Vikan - 06.02.1964, Blaðsíða 27

DAGBOKARBROT
FRA AFRÍKU
Eftir
Sigurð Magnússon
fulltrúa - 1. Iiluti
skilnaðar væri hlaðinn þeirra i niilli. Mellanthin fannst
þetta áreiðanlega góð grein. Og kannski er greinin góð.
Kg yeit það ekki. Hver veit nema ég verði fróðari um það
:>ð leiðarlokum en nú i upphafi þessarar Afrílcureisu minn-
ar: Hver veit? Mellanthin þykist að minnsta kosti alveg
viss um það, að þetta sé öllum aðilum fyrir beztu, og hann
ætti að vita meira um það en ég, þar sem hann hefir ver-
ið langdvölum í Afrílui. Hann er raunar sonur þýzks gen-
eráls, sem van Mellanthin heitir og er sá nú forstjóri Jó-
hannesborgardeildar Lufthansa. Mér er sagt, að hann hafi
unnið einhver mikil frægðarverk í stríðinu. Ég veit eklc-
ert um þau sem hetur fer. Mér hefir, ef frómt skal frá
segja, aldrei þótt mikið koma til hernaðarafreka Þjóð-
verja og því minna sem ]jeir hafa verið liærra settir.
Aldrei fór þsð svo, að hinn sárþráði langferðabíll kæmi
ekki. En þegar bctur var að gáð, kom i ljós, að fjórum
farþegum var ofaukið i þau sæti, sem til voru, og þurfti
nú enri að grípa til skyndiúrræða. Sem ég nú stend þarna
i þokurini með þrem væntanlegum ferðafélögum mínum
heyri ég alll í einu góðkunna rödd að baki mér, og sé að
bar cr kominn minn spikfeiti, hási heiðursmaður, León
Breuscher, leigubifreiðastjóri og ferðafélagi í tveim reis-
um mínum um Luxemborg og' nágrenni. Það er hann sem
á að aka okkur, utandyramönnunum fjórum til Þuslara-
þorps. Ekki var það nú amalegt. Svo luirrum við af stað
og hefjum við León ferð með þvi að rifja upp gömul og
góð kynni.
Ferðalag okkar var lengi vel óhappa- og tillmigðalítið.
Þó að þokan tefði förina og yrði ökkur til ergelsis þá var
samt gaman að aka í gegn um hin snoturlcgu þorp og
gömlu borgir og njóta þess að sjá hve þess er vandlega
gætt, að ]}ar verði hvorki á blettur né hrukka. Mikið mætt-
um við íslendingar af Þjóðverjum læra i þessum efnum.
Það er stundum alveg óskiljanlegt hverju menn hrúga að
sér, einkum í úthverfum Reykjavikur, tína spýtnarusl og
annað skran saman til þess að fleygja því svo á tvist og
hast einhversstaðar í námunda við hibýli sin, þar sem
þessi samtíningur rotnar svo eða ryðgar niður. En svo að
vikið sé aftur að ferðinni, þá gerðist það einliverntimá
rétt áður en lcomið var í nágrenni Kötnar, að minn góði
León ákvað að stytta sér leiðina til Dusseldorf með þvi
að komast á einn af liinum stórfrægu hreiðvegum Hitlers
sáluga, en frá þvi er þcssi ákvörðun var tekin virtist eins
og við værum með öllu horfnir þeim fararheillum, sem
hingað til höfðu verið í fylgd með okkur. Lcón gerði
tvær árangurslausar tilraunir áður en honum tókst loks
að aka upp á iireiðveginn, en þegar þangað var komið
tók hann of scint eftir Diisseldorf leiðarmerkinu og ætl-
aði þá að aka lítinn spöl afturábak, rétt eins og hánn var
vanur að gera i sinni kyrrlátu og ljúfu tuixemborg, en hér
gegndi, satt að segja, allt öðru máli. Við vörum ekki fyrr
húnir að grilla í týrur bílanna í þokunni fyrir aftan okk-
ur en hvinurinn söng i eyrum okkar af eldingarhraðanum
um leið og l>eir þutu áfram. Rétt sem ég ætlaði að hafa orð
á þvi, að réttara væri nú að hafa hér nokkra gát, þá kom til
sögunnar annar og áhyrgðarmeiri aðili. Æpandi sirenur
boðuðu komu þriggja lögreglumanna og sem minn maður
ætlaði að sleppa með að stinga hausnum út úm gluggann
Kano varð fyrsti viðkomustaðurinn í Afríku. Það er víðáttumikil
borg í Mið-Afríku, byggð á gömlum úlfaldakrossgötum. Hér sjást
innfæddir vera að stafla kornsekkjum í pýramida. Myndin að neð-
an: suður-afrískar stúlkur þykja mjög fagrar. Hér er ein — eitt-
hvað af blönduðum litarhætti — að syngja og dansa í næturklúbbi.