Vikan - 06.02.1964, Síða 47

Dömupeysa og húfa
Sjá forsíðu
Bekkur II.
Efst á peysunni og
ermum.
Grunnmunstur.
Bekkur I.
Neðst á peysunni og
ermum
D = Ilvítt.
H * Dökkblátt eða dökkbrúnt.
■ “ Ljósblátt eða gult.
skrifstofu minni á sama tíma
og venjulega, og allan daginn
reyndi ég svo að ná símasam-
bandi við Luke. En það bar ekki
neinn árangur þann daginn og
ekki heldur daginn eftir. Ég hitti
hann ekki fyrr en um kvöldið,
á aðalæfingunni undir sjón-
varpsþáttinn. Það var eins og
hann hefði elzt um mörg ár á
þessum tveim sólarhringum.
Hann kom til mín og heilsaði
mér, en af svipaðri varúð og
hann hefði komizt að raun um að
hann gengi með næman sjúk-
dóm, og óttaðist að hann kynni
að sýkja mig af honum.
Luke sneri sér að þeim, og ég
svipaðist um eftir einhverjum,
sem ég gæti snúið mér að. Og
loks kom ég auga á náunga, sem
stóð einn sér, hátíðlegur maður
í klæðskerasaumuðum fötum eft-
ir Lundúnatízku; hefði eftir öllu
útliti að dæma vel getað verið
aðstoðarmaður útfararstjóra. Ég
komst þó von bráðar að raun um
að svo var ekki. Hann var sem
sé enginn annar en H. H. Smith
sjálfur, undir-framkvæmdastjóri
hins volduga fyrirtækis og einn
af þeim allra stærstu. Hann var
einna frægastur af þeim fræga
hópi manna, sem gerzt hafa
milljónarar af eigin ramleik, átti
ítök allstaðar, þar sem var ein-
hver gróðavon, og grimmur og
harðsnúinn eins og tígrisdýr í
öllum viðskiptum. Titrandi und-
irmenn hans höfðu það í hvísl-
ingum, að „H“-in tvö fyrir fram-
an ættarnafnið þýddu „Hroka-
gikkur“ og „Harðstjóri“.
Ég tók hann tali og var hin
altillegasta. „Hafið engar áhyggj-
ur af því þó áð aðalæfingin gangi
ekki sem bezt, herra Simth“,
sagði ég. „Ég fullvissa yður um,
að þetta verður allt í stakasta
lagi, þegar til kemur, þó að
manni gæti kannski virzt ástæða
til að ætla annað í kvöld“.
Hann hvessti á mig augun, og
ef ég hefði ekki verið orðin eilít-
ið veraldarvön, mundi sennilega
hafa steinliðið yfir mig. „Það er
ég líka viss um, ungfrú Lee“,
saraði hann, og þóttist bersýni-
lega af því að vita hvað ég hét.
„Það kæmi sér líka betur — fyr-
ir okkur bæði“.
Það var langt síðan að mér
varð það ljóst, að eina ráðið til
þess að láta ekki þessa peninga-
jöfra vaða yfir höfuðið á sér, er
að verða fyrri til og vaða yfir
höfuðið á þeim. „Þér skuluð
spara yður það ómak að hafa í
hótunum við mig, herra Smith“,
svaraði ég honum glaðhlakka-
lega. „Ég er ekki í yðar þjón-
ustu“.
Hræðilega langt andartak
kveið ég því, að ég kynni að
hafa misreiknað mig og gengið
feti of langt. En þá rak herra
Smith upp hlátur. „Ég vildi óska
að þér væruð bað. Kannski tekst
mér einhverntíma að fá yður í
mína þjónustu . . .“
Þetta féll mér betur. Og ég
ákvað að ganga á lagið. „Ég hef
alltaf áhuga á tilboðum. Jafn-
vel þó að þau séu eingöngu við-
skiptalegs eðlis“, sagði ég og
brosti eins ómótstæðilega og ég
frekast kunni. Og þar sem ég
áleit að það gæti að minnsta
kosti ekki gert neinn skaða að
smjaðra eilítið, hélt ég áfram:
„Annars virðist auglýsingastarf-
semi fyrirtækisins vera í góðum
höndum. Ég hef haft mikla
ánægja af samstárfinu við Luke
Matthews. Hvernig fellur yður
við hann?“
Honum varð litið þangað, sem
Luke stóð. „Hann er mjög sjald-
gæf manngerð", svaraði hann.
„Ég hef reynt að gera mér grein
fyrir í hverju það væri fólgið,
ungfrú Lee, og ég hef komizt
að niðurstöðu. Hann kemst að
öllum líkindum langt á vegum
fyrirtækisins. Og hvers vegna
haldið þér? Jú, vegna þess, að
hann dæmir aðra eftir sjálfum
sér, og ætlar öðrum alltaf hið
bezta“.
Hann gerði hnitmiðaða þögn,
og ég beið af hæversku.
