Vikan - 23.01.1964, Qupperneq 9

li á Vesturlöndum eftir iðnbyltinguna, er svo
ralegt siðgæði, en við fylgjum boðorðunum.“
samkeppni, sem einstaklingurinn verður að heyja í nútíma þjóð-
félagi?
KROGH: Hvort þetta sé ekki flótti? Frá erfiðum heimi? Jú,
á öllum þessum öldum hafa sjálfsagt einhverjir verið, sem leit-
að hafa skjóls innan klaustursveggjanna, en það er víst að eng-
inn þeirra hefur orðið hamingjusamur, eða þeir hafa að minnsta
kosti ekki fundið hina sönnu hamingiu, sem ljómar vegna þess
að hver stund lífsins er glitrandi ný.
Klaustur er ekki nein slysa-i eða líftryggingarstofnun. En það
væri hægt að kalla það hamingjutryggingu, þar sem sönn ham-
ingja er árangurinn af einlægri leit að Guðs ríki.
Reyndar held ég, að í köllun til munkalífs sé alltaf einhver
snefill af flótta. Ef til vill ekki frá erfiðri veröld (helmingur
þeirra, sem korna í klaustrið er með háskólapróf) heldur frá
heimi, þar sem andleg verðmæti kafna í hraða og efnishyggju.
En ég kýs heidur að tala um flótta frá góðu til hins betra. Heim-
urinn, eins og Guð skapaði hann, er fagur og góður. En hægt
er að flýja frá þessum góða heimi til þess, sem er góður: Frels-
arans.
Eða frá lífinu til LÍFSINS.
Eða frá veruleikanum til VERULEIKANS.
En er ekki meðvitað og frjálst val í liverjum flótta?
Satt er það, að í klaustrinu er lífið áhyggjulaust. Kristur segir
sjáifur: „Verið ekki áhyggjufullir um líf yðar, hvað þér eigið
að eta eða hvað þér eigið að drekka, ekki heldur um líkama
yðar, hverju þér eigið að klæðast“. Og svo bætir hann strax við:
„En leitið fyrst ríkis hans og réttlætis, og þá mun allt þetta
veitast yður að auki“. Matt. 6, 26—34.. Sumir af þeim 75%
sem ég minntist á, fóru aftur vegna þess, að þeir komust að
raun um, að áhyggjuleysi af mat, fötum og drykk var ekki þess
virði að flýja lífið fyrir það. Þegar það fylgir með, að leita Guðs-
ríkis af lífi og sál seint og snemma.
SPURNING: Þið leitið guðsríkis með veru ykkar í klaustri,
að því er þið segið sjálfir, en hvað er guðsríki? Er það til dæmis
fólgið í því að öðlast sálarfrið eða standa í stöðugu (ímynduðu
eða raunverulegu) sambandi við guð?
KROGH: Takmark klausturslífs er ekki fyrst og fremst sál-
arfriður og samband við Guð, heldur að Guð sé tiganður í öll-
um hlutum. Takmarkið er ekki tilfinningaleg reynsla af Guði,
heldur GUÐ SJÁLFUR.
Klaustrið er skóli í þjónustu við Guð. Það er tæki til að ná
markinu. En það er ekki alveg nauðsynlegt tæki. Það er hag-
kvæmt að hafa háskóla fyrir þá, sem ætla að verða verkfræð-
ingar eða sagnfræðingar, En flestir komast klakklaust gegnum
lífið án heirra.
Þroskazt bananar utan gróðurhúsa á fslandi? Við ættum ef
til vill ekki að nota þessa samlíkingu, því að rógtungur segja,
að bananar, sem þroskazt hafa í gróðurhúsum hjá ykkur, séu
ekki bragðgóðir.
En klaustrið er meira en skóli. Það er hópur bræðra, sem æfir
sig við að hjálpa hver öðrum að móttaka Guðs vilja, hver fyrir
sig og allir saman.
Þetta er tæki, sem hefur verið þrautreynt í yfir 1500 ár.
Þetta er orkumiðstöð eða rafall. Bæn munksins er, eins og
allar bænir, afl, sem skapar kirkjuna og mannkynið.
Það skrýtna við þennan flótta frá heiminum er það, að því
meira sem munkarnir flýja hraða veraldarinnar, því meiri að-
sókn er áð munkunum í leit að tómi til að geta dregið andann
í friðsæld klaustursins.
En klaustriS er ekki nein allsherjarlausn Framh. á bls. 25
Faðir Christian
Krogh er af
dönskum upp-
runa. Hann svar-
aði spurningum
Vikunnar um eitt
og annað í
sambandi við
munkalífið.
VIKAN 4. tbl. — g