Vikan - 21.02.1963, Síða 47

skaða og leiðinda.
Það mikilvægasta, sem ungir
menn geta tamið sér, í umgengni
við stúlkur er að vera ákveðnir og
og að vera tillitssamir. Þetta
tvennt getur farið saman og á að
fara sainan. Það er cinskis nýtt að
kunna allar kurteisisvenjur sem til
eru, ef ekki fylgir þeim raunveru-
leg tillitssemi. Það er jafn gagns-
laust að kunna þær, ef menn geta
aldrei tekið ákvörðun um eitt eða
neitt. Kurteisinni má likja við um-
ferðarreglur. Ef lienni fylgir ekki
tillitssemi, kemur hún ekki að not-
um og fyrr eða seinna lenda menn
i vandræðum.
Það er þvi miður allt og algengt
að menn geri ekki greinarmun á
því að vera tillitssamir og að vera
óákveðnir. Það er jafn algengt að
menn geri ekki mun á þvi að vera
ákveðnir og að vera ruddalegir.
Þó er í báðum filfellum regin-
munur á. Kvenfólk vill ekki þurfa
að ákveða alla skapaða liluti fyrir
karlmcnnina. Þær vilja að vísu að
tillit sé tekið lil þeirra álits, en
ekki endilega að það fái að ráða,
ef karlmennirnir eru svolítið lagn-
ir við það. T>að er hins vegar fátt,
sem er jafn ógeðfelt stúlkum, sem
raunar öllum, eins og ruddaskap-
ur, enda er hann venjulega variu
artæki veikgeðja manna, sem oft
geta haft furðu stcrkan likama.
Að lokum þetta: Reynið aldrei
að eiga stúlku að vini, á sama hátt
og karlmann. Það gctur aldrei
gengið og endar venjulega með
leiðindum, nema menn geri sér
grein fyrir muninum. Þegar karl-
maðurinn hugsar um hluti, fer
konan eftir tilfinningum. Það er
augljóst að' það þarf mikla lagni,
hjá báðum aðilum, til að svo
ólíkar verur geli umgengizt far-
sællega. En þó að það sé fyrir-
höfn, er lnin vissulega þess virði.
Svo getur skýrum skjöplazt.
Framhald af bls. 17.
sem hún átti að sjá um þennan dag.
Dagurinn var sannarlega fullskip-
aður. Öll þessi samtöl við foreldra
barnanna voru fremur erfið, vegna
þess, að þau tóku yfirleitt svo lang-
an tíma. Jafnframt varð hún að
stjórna viðtölunum af ýtrustu nær-
gætni, til þess, að ekki virtist sem
um hnýsni væri að ræða.
En læknirinn varð samt sem áður
að kynnast foreldrunum eins vel og
unnt var, þar sem mikið var undir
því komið, hvort árangur myndi
nást með barninu sjálfu. Það kom
fyrir að ein og ein móðir kom með
mótbárur, ef henni fannst þessi
ókunna kona vera að reyna að seil-
ast of langt inn í hennar einkamál,
jafnvel þótt hún væri læknir.
Oft var Margit dauðuppgefin að
loknum deginum á sjúkrahúsinu, og
óskaði sér þess helzt af öllu að mega
njóta hvíldar og afslöppunar á heim-
ili sínu, en Bertil var alltaf jafn
sprækur á þessum tíma dags. Oft
kom það fyrir, að hann scndi hana
heim, og var þá jafnan með augun
glampandi af starfsáhuga.
„Farðu nú heim á bílnum,“ sagði
hann, „þú verður að minnsta kosti
að koma Sofie í rúmið. Ég geng bara
heim þegar ég er búinn.
Hversu oft hafði hún ekki óskað
sér að hafa þann góða eiginleika
Bertils, að geta af eigin vilja úti-
lokað sjúkrahúsið og alla litlu
sjúklingana úr huga sér á kvöldin.
Og einnig að geta risið aftur til
vinnu af fítonskrafti eftir nokkurra
stunda svefn. Þetta var nokkuð,
sem Bertil hafði tileinkað sér vegna
hinna sorglegu endaloka föður hans.
Faðir hans hafði verið yfirlæknir
á geðveikrasjúkrahúsi, og lét af-
komu allra sjúklinga sinna snerta
sig svo persónulega, að það reið
vinur minn. Þegar þú yfirgefur
deildina eftir dagsverkið, þá læstu
þar allt inni, taktu engar áhyggjur
með þér heim. Ekkert, ekki svo
mikið sem að sjúklingur hvarfli að
þér utan vinnutímans."
„Þessu lofa ég, pabbi.“
Viku eftir að Bertil var aftur
kominn til vinnu, fékk hann fregnir
af sjálfsmorði föður síns. Ábyrgðin
og meðaumkunin við sjúklingunum
var orðin of mikil fyrir hann.
Bertil hafði farið að ráði föður
síns, frami hans hafði verið
ör, og nú var hann hólpinn, öruggur
og hamingjusamur með tilveruna.
Viðræðufundirnir, sem hann hélt
með starfsliði sínu um sjúklingana,
Mini er mest selda bifreiðin í
Englandi.
Hefur framhjóladrif.
Lipur og létt í akstri.
Er rúmgóð o.g gott útsýni.
Kraftmikil vél, en þá sparneytin.
GARÐAR GÍSLASON H. F.
