Vikan - 23.01.1964, Síða 18

ATBURÐARÁS:
Simon Denver læknir, er trú-
lofaður ungri blindri stúlku,
Faith Hamden. En þegar hann
hittir Clare Ruthland, hjúkrun-
arkonu hennar, verður þeim
báðum ljóst að þau elskast, og
að „ást“ hans til Faith er aðeins
meðaumkun. Þau Clare skilja
samt að þau mega ekki unnast
og ákveða því að liittast ekki
framar.
Joan Latimer, einkaritari Sim-
enar, er einnig ástfangin af hon-
um, og gerir allt til að ná í liann.
Hún fer til móður Faith, Meg
að nafni, og segir henni frá því
að hún hafi séð þau Simcn og
Clare hittast í sumarhúsi hans.
Faith heyrir samta'ið og örvingl-
ast, og til þess að róa hana verð-
ur Clare að sverja það að hún
sé ekkert hrifin af Simoni og að
ekkert sé milli þeirra.
En Meg er ekki ánægð með
þessa yfirlýsingu . . .
Meg hrökk við þegar hún sá
ákefðina í Clare.
-— Af hverju heldurðu það?
— Af því að hún hatar bæði
Faith og mig! Af því að hún
vill ná í Simon sjálf.
Clare var að heyja lokaharátt-
una og hirti ekki um að vega
og meta orð sín. Ef Joan yrði
ekki afhjúpuð, mundi Faith
aldrei verða óhult fyrir henni,
jafnvel eftir að hún væri gift
Simoni.
Meg leið mjög illa. Vandamál-
in voru að sliga hana. Að vísu
hafði henni aldrei litizt vel á
Joan Latimer. En hún háfði ver-
ið Simoni til aðstoðar í mörg
ár, og hann treysti h?nni. Hverj-
ar sem hvatir hennar voru til
þess að rægja Clare, þá var það
auðséð, að hún bar hag Simon-
ar fyrir brjósti. Og þó að ekki
væri annað en gott um Clare að
segja, að því er virtist, þá var
hún ókunnug manneskja. I raun-
inni vissi Meg afar lítið um hana.
Þess vegna svaraði Meg tals-
vert hvasst: —■ Ef svo væri, þá
finnst mér hún haga sér ein-
kennilega. Hún reynir að bjarga
trúlofun Faith, reynir að hindra
að þú spillir gæfu hennar. Mér
finnst það ekki benda til þess
að tilgáta þín sé rétt.
-—■ En hún vill ekki bjarga trú-
lofun Simonar og Faith, sagði
»Clare í öngum sínum. — Hún
Jgerir sér þvert á móti von um
að slíta þau hvort frá öðru með
því að bendla mig við þetta. Ég
er ekki nema peð í svikataflinu.
— Því er alls ekki svona var-
ið, Clare, sagði Meg alvarleg.
Joan er sannfærð um að eitthvað
sé á milli ykkar Simonar. Og
hún hlaut að gera ráð fyrir, að
ef hún gæti hagað öllu þannig,
að trúlofunin færi út um þúfur,
stæði ykkur Simoni opin leið til
að trúlofast.
— Og samt varst þú fús til
að trúa mér núna rétt áðan, sagði
Clare lágt.
— Það er satt, en þar með
er ekki sagt, að hún ljúgi vís-
vitandi, heldur að hún hafi dreg-
ið rangar ályktanir af því, sem
hún vissi. Hún sá þig og Simon
saman... Það er skiljanlegt, að
hún hafi dregið ályktanir af því,
og það var enginn hugarburður
hennar, að þið hefðuð hitzt í
sumarhúsinu.
Clare sá, að Joan hafði haft
vaðið fyrir neðan sig, og að ekki
væri til neins að halda áfram
að þjarka um þetta.
— Þá hef ég ekki neitt meira
að segja, sagði hún. — Faith er
það eina, sem máli skiptir í mín-
um augum, og nú verðum við að
sannfæra hana um, að ekkert sé
milli mín og Simonar... Þú ef-
ast enn um mig, er það ekki,
Meg? Jafnvel eftir það sem þú
hefur sagt?
Meg andvarpaði og hristi höf-
uðið.
—■ Mig langar ekki til að efast
um þig, Clare, sagði hún. Það
var komið fram á varirnar á
henni að minnast á Ralph Mason
iíka, en hún tók sig á. Þetta var
nógu flókið samt.
— Ég skal tala við Faith,
sagði Clare rólega. ■— Reyndu
að láta mig um þetta, Meg, og
gerðu það fyrir mig að treysta
mér.
— Finnst þér ekki, að við ætt-
um að tala við Simon líka?
spurði Meg.
