Vikan - 06.02.1964, Síða 25

Ég gæti ekki gert hann á henni, sagði hann. - Hefur hún nokkra hugmynd um hvernig ástatt er?
a'ð þú værir fús til að gera hvað
sem er fyrir Faith.
— Já, en ekki fyrir borgun,
sagði hún einbeitt.
— Taktu nú sönsum, sagði
hann biðjandi. — Þú ert hjúkr-
unarkona og það er þín atvinna.
Ég get ekki annað en verið á
sama máli og Hamdenshjónin.
— Þú mundir vera „á sama
máli“ um allt, ef það gæti orðið
til þess að undirstryka að þú sért
á öndverðum meið við mig, svar-
aði hún. Hún fann að þetta var
ósanngjarnt, en kvalirnar fyrir
hjartanu voru svo miklar, að hún
vissi varia hvað hún sagði.
■— Það kann að vera, sagði
hann kaldranalega, — en það er
gagnslaust að ræða um nokkurn
hlut á svona grundvelli.
— Ég skal ganga frá þessari
hlið málsins þegar ég hitti þau,
sagði hún.
Hann lét undan.
— Eins og þú vilt . . Ég geri
ráð fyrir að Ralph hafi ekki neitt
við þetta að athuga?
— Því skyldi hann hafa það?
— Ætlar þú ekki einu sinni
að bera þetta undir hann? Það
er svei mér . . . Hann þagnaði,
en bætti svo við: —- Hann er
kannske ekki annað en vara-
skeifa — hann líka?
Hún svaraði um hæl: — Hver
veit?
— Og svo kemur Kenneth
næst, býst ég við. Sérðu hann
oft núna?
— Við vinnum í sama sjúkra-
húsi.
— Veit ég það, sagði hann og
bældi niðri í sér reiðina.
— Þess vegna sé ég hann dag-
lega. Við erum góðir vinir. Hann
hefur allt annað álit á mér en
þú.
— Það er ótrúlegt að þú skulir
geta verið svona móðguð á svip-
inn! sagði hann.
Hún gat ekki haldið aftur orð-
unum: — Og það er í ranu réttri
ekki Faith, sem er blind, heldur
þú!
Hann ókyrrðist og fum kom á
hann. Svo tók hann rögg á sig
og spurði: — Hvað viltu á eftir?
— Kaffi, þökk fyrir.
— Langar þig ekki í jarðar-
ber?
— Nei, þökk fyrir — bara
kaffi. Hún leit á klukkuna. —
Ætlarðu til baka til Falmouth í
kvöld?
— Nei, ég á erindi í London
í fyrramálið.
Þau drukku kaffið án þess að
segja orð. Bæði sárkviðu fyrir
skilnaðarstundinni, og bæði
börðust við að halda hinni upp-
gerðu andúð við — þau vildu
fyrir hvern mun leyna sínum
réttu tilfinningum.
Loks borgaði Simon reikning-
inn og stakk upp á að þau færu.
Þau gengu saman út í
myrkrið.
— Ég skal aka þér að sjúkra-
húsinu, sagði hann.
•— Þökk fyrir, það er engin
þörf á því, sagði hún stutt. —
Þetta er ekki langur spölur, og
mér þykir gott að labba. Þetta
er svo fallegt kvöld. Ég kann vel
við þessi kvöld, snemma hausts,
þegar dálítið mistur er í loftinu.
Það fylgir þeim að vísu einhver
angurblíða, en . . .
Allt í einu skaut upp manni
beint fyrir framan þau.
— Halló! sagði Kenneth Mor-
gate. — Þetta var óvænt, það
verð ég að segja!
En það var einhver óónægju-
hreimur í röddinni.
Simon heilsaði kurteislega en
hálf kuldalega. Hann hafði grun
um, að þessir sumfundir Clare
og Kenneths væru ekki alger til-
viljun.
— Ef ég hefði vitað að þið
ætluðu að borða saman, hefði ég
beðið ykkur um að lofa mér að
fljóta með. Ég hef aldrei þessu
vant verið að drepa tímann yfir
nokkrum glösum . . . Verður þú
hérna lengi, Simon?
■— Nei, ég er á leið til London
og fer til Falmouth strax á morg-
un.
Þeir töluðu saman nokkrar
mínútur, en svo sneri Kenneth
sér að Clare og sagði:
— Kannske þú sitjir í hjá mér
heim að sjúkrahúsinu.
— Já, þökk fyrir, það vil ég
gjarna, svaraði Clare og leit svo
framan í Simon, kuldalega og
ögrandi.
— Þá held ég að ég verði að
kveðja, sagði Simon rólega. •—
Og ég get þá sagt Faith að þú
komir í næstu viku. Áreiðanlega?
— Ég kem -— ég er búin að
lofa því.
Hann glotti hálfvegis rétt í
svip. Svipur hans sagði betur en
mörg orð, að loforð frá henni
væri honum einskis virði.
— Já, ég heyrði það, sagði
hann. Svo bauð hann góða nótt
aftur og flýtti sér að bilnum sín-
um, settist við stýrið og ók á
burt.
•— Hvað gekk eiginlega að
honum? sagði Kenneth forviða.
— Hann mun þó ekki vera af-
brýðisamur?
— Út af mér?
— Já.
—- Það væri það síðasta sem
hann gerði. Simon er laus við
að lítast á mig. En það vill svo
til að ég er vinstúlka unnustunn-
ar hans,
Kenneth horfði rannsakandi á
hana.
— Hvernig líður þér eiginlega,
Clare? Og hvar er maðurinn þinn
væntanlegi?
— Hann kemur frá London í
kvöld.
— Það er eitthvað bogið við
þetta — milli ykkar Masons,
sagði hann hugsandi. — Ef þú
ert ástfangin af honum þá er ég
Napoleon. Hvað er á seyði,
Clare? Er þér alvara að giftast
Ralph Mason?
Clare varð hughægra. Það var
gott að vera með manni, sem
hún vissi að þótti vænt um hana
og vildi henni aðeins vel.
— Æ, Kenneth, þetta er allt
á öðrum endanum hjá mér, sagði
hún.
•— Kannske ég geti hjálpað
þér á einhvern hátt, Clare. Ef
ég héldi að þetta væri alvara
milli ykkar Masons, mundi ég
ekki skipta mér af því. En mér
finnst það líta þannig út, að ég
hafi rétt til að skipta mér af
því. í fyrsta lagi er hann alls
ekki maður eftir þínu höfði. Ég
veit að þú getur sagt, að það
sé ég ekki heldur. En við höfum
sameiginleg áhugamál og okkur
kemur vel saman. Og svo er eitt-
hvað við Mason, sem veldur því
að ég treysti honum ekki . . .
—- Það er ekki annað en fyrir-
tekt, muldraði hún hikandi.
— Ekki held ég það. Ef þú
værir trúlofuð Simoni, þá mundi
ég ekki hafa áhyggjur af þér,
jafnvel þó ég mundi vitanlega
vera öfundsjúkur og afbrýðisam-
ur, en . . .
—• Ég veit það, Kenneth, sagði
Clare. — En ég verð að fá tíma
til að hugsa mig um. Ég veit að
ég hef sagt það sama við þig
áður, og þú hefur verið einstalc-
lega nærgætinn við mig.
— Langt frá því, sagði Kenn-
eth og reyndi að láta ekki bera
á því hve hrærður hann var.
Þau höfðu gengið fram og aft-
ur í garðinum meðan þau voru
að tala saman. Nú stanzaði
Kenneth og horfði með aðdáun á
hana. Og allt í einu hafði hann
faðmað hana að sér og þrýst
munninum ákaft að vörum henn-
ar.
Sorg, vonbrigði og beiskja
hennar hvarf eitt augnablik í
gleymsku. Kenneth elskaði hana
af öllu hjarta, það vissi hún.
Þess vegna var ekkert ósæmilegt
við ástarlot hans. Og hún hafði
heldur ekki dregið hann á tál-
ar á nokkurn hátt, þess vegna
tók hún atlotunum vel og von-
aði að þau fengi svo góðan hljóm-
grunn í henni sjálfri, að þau
gætu orðið eitt að lokum.
Það marraði í mölinni í gang-
stígnum og sér til skelfingar
heyrði hún rödd Simons, sem
rauf þögnina ónotalega.
— Afsakið þið að ég trufla,
sagði hann. — En ég gleymdi að
afhenda þér þetta bréf frá Faith.
Hún vildi að ég afhenti það ekki
fyrr en eftir að við hefðum talað
saman.
Hann bætti við, og takmarka-
laus fyrirlitning skein úr svipn-
um. •— Ég gat mér þess til að
þið væruð hérna ennþá. Bíllinn
stóð á sama stað, og einn þjónn-
inn hafði séð ykkur fara í þessa
átt.
í annað skipti sama kvöldið
sneri hann sér snöggt frá þeim
og fór.
Clare hallaði sér lémagna að
Kenneth, andlitið var hvítt eins
og mjöll og hún skalf eins og
espilauf.
Hún fann að nú gat ekkert
afl i heimi réttlætt hana í augum
Simonar.
Viku síðar fór Clare til Ham-
den. Faith tók fagnandi á móti
henni, hrærð af þakkarhug.
•— Það er dásamlegt að þú
skulir vera komin, sagði hún er
þær sátu saman úti á svölunum,
daginn eftir að Clare kom.
En Clare leið ekki dásamlega.
Hún var síefilt að velta fyrir sér
hvernig hún ætti að komast
gegnum þessa eldraun.
— En í rauninni þarftu alls
ekki á mér að halda, sagði hún.
— Að minnsta kosti ekki með-
an þú ert í sjúkrahúsinu.
— En þú getur heimsótt mig
þangað, og þess utan þykir mér
gott að vita að þú sért hjá
mömmu og pabba, sagði Faith.
— Þú getur verið þeim mikil
stoð, ef þú talar í þau kjarkinn.
út af mér, Clare, en ég get ekki
talað við þau um það. En þegar
ég tala við þig get ég svo að
segja hugsað upphátt. Þú munt
hafa fengið bréfið, sem ég sendi
þér með Simoni?
— Já, ég fékk það, sagði Clare,
og hrollur fór um hana er hún
hugsaði til þess með hvaða at-
vikum það hafði orðið. — Og
ég átti alls ekki skilið allt þetta
fallega, sem þú skrifaðir um mig.
— Ég vildi að þú vissir, að
jafnvel þó að þú gætir ekki kom-
ið, þá breytti það engu um hug
minn til þín . . . Ég vissi að til
mikils var mælzt, og þess vegna
vildi ég ekki að þú fengir bréfið
fyrr en eftir að þú hefðir svar-
að já eða nei . . . Hún bætti við:
— Simon hefur verið svo góður
við mig. En mér finnst hann vera
breyttur. Það stafar kannske af
Framhald á bls. 44.
VIKAN 6. tbl. — 25