Vikan - 06.02.1964, Blaðsíða 23

Simon. Við byrjuðum samtalið
með því að ég spurði þig, hvort
þú værir ástfanginn af Clare. Og
samtalið endar með því að ég
áfellist þig fyrir að þér er ekki
nógu vel við hana!
— Já, þarna sérðu dæmi þess
hve kvenfólkið getur verið svo
duttlungafullt, að karlmönnum
er ofvaxið að skilja það.
— Það er líka dæmi þess að
karlmennina vantar hugboð,
sagði hún hlæjandi er þau
gengu upp stíginn. Rósirnar í
beðunum voru að fella blöðin.
— Mér finnst alltaf ömurlegt
þegar blómin eru að fella blöð-
in, sagði Faith og benti á rósa-
runnana. — Simon, ég heyri þeg-
ar blöðin falla. Og ilmur;inn af
blómunum verður annar, þegar
þau eldast.
Simon tók undir handlegginn
á henni. Hún var honum eins og
elskulegt barn. Barn, sem mað-
ur varð að vera góður við. Til-
hugsunin um Clare kvaldi hann,
og hann sárkveið fyrir að hitta
hana aftur —■ en þráði það þó
um leið.
Hann skrifaði Clare bréf um
kvöldið. Sagðist verða á ferðinni
í Farnham og langaði til að fá
að tala við hana viðvíkjandi
Faith. Hann stakk upp á að þau
borðuðu miðdegisverð saman á
Bush Hotel. Og ef hún gæti það
ekki — vildi hún þá gera svo
vel að láta boð um það liggja
hjá ármanninum í gistihúsinu.
Þetta var mjög stutt og form-
legt bréf, en samt sem áður
fannst Clare það reyna mjög á
taugarnar. Það var eitthvað
spennandi, eitthvað óhjákvæmi-
legt við þetta bréf. Og þetta, að
fá að sjá hann, vakti eftirvænt-
ingu...
Bush Hotel . . . það var þar,
sem þau hittust í fyrsta skipti.
Þá hafði verið yndislegt vor, en
nú var farið að hausta. Það glitr-
aði á gladíólur og síðsumarsblóm
í beðunum og vínviðarlaufið upp
með húsveggjunum var farið að
skipta litum. Clare var dofin í
hnjánum og hún fékk ákafan
hjartslátt er hún sá Simon koma
á móti sér, háan og grannan. En
hún þurfti ekki annað en líta á
kaldranalegt andlitið á honum,
til þess að vita, að þetta yrðu
ekki skemmtilegir samfundir.
Stríðsöxin var alls ekki grafin
enn. Hún lagði sig fram um að
vera jafn kuldaleg og hann, og
nota ekki tækifærið til þess að
berjast fyrir því að láta hann
skilja sig og sýna sér réttlæti.
— Gott kvöld, sagði hann
kurteislega.
— Gott kvöld, Simon.
Clare var dásamlega falleg er
hún kom á móti honum, og það
var óskiljanlega yndislegt að
heyra hana nefna nafnið hans.
Svo yndislegt að skurninu sem
hann hafði hlaðið á sig, lá við
_ jv ^ U
að brotna. En hann var stað-
ráðinn í að láta ekki sigrast af
töfrum hénnar og hann ætlaði
að forðast að samtal þeirra
beindist að persónulegum mál-
efnum þeirra sameiginlega.
— Eigum við að fara beint
inn? sagði hann og gekk á und-
an henni inn í matsalinn. Það
var auðséð að hann ætlaði að
gera þessa samfundi eins stutta
og hægt væri.
Þeim var vísað að borði, sem
hann hafði pantað fyrirfram.
Brytinn bauð þau velkomin og
kvað leitt hve langt væri síðan
Denver lælcnir hefði sýnt sér
þann sóma að líta inn.
Þegar þau voru orðin ein og
höfðu komið sér fyrir, leit Sim-
on á Clare.
— Ég hef ekki komið hingað
síðan við hittumst í fyrsta skipti,
sagði hann. — En það lítur út
fyrir, að ekki sé það sama að
segja um þig. Þú kemur líklega
oft hingað með kunningjum þín-
um.
Hann lagði sérstaka áherzlu á
orðið ,.kunningjum“, eins og
hann vildi gefa í skyn að rétt-
ast væri að nota fleirtölumynd-
ina.
— Nei, ekki oft, sagði hún. —
Það getur verið gaman að borða
á veitingastað einstöku sinnum,
en fólkið sem ég þekki hefur
ekki efni á að koma oft á veit-
ingastaði.
Hún gat ekki leynt því að
henni gramdist tónninn, sem
hann hafði talað í.
—■ En þú munt hafa verið
hér með Ralph?
— Ralph hefur verið í London
alla síðustu viku. Ég hugsa að
hann komi aftur til Exeter í
kvöld.
—■ En Kenneth Morgate?
Hún hnyklaði brúnirnar.
— Ég skil ekki samhengið í
þessu, svaraði hún. Simon rétti
henni matseðilinn.
— Ég helt að þú mundir gera
það. Finnst þér nokkuð undar-
legt að ég geri ráð fyrir að þú
hafir varaskeifur. Og ég sé að þú
gengur ekki með trúlofunar-
hring. Er það kannske svo, að
Ralph hafi leikið sinn þátt og
megi fara guði á vald?
Hana sveið undan þessum
storkandi orðum — og kannske
enn meir vegna þess, að þau
mátti til sanns vegar fæx-a. Ralph
hafði í rauninni leikið sinn þátt,
— það vissi hann líka vel sjálf-
ur — en hún ætlaði sér ekki að
láta það berast, að trúlofuninni
væri slitið — ekki fyrr en Simon
og Faith væru gift. Þegar því
marki var náð, var hún frjáls,
og áform og refjar Joan að engu
orðin. Og það var mest um vert!
— Við Ralph vitum vel hvað
hvoi’t öðru líður, sagði hún, og
kvaldist af að þurfa að villa á
Framhald á næstu síðu.
vikan 6. tbi. —• 23
— * »r pr»
....... ./■?