— Hvers vegna ættum við að
gera það?
— Vegna þess að ég held, að ef
Faith á að fá trúna og traustið
aftur, verði hann með eigin orð-
um að gera henni Ijóst, að það
sé hún og engin önnur, sem hann
vill giftast.
Clare vissi, að einmitt núna
mótti í engu út af bera. Hún svar-
aði, eins rólega og hún gat: —
Karlmönnum er lítið um allt
uppistand. Og ég er sannfærð
um, að ef hann óskaði að slíta
trúlofuninni, þá mundi hann hik-
laust gera það. Það eru takmörk
fyrir því, hve mikið menn vilja
fórna sér, jafnvel þó tekið sé til-
lit til þess að Faith er blind.
Ég held, að Simoni muni finn-
ast þetta mál óviðfeldið, og ef
ég þekki hann rétt, mundi hann
taka sér mjög nærri, ef hann
væri rengdur... Clare varð allt
í einu áköf: — Getur það verið,
að þú þekkir hann svo lítið, að
þú haldir, að hann gæti gert sig
sekan um lygar og svik?
Faith hafði heyrt rödd Clare.
Hún fór á fætur, flýtti sér í
morgunkjól og fór niður. Hún
kom hljóðlega inn í dagstofuna.
- Ó, Faith! kallaði Clare er
hún sá vinstúlku sína.
Það var örvæntingar- og ótta-
svipur á fölu andliti Faith. Hún
stóð hreyfingarlaus stutta stund,
— svo hneig hún í faðm Clare.
Það er ekki satt? Er það?
hvíslaði hún. — Segðu að það
sé ekki satt! Þú og Simon..
þið munduð aldrei gabba mig,
Ijúga að mér? Ó, Clare, ég elska
hann svo óumræðilega heitt...
og mér hefur þótt svo vænt um
þig. En ég held, að ég gæti hat-
að þig, ef það væri satt, sem Joan
sagði.
Clare þrýsti blindu stúlkunni
að sér.
■—■ Það er ekki satt, elskan
mín, hvíslaði hún. — Ég sver, að
það er ósatt. Það ert þú, sem
Simon elskar. Bæði hann og ég
elskum þig, Faith. Þetta er
óhugnanlegur misskilningur, allt
saman. Ég hitti hann eitt kvöld-
ið við sumarhúsið, og Joan hef-
ur séð okkur þar... En við töl-
uðum eingöngu um uppskurð-
inn á augunum í þér. Þar gerð-
ist ekkert — ekkert, sem spillt
gæti gæfu þinni!
— Og þið .. . þið elskið ekki
hvort annað?
Clare lokaði augunum brot úr
sekúndu, og bað um styrk til að
segja lygina, sem hún varð að
segja.
— Við elskum ekki hvort ann-
að, muldraði hún, og reyndi að
hugsa sér eitthvað til þess að
rökstyðja orðin með. —■ Ertu
búin að gleyma því, sem ég
minntist á sem ástæðu til þess
að ég vildi komast héðan sem
fyrst?
Faith vai’p öndinni. — Attu
við að þú sért trúlofuð?
—- Nei, svaraði Clare, — en
ég trúlofast bráðlega. Svo að þú
skilur að ...
— Þá er allt gott aftur, hvisl-
aði Faith. — Veröldin er orðin
björt aftur. Ég hef lifað í myrkri
þessa hræðilegu klukkustundir.
Ég hélt, að ég hefði misst Sim-
on — misst hann fyrir fullt og
allt.
Clare fann að hún skalf, en
hún féklt styrk við að heyra
játningu Faith um hve heitt hún
elskaði Simon. Hún fann núna,
að hún fórnaði sér ekki árang-
urslaust. Henni fannst hún vera
eins og móðir, sem verndar barn-
ið sitt, en um leið fann hún, að
hún var að afneita og sleppa til-
kalli til sinnar eigin hamingju.
Hún hafði dæmt sig og Simon
til visnunardauða ...
Clare hafði vonað, að hún
kæmist burt frá Hamdenfólkinu
án þess að þurfa að sjá Simon
aftur. Hún fann, að það mundi
verða hræðilega erfitt að kveðja
hann. Meg, Faith og Clare hafði
komið saman um, að hann skyldi
ekki fá neitt að vita um ásakan-
rinar, sem Joan hafði borið fram.
Það væri ekki til annars en valda
nýjum erfiðleikum, en hins veg-
ar væri ekkert unnið við það.
Clare óttaðist, undir niðri, að
Meg væri ekki enn fyllilega
sannfærð um, að hún segði satt,
en huggaði sig við, að sá ótti
mundi stafa af því, að hún var
með samvizkubit.
Jg — VIKAN 4. tbl.