessa verks fallin.
Hazel Ruth var smávaxin og lag-
leg eins og Esther Johnson, en að
öðru leyti voru þær gjörólikar.
Esther hafði hörkulegt andlit og
hvassa tungu, en rödd Hazel var
mjúk og andlit hennar ávalt með
barnslegum spékoppum. Það, sem
henni var bezt gefið, var söngrödd-
in — svolítið hás, en seiðandi og
einlæg. Hún gat sungið sálm eins
og bluelag og þegar þar við bættist,
að hún var góður ræðumaður •—
liugmyndarik og fersk — leiddi það
af sér, að hún varð vinsælasti trú-
boðinn og laðaði fólk að sér í stór-
um stil. Á ferðum sinum fékk hún
nafnið „Salvation Nell“.
Þegar hún kom úr ferðalögunum
var henni fengið herbergi i Shiloli
og konungurinn sá strax um það,
að blóð liennar væri lireinsað af
öllum illum áhrifum, sem hún hefði
orðið fyrir á ferðalaginu. Þá gegndi
hún skyldu sinni í kvennabúrinu
stuttan tíma, en var svo send aftur i
ferð í yfirbyggða vagninum. í fjög-
ur ár var þetta líf hennar.
Móðir hennar bjó enn þá í kofa-
hreysinu með tvö yngstu börnin.
1910 veiktist hún af lungnabólgu
og versnaði líðan hennar fljótlega.
Edna, sem var þá gift og átti einnig
heima i Benton Harbor, frétti um
veikindi hennar og skrifaði föður
sínum til Indiana, þar sem hann
vann á búgarði.
Richard Wade kom tafarlaust til
Bcnton Harbor og fann konu sina
liggjandi umhirðulausa með aðeins
eitt þunnt teppi yfir sér. Óþéttur
kofinn var ekki hitaður upp með
öðru en einni lítilli eldavél, sem
brenndi viði og hitastigið var varla
yfir frostmarki. En Leonora var
áhyggjulaus.
„Það er ekkert að óttast, góði
minn,“ sagði hún og brosti ánægð.
„Eg hef lifað í réttri trii og trúað á
Benjamín konung og farið eftir öllu,
sem hann sagði. Hvernig gæti það
þá verið, að ég mundi deyja? En
gerðu það fyrir mig' að ganga í
söfnuðinn áður en það er of seint.“
Fyrrverandi lögreglustjórinn i
Wichita flýtti sér að ná í hlýrri
sængurföt og betri ofn. Hann sótti
lækni og sat sjálfur hjá konu sinni
dag og nótt og barðist fyrir lifi
hennar. En það var allt of seint.
Veikburða eftir lélegt fæði ísraels-
manna og kulda Michigansvetrarins
lifði Leonora aðeins fimm daga eft-
ir þetta.
Richard sneri sér þegjandi frá
líkinu og gekk í gegnum snævi
þaktan skóginn og yfir veginn að
skrifstofunni i Shiloh — hár og
grannur maður með barðastóran
kúrekahatt. Án nokkurra svipbrigða
og með lágri og rólegri röddu bað
hann um að mega hitta Ben Pur-
nell. En það var eitthvað ógnvekj-
andi við ró hans, svo að einkarit-
arinn kallaði á Esther Johnson.
„Náðu í Salvation Nell,“ hvislaði
hann. „Hann er að spyrja eftir
Benjamin!“
Hjálparhella Benjamíns konungs
flýtti sér upp á aðra hæð og bað
Razel Ruth að reyna að fá föður
sinn ofan af því að koma illu af
stað og sendi hana niður.
„Benjamín konungur er ekki einu
sinni hér á staðnum sem stendur,"
sagði Hazel Ruth. Þar að auki get-
urðu ekki með neinu móti kennt
honum um það sem hefur komið
fyrir! Ef mamma hefði verið sann-
trúuð og lifað samkvæmt því, ef
hún hefði í raun og veru trúað á
hann, eins og hún sagðist gera, gæti
ekkert hafa . . .“
„Heyrðu nú, stúlka mín! sagði
lögreglustjórinn fyrrverandi. Ég
tek Hayden og Dorothy með mér
liéðan tafarlaust. Ég hef ekki rúm
fyrir fleiri í vagninum, en á morg-
un kem ég og sæki þig og Cleatus.
Þið verðið tilbúnar!"
