Vikan - 23.01.1964, Qupperneq 57

5 manna fjölskyldubifreifi
FÁLKINN H.F.
Laugavegi 24. — Reykjavík
C BJARTUR
• ÞÆGILEGUR
• VANDAÐUR
• SPARNEYTINN
KOMIÐ OG SKOÐIÐ
PRINZINN
ÁRGERÐ 1964
VERÐ kr. 124.200.-
ÖRUGG VARAHLUTAÞJÓNUSTA.
sem eitraðast svar, en Clare gaf
henni ekki nægan tíma til þess.
—- Þér hélduð, að ég væri jafn
sjálfselsk og þér eruð sjálf. Þér
hélduð að ég mundi reyna að
gera allt sem ég gæti til að
spilla trúlofuninni, þegar það
yrði hljóðbært að eitthvað væri
milli mín og Simonar.
—- Ætlið þér að reyna að
telja mér trú um, að ...
— Já, einmitt, svaraði Clare
fullum hálsi. — Ég gat sannað
að þér færuð villur vegar, en
mér var ljúft að játa, að ég
hefði hitt Simon í sumarhúsinu
kvöldið sæla. Og það hefur
væntanlega valdið skekkju í
reikningnum hjá yður, ungfrú
Latimer.
Joan tók öndina á lofti.
—• En ég skil þetta ekki...
Þér eruð ástfangin af Simoni,
það hef ég vitað frá upphafi,
og...
— Þér vitið hvorki það né
annað — nema yðar eigin
brenglanir á staðreyndum, og
þér dæmið alla aðra eftir sjálfri
yður. Það eruð þér, sem viljið
ná í Simon, og þér svífizt einsk-
is til þess að ná takmarki yðar.
Ég sé gegnum yður, eins og þér
skiljið.
— Það er eitthvað undarlegt
í þessu... mjög undarlegt,
sagði Joan tortryggin. — Simon
og þér... ég sá ykkur standa
í faðmlögum ...
-—- Það kemur okkur einum
við hve nærri við höfum staðið
hvort öðru, sagði Clare rólega.
— Þér eruð nokkuð bjartsýn,
æpti Joan. — Ef þér haldið að
hann verði yðar áður en lýkur,
þá skjátlast yður herfilega!
— Það vill svo til að ég er
trúlofuð Ralph Mason, sagði
Clare. Henni þótti leitt að nefna
nafnið hans, en hún gat ekki
hjá því komizt.
Nú varð þögn rétt í svip, en
svo rak Joan upp hæðnishlátur.
-— Nei, nú keyrir um þverbak!
Þér og Ralph!
— Það er gaman að þér
skemmtið yður. Finnst yður
svona gaman að því?
— Þér hafið ekki hugmynd
um hve gaman er að því! sagði
Joan og varp öndinni eins og
henni létti. — Jæja, svo þér eruð
þá trúlofuð Ralph. Ja, þá hafið
þér sannarlega gert málið auð-
veldara — fyrir mig!
— Þér skuluð treysta því var-
lega, sagði Clare aðvarandi. —
Ef þér reynið að gera Faith illt
— skal Simon fá að vita sann-
leikann um yður. Líka um heim-
sókn yðar til Hamden í gær. Og
það mundi hann aldrei fyrirgefa
yður. Aldrei!
En Joan hafði ofmetnazt.
— Ég hef ekkert á móti því
að taka yður á orðinu. Ég heyri
að Simon er kominn, svo að við
getum spurt...
— Simon! hrópaði Clare
hrædd.
— Datt mér ekki í hug að þér
yðrðuð hrædd, sagði Joan ill-
kvittnislega. Hún opnaði næstu
dyr og sagði:
— Ertu vant við látinn, Sim-
on?
Þegar Simon sá Clare snar-
stanzaði hann.
— Hvað ert þú að gera hérna?
stamaði hann. Það var Joan sem
flýtti sér að svara:
•— Hún kom hingað til þess
að ógna mér, Simon. Hún ímynd-
ar sér að hún hafi af einhverj-
um ástæðum tangarhald á mér.
Kannske af því að ég fór til
Hamden í gær til þess að tala
við ungfrúna.
— Hlustaðu á mig augnal)lik,
Simon, sagði Clare biðjandi. —
Lofaðu mér að gefa skýringu ...
— Ég vil, að þú lofir Joan að
tala út fyrst, tók Simon framí.
— Hvað er eiginlega um að
vera, Joan?
— Veizt þú að Clare er trú-
lofuð?
-—■ Ég veit það, sagði hann og
röddin var hrjúf.
—- En þú skilur ekki, þú skil-
ur ekki, sagði Clare í öngum
sínum.
Joan fann að nú varð hún að
gera atlöguna fljótt. Hún reyndi
að finna það, sem hitti naglann
á hausinn.
— Hvers vegna fórstu til
Hamden, Joan? spurði Simon.
— Ég fór þangað í þeirri von,
að ég gæti fengið Faith til að
slíta trúlofuninni ykkar. Af því
að ég vissi að þú hafðir afráð-
ið að fórna þér fyrir hana. Og
ég hélt líka, að hún elskaði þig
í fullri einlægni.
Clare tók höndinni fyrir
munninn, eins og hún vildi kæfa
niðri í sér óp. Hvers konar
manneskja var þessi Joan Lat-
imer? Hún gerði hvítt úr svörtu,
og lét sínar lágu hvatir hverfa
eins og reyk. Og verst af öllu
var það, að Simon virtist trúa
henni.
•—■ Þú hlýtur að hafa gert
þetta í brjáiæöi! hrópaði hann.
— Þú veizt hve lengi við höf-
um þekkt hvort annað, Simon,
hélt Joan áfram hin rólegasta.
— Mér er ómögulegt að sjá þig
ógæfusaman. Og ég vissi að þú
mundir aldrei hafa kjark til að
bregðast Faith. Auk þess hélt
ég að Clare elskaði þig ...
— Var það þess vegna sem þú
tæptir á að Clare og Ralph ætl-
uðu að giftast. Manstu ekki að
þú minntist á það þegar ég var
að leggja af stað til Salisbury?
Joan heyrði kaldhæðnina í
röddinni. Hún hafði gleymt
þessu, og nú varð hún að reyna
að bjarga því sem bjargað varð.
— Þvert á móti, sagði hún.
— Mig langaði bara til að sjá
hvort þú yrðir afbrýðissamur,
VIKAN 4. tbl. — gy