Bifreiðaverzlun. — Sími 11506.
honum að lokum að fullu. Bertil
hafði sagt henni frá síðasta samtal-
inu við föður sinn.
Hann hafði komið heim í jóla-
leyfi, og hafði orðið bilt við, er hann
tók eftir þeim breytingum, sem orð-
ið höfðu á föður hans.
„Þú slítur þér út, pabbi.“
„Já, sonur minn. Þessi bannsetta
atvinnugrein hefur gjörsamlega
dregið úr mér allan þrótt. Veldu
þér hana ekki, farðu í aðra sér-
grein.“
„Já, en pabbi. Þú veizt, að ég á
enga ósk heitari en þá, að feta í
fótspor þín, en vitanlega eru það
börnin, sem eiga hug minn allan.“
„Já, já, þú hefur alltaf vitað hvað
þú vilt, drengur minn. En eitt gott
ráð vil ég samt gefa þér í veganesti,
höfðu ekki neikvæð áhrif á hann,
miklu frekar örvandi.
Margit hafði tekið eftir hve augu
hans Ijómuðu, á meðan á þessum
fundum stóð, þegar hann sat ásamt
hjúkrunarkonunum, læknum og öðr-
um í starfsliðinu, þessu fólki, sem
eins og hann, hafði helgað líf sitt
þeim tilgangi að hjúkra og hjálpa
litlum hjálparvana börnum, svo þau
mættu alast upp sem heilbrigðar og
eðlilegar manneskjur. Klukkan tvö
þennan dag átti einmitt að halda
einn slíkan fund, og Margit beið
raunverulega með óþreyju eftir því,
að klukkan yrði tvö. Sjálf þurfti
hún að bera upp tilfellið um hann
Nisse. Hún hafði oft látið í veðri
vaka, að tími væri kominn til að
útskrifa Nisse frá sjúkrahúsinu.
Vera hans þar virtist ekki gefa neinn
árangur, og það eina, sem upp úr
henni hafðist, var aukinn erill fyrir
hjúkrunarkonurnar og læknana, og
truflunin fyrir hina litlu s'úk'inga.
„Nú, hvað hefur aðstoðnrmaður
minn að segja í dag,“ spurði Bertil
hana, er fundurinn hafði haíizt.
„Það er Nisse, aftur,“ sagði hún
ákveðinni röddu. „Mér finnst við
verðum að útskrifa hann strax. Þið
þekkið öll hana Evu litlu, í morgun
heyrði ég hana nota mjög cheflaðan
munnsöfnuð. Mér brá við. og þegar
ég spurði hana á eintali hvar hún
hefði lært þessi orð, sagði hún: „H.iá
Nisse," og horfði á mig stórum sak-
leysisaugum. Þið getið ímvndað
ykkur, að þetta fékk heilmikið á
mig, og við berum ábyrgð á þeim
öllum.“
„Þetta var ein heljar löng
skýrsla," sagði Bertil brosandi, „og
nú skulum við, sennilega í fimmtug-
asta skiptið, taka fyrir tilfellið
Nisse, sem virðist liggja Margit svo
mjög á hjarta. Persónulega vil ég
hafa hann hér svo lengi sem mögu-
legt er. Reyndar þykir mér leitt.
að í þessum mánuði höfum við orðið
að vísa frá sjúklinvum, helzt vildi
ég taka bá alla inn. Ég læt mér einna
helzt detta í hug að taka Nisse með
mér í sumarleyíið, og gefa honum
kost á að alast upp eins og önnur
börn.“
„Drottinn minn dýri,“ hálfhrópaði
Margit í skelfingu. Það væri bá
aldeilis félagsskapurinn, s?m Sofie
vantar helzt!“
,,Það er ekkert alvarlegt, sem að
Nisse er,“ sagði yfirhjúkrunarkon-
an rólegri röddu, að venju. „Hann
er bara mjög óhamingjusamur. Þið
ættuð að sjá augu hans um heim-
sóknartimann. Því miður getum við
ekki litið í öll horn allan daginn,
svo fyrir kemur, að hann laumast
framhjá okkur inn í heimsóknar-
herbereið. Við fáum ævinlega kvart-
anir frá foreldrum, sem vilja fá að
vera í friði með sínum börnum, en
Nisse lan.gar aðeins til þess að vera
aðnjótandi mannlegrar hlýju og
samveru við einhvern."
„Já, einmitt," sagði Bertil hugs-
andi, „allt stafar þetta af löngun
hans eftir kærleika. Ef við aðeins
gætum fengið móðurina til þess að
koma hingað og tala við hann. Víst
í hundrað skipti er ég búinn að
reyna að hringja til hennar, og fá
hana til þess að koma og heimsækja
hann, eða að minnsta kosti tala við
okkur, en hún vill alls ekki koma.
Þó hef ég heyrt frá mörgum, að
hún sé góð húsmóðir og hugsi vel
um hin börnin sín, og ekki er fá-
tæktinni fyrir að fara á heimilinu
heldur. Mér er skapi næst að fara
heim til hennar einhvern daginn
og tala alvarlega við hana.“
Nisse fékk að vera kyrr á sjúkra-
húsinu, jafnvel þótt biðlistinn væri
langur, og lengdist með degi hverj-
um.
Sofie sat umkringd af leikföng-
unum sínum án þess að hreyfa við
þeim. Barnfóstran, Olga, sat úti
við glugga með bók í kjöltu sér, en
gaf barninu hornauga við og við.
VIKAN 8. tbl. —