„Ég get ekki yfirgefið Hús
Davíðs!“ Hazel Ruth var skelfingu
lostin við tilhugsunina. „Gerirðu
þér ekki ljóst á hverju við eigum
von, pabbi? Þegar þúsund ára rík-
ið hefst og eftir að allt hefur ver-
ið fært inn í bækurnar, verður
þetta eini öruggi staðurinn á jörð-
inni. Ég skal sýna þér hvar það
stendur í bibliunni.“
„HugsaðU ekki um það.“ Faðir
he-nnar hristi höfuðið. „Þú verður
tilbúin á morgun. Sjáðu um að
Cleatus verði líka til. Og heyrðu
Hazel Ruth,“ sagði hann og band-
aði með liendinni að nokkrum
skeggjuðum mönnum, sem stóðu
í liinum enda skrifstofunnar, „segðu
þéssum síðskeggjum að vera ekki
fyrir mér.“
Andlit hans var enn sviplaust þeg-
ar hann gekk út. En þegar hann
hafði jafnað sig eftir fyrstu geðs-
hræringuna af dauða konu sinnar,
fylltist hann ofsalegri reiði. Hann
skildi tvö yngstu börnin eftir hjá
Ednu, fór heim til Indiana og
spennti á sig báðar byssurnar sínar,
sem hann hafði ekki borið síðan
hann var lögreglustjóri, og svo fór
hann aftur að hitta Ben Purnell.
Á meðan hafði Hazel Ruth, dóttir
hans, flýtt sér á fund með Mary
drottningu, Coru Mooney ogumtutt-
ugu öðrum stúlkum úr kvennabúr-
inu. Konungurinn var hvergi sjáan-
legur, en Mary og Cora sögðu, að
svo gæti farið, að til vandræða
drægi, ef yfirvöldin kæmu hingað,
yrðu jafnvel gerðar læknisfræðileg-
ar rannsóknir á þeim. Þess vegna
hefði Benjamín konungur skipað svo
fyrir, að þær ættu allar að giftast.
Með þeirri ráðstöfun væri hægt að
lcenna eiginmönnunum um, ef eitt-
hvað kæmi í ljós við rannsókn.
Stúlkurnar voru beðnar að skrifa
niður nöfn einhverra ísraelspilta,
og jafnvel þeirra, sem þær kysu næst
helzt.
„Ég þekki enga pilta,“ sagði Hazel
Ruth. Vegna trúboðsferða sinna og
dvalar í kvennabúrinu, þekkti hún
ekki marga i söfnuðinum.
„Þú hlýtur að muna nöfn ein-
hverra pilta úr skólanum,“ sagði
Cora Mooney, sem nú var æðsta
gyðja i Shiloh.
Stúlkan reyndi að muna sex ár
aftur í tímann. „Jú . . . það var
drengur, sem hét Ray Ilornbeck . . .
hann sat næstur mér.“
Mary Purnell hristi höfuðið. „Ray
Ilornbeck cr þegar frátekinn.“
„Ilvað er þetta, barn,“ sagði Cora
INIooney óþolinmóð. „Þú hlýtur að
muna eftir einhverjum öðrum.
Benjamín hefur skipað svo fyrir, að
þú giftist. Ef þú getur ekki valið
þér einhvern sjálf, verðum við að
gera það fyrir þig.
Hin átján ára stúlka hristi höfuðið.
„Ég man eftir nöfnunum Irving
Smith og William Frye. En ég get
ekki einu sinni munað, hvernig þeir
litu út.“
„Allt í lagi.“ Cora Mooney kall-
aði á aðra fullorðna ísraelskonu.
„Athugaðu hvort annar hvor þeirra
vill kvænast Salvation Nell litlu. Ef
þeir eru tregir, skaltu segja öðrum
þeirra, að það sé skipun frá Benja-
mín sjálfum og fá hann til að koma
í dómaraskrifstofuna eftir hálftima."
Það var ekki fyrr en Hazel Ruth
stóð frammi fyrir dómaranum, sem
gaf ísraelsmönnum afslátt á þessum
hópgiftingum, að hún vissi hver ætti
að verða eiginmaður hennar. Það
kom í ljós, að það var Irving Smith.
Cora Mooney dró þau til hliðar
meðan verið var að gifta hin pörin.
„Benjamín vill að þú farir með
Salvation Nell i næstu trúboðsferð,“
sagði hún við undrandi piltinn.
„Og þið eigið að leggja af stað strax
í dag. Og mnnið það, bæði, að þessi
gifting er aðeins að nafninu til. Þið
verðið bæði að hafa hreinleikalög-
Framhald á bls. 51.
VIKAN 8. tbl. — 29