Vikan - 23.01.1964, Qupperneq 21

5. hl. - Ettir Patrick Reid - Teikn: Baltasar
Pólverjarnir voru staðnir að
verki, og síðan settu Þjóðverjar
upp stóran ljóskastara, sem
beindist að húshliðinni, þar sem
þeir höfðu ætlað að brjótast út.
Einnig lék birtan um grasflöt-
ina fyrir framan bygginguna. Er
þetta gott dæmi þess, sem hlýt-
ur að koma fyrir í fangabúðum,
sem eru fullar af mönnum, er
hugsa ekki um annað en mögu-
leikana á að komast undan. Við
höfðum þegar beðið Pólverja að
samræma allar flóttatilraunir,
svo menn væru ekki að þvælast
og skemma hver fyrir öðrum, og
nú boðaði German ofursti til
fundar með æðstu foringjum
Pólverja, svo að komizt yrði að
einhverri niðurstöðu um þetta
mál. En elzti, pólski foringinn
var í slæmri aðstöðu, því að
Pólverjar tóku ekkert tillit til
hans, og hann vissi, að þeir gátu
vel byrjað að undirbúa flótta,
án þess að nefna það á nafn við
hann. En samvinnan fór batn-
andi eftir þennan fund, og þegar
við gerðum Pólverjum það til-
boð, að einhverjir úr þeirra hópi
skyldu fá tækifæri til að taka
þátt í flóttaundirbúningi okkar,
var gagnkvæmt traust skapað
um þetta mál.
Skömmu eftir þetta voru 250
franskir liðsforingjar fluttir til
Colditz, og var Le Bleu hershöfð-
ingi æðstur þein-a. Aðeins um
100 þeirra höfðu hug á að kom-
ast undan á flótta. f þessum hópi
voru allmargir franskir Gyðing-
ar, sem Þjóðverjar geymdu sér-
staklega uppi á efstu hæð kastal-
ans. Við urðum að komast að
samkomulagi við Frakka um
ýmsar flóttafyrirætlanir — eins
og gert hafði verið við Pólverja
— en því miður var samstarf
við Frakka erfitt og lélegt, unz
við gátum loks komizt að sam-
komulagi við þá.
En tökum aftur upp söguþráð-
inn. Okkur var ekki leyft að
hafa hjá okkur niðursuðuvarn-
ing af neinu tagi á þeim for-
sendum, að hægt væri að nota
hann á flótta. Við höfðum þess
vegna allir neitað okkur um
ýmislegt í langan tíma, til að
eiga einhvern vistaforða, sem
hægt væri að útbýta meðal
manna, þegar göngin væru full-
gerð. Þetta voru brátt þrír full-
ir pokar, en erfitt var að geyma
þá í stofum okkar, svo að við
fluttum þá ofan í göngin eina
nóttina. Rupert bar þá, einn í
einu, þvert yfir garðinn og inn
í matsalinn. í síðustu ferð hans
voru ljós kveikt allt í einu í
garðinum og hann var þá stadd-
ur milli dyra. Hann sneri aftur
til þeirra, sem hann hafði kom-
ið frá, en komst þar ekki inn
strax, ekki fyrr en búið var að
opna hurðina. Okkur til mikill-
ar undrunar varð ekkert meira
úr þessu, svo að við lukum nátt-
verkinu og fórum síðan að sofa.
Þessu atviki fylgdi dálítið
leiðinlegur viðburður. Þótt Þjóð-
verjar kæmu oft óvænt í stofur
okkar að næturlagi, létum við
okkur fátt um finnast. Værum
við í gangavinnu, var hurðin
læst eins og venjulega, og þannig
gengið frá hvílunum, að allir
herbergisbúar virtust viðstaddir,
ef aðeins var lýst með vasaljósi
á rúmin.
