Vikan - 02.07.1964, Blaðsíða 30

Framhald af bls. 23.
bak í sætinu þegar rautt aðvörunar-
Ijósið ó þaki bílsins tók að blikka
og sírenan að væla, — hann hall-
aði sér afturóbak og hió . . .
Maðurinn, sem sat við stóra borð-
ið í herbergi blaðamanna ó Cape
Kennedy, lamdi illskulega með priki
í borðið. Hljóðnemar dönsuðu ó
borðinu og pappírsblöð flögruðu
niður ó gólfið. Maðurinn var hvít-
ur í framan af reiði og taugakipp-
ir fóru um andlitsvöðvana.
Blindandi Ijósgeislum úr fjölmörg-
um Ijóskösturum var beint að hon-
um, svo hann sárverkjaði í augun af
þreytu. Ljóskastararnir lýstu upp
þykka reykjarsvæluna og hundruð
andlita í salnum og hendur á lofti.
Æstar raddir heyrðust um allan
salinn og spurningar dundu á hon-
um eins og skothríð.
Prikið brotnaði skyndilega í
sundur með háum smelli. Desmond
J. Barnes, þreyttur, ergilegur og
úrræðalaus, gleymdi augnablik
þessum