„Þetta er ákaflega sjaldgæfur
kostur á manni“, mælti Smith
enn. „Þess vegna treysti ég hon-
um líka fullkomlega, og í fljótu
bragði man ég ekki eftir nema
í hæsta lagi fimm af öllum þeim,
sem ég þekki, sem ég treysti full-
komlega. En þeir hafa líka, allir
fimm, komið sér það vel fyrir —
þér fyrirgefið þó að ég komist
svo lágkúrulega að orði — að
þeir hafa efni á að vera heiðar-
legir. Hvað Luke snertir, þá er
honum þetta aftur á móti með-
fætt. Hann er algerlega í sátt við
sjálfan sig. Og haldist það, þá
nær hann áreiðanlega langt . . .“
Og án þess að gera nokkra
þögn að ráði á máli sínu í þetta
skiptið, sneri hann sér að mér
og leit fast á mig. „Þér hljótið að
hafa kynnzt honum talsvert að
undanförnu ungfrú Lee. Hvað
segið þér um hann?“
Það tók mig ekki nema brot
úr andrá að hugsa svarið: „Ég
álít að Luke Matthews sé frábær
maður, herra Smith“, kvakaði ég
sakleysislega. „En ég dáist um
leið að hinu fullkomna eftirlits-
kerfi, sem fyrirtækið hefur kom-
ið sér upp til verndar ungum,
kvæntum starfsmönnum sín-
um“.
Hann horfði enn á mig; las
andlit mitt eins og opna bók, og
ég var ekki í neinum vafa um,
að hann þekkti mig betur á eftir
en sjálfur sálfræðingurinn minn.
„Það gleður mig sannarlega að
heyra það, ungfrú Lee. Góða
nótt“. Og þar með var hann far-
inn.
Þótt einkennilegt kunni að
virðast, þá var það þetta, sem
batt endanlega endi á ævintýrið,
hvað mig snerti. Baráttunni var
lokið, sárin meira að segja tek-
in að gróa, þegar ég sagði við
Notið norska Dala-ullargarnið
Stærðir: 40—42—44.
Luke á heimleiðinni eitthvað
tveim klukkustundum síðar:
„Við skulum gleyma þessu,
Luke. Það getur aldrei orðið
neitt úr því, hvort eð er“.
„Caroline . . .“ tók Luke til
máls, og það var fyrsta orðið,
,sem hann hafði kjark í sér til
að mæla af vörum, eftir að við
vorum setzt inn í bílinn.
Ég tók í hönd honum, einungis
systurlega, því að það var aldrei
að vita nema leigubílstjórinn
væri einn af njósnurum H. H.
(HEILO).
Smith. „Engin skuldbinding.
Engin sektarkennd, engir eftir-
þankar. Þú ert hvítþveginn. Ekk-
ert . . . alls ekkert hefur gerzt
eða komið fyrir . . . Þegar bíllinn
nam staðar úti fyrir húsinu, þar
sem ég bjó, kyssti ég Luke syst-
urlega á vangann. „Þú mátt
treysta því, að ég segi þetta af
fyllstu einlægni“, sagði ég.
Aldrei hef ég sáð slíkan fegin-
leik í svip nokkurs manns . . .
jafnvel ekki þeirra karlmanna,
sem fegnastir hafa orðið að losna
Garn: Ca. 525—550—575 g Heilo hvitt no. 501.
Ca. 225—250—275 g Heilo dökkblátt no. 072, grænbrúnt no. 741.
Ca. 75—100—125 g Heilo ljósblátt no. 707, gult no. 683.
Hringprjónn og sokkaprjónar no. 3., auk þess prjóna no. 214
Dömupeysa:
Fitja þarf upp með dökkbláu (grænbrúnu) garni 210—220—230
lykkjur á prjóna no. 2H>, prjónið fram og aftur 1 rétt 1 brugðin
(sauniur öðru megin á stroffinu) 5 sm. Prjónið slétt prjón á hring-
prjón no. 3, prjónið fyrstu umferðina i sama lit og stroffið og auk-
ið út í 260—270—280. lyikkjur. Prjónið bekk no 1 og þar á eftir
grunnmunstur þar til peysan er orðin ca. 53—55—57 sm, endið helzt
á 5 umferðum með hvitu. Prjónið síðan bekk no. II og að síðustu ■
með dökkbláu (grænbrúnu) garni: 1 umferð slétt, 1 umferð brugðin,
5 umferðir slétl i saurn. Fellið af.
Ermarnar:
Fi-tja þarf upp með dökkbláu (grænbrúnu) garni 52—52—54 lykkj-
ur. Prjónið á prjóna nr. 2Vi stroff 1 rétt og 1 brugðin, 5 sm. Prjónið
síðan á sokkaprjóna no. 3, eina umferð í sama lit og stroffið og
aukið í 70—70—80 lykkjur. Byrjið á bekk 1. Setja jiarf merki undir
ermina miðja yfir 3 lykkjur og auka út 1 lykkju hvoru megin með
2ja sm millibili þar til 112—112—120 lykkjur eru á prjónunum.
Þegar ermin er orðin 41—41—41 sm er prjónaður bekkur no II.
og að siðustu með dökkbláu (grænbrúnu): 1 umfcrð slétt, 1 um-
ferð brugðin, 5 umf. sléttar i saum. Fellið af.
Húfan:
Fitja þarf upp með dc'lkkbláu (grænbrúnu) á prjóna no. 2%, 110
lykkjur, prjónið stroff 1 rélt 1 brugðin 214 sm. Prjónið siðan á
liringprjón no. 3 eina umferð i sama lit og stroffið og aukið út
í 120 lykkjur. Prjónið bekk no. I síðan grunnmunstur þar til húfan
er orðin 24 sm. Prjónið i næstu urnferð 2 og 2 saman. Dragið húf-
una alveg saman og gerið dúsk með snúru eins og á myndinni,
eða haldið húfunni ojiinni, svo þér getið dregið hárið i gegn.
VIKAN 6. tbl. —