En eina nóttina höfðu Þjóð-
verjar setið að sumbli og höfðu
þeir svo hátt, að það hafði vak-
ið þjóna okkar, óbreytta her-
menn, sem voru okkur til aðstoð-
ar. Þetta voru fimm menn, allir
tryggir og traustir, sem vissu
um fyrirætlanir okkar og höfðu
lagt inn pantanir til þátttöku í
flóttanum. Þessum mönnum okk-
ar hafði veitzt erfitt að festa
blund vegna hávaða Þjóðverj-
anna, svo að einn þjónanna,
Goldman að nafni — Gyðingur
frá Whitechapel, sem var hinn
mesti háðfugl -— tók upp á að
senda næsta þýzka verði tóninn
út um glugga. Goldman hafði
komið í búðirnar sem þjónn Ger-
mans ofursta, og hann var svo
kjaftfor, þegar fangabúðastjór-
inn yfirheyrði hann, að haldið
var, að hann væri æðsti brezki
foringinn í hópnum! Þjóðverj-
unum, sem sátu að drykkju, hef-
ir líklega verið sagt frá svívirð-
ingum Goldmans, því að þeir
komu nokkru síðar til herbergja
okkar.
Prime, yfirliðþjáfi að nafni
Gephard og hálf tylft varða
gengu inn í stofuna og æptu
,,Aufstehen'/ (Á fætur!) Þeir
vöktu alla foringjana í stofunni
og rótuðu í hvílunum, en við
það upgötvuðu þeir, að fjóra
menn vantaði.
Þetta setti Þjóðverja alveg úr
jafnvægi. Þeir höfðu komið upp,
fullir og hávaðasamir, til að
skemmta sér á okkar kostnaS, og
þeir höfðu alls ekki átt von á
þessum árangri. Gephard, sem
minnti á góða dátann Svæk, var
í viðhafnareinkennisbúningi.
Hann var gyrtur löngu, bognu
sverði, sem var alltaf að þvæl-
ast milli fótanna á honum. Hann
var nú sendur til að kasta tölu
á þjónana.
„Aufstehen! Aufstehen!“ hróp-
aði hann. „Á fætur með ykkur
ensku svín! Ég skal kenna ykk-
ur ...“ Hann datt kyllflatur um
sverðið, brölti á fætur og hélt
áfram: „Þið ensku svín! Ég skal
sýna ykkur, hvað þaS5 kostar að
hæðast að þýzkum hermönnum,
sem gera skyldu sína! Þið verð-
ið skotnir í dögun í fyrramálið!
Allir. Ég skal sjálfur gefa af-
tökusveitinni skipunina ...“
Hann skálmaði fram og aftur
um gólfið, um leið og hann
reyndi að hækka sig til að vega
upp á móti sverfðinu, sem dróst
við gólfið. „Goldman!" öskraði
hann. „Hvað eruð þér að gera
við þessi spil?“
Goldman hafði hinn rólegasti
fengið hinum þjónunum spil með
bakið upp.
„Vlð erum að varpa hlutkesti
um, hvern eigi að skjóta fyrst“,
svaraði hann.
Gephard frussaði og reyndi að
bregða sverðinu. „Svín! Þú dirf-
ist að hæðast að mér upp í opið
geð^ð á mér . ..“ Hann barðist
enn við sverðið, sem var svo
langt, að hann gat naumast
brugðið því. „Fleygið spilunum
samstundis. Þú verður fyrstur,
og nú er nóg komið af þessari
vitleysu. Ég skal höggva af þér
hausinn“.
Honum tókst loks að bregfea
sverðinu með því að halda báð-
um höndum um hjöltun, en síð-
an gerði hann atlögu að Gold-
man og sveiflaði sverðinu ógur-
lega. Goldman forðaiði sér undir
rúm, en virðing Gephards bann-
aði honum að veita honum eftir-
för þangað, svo að hann lét sér
nægja að dansa umhverfis rúm-
Framhald á næstu síðu
VIKAN 4. tbl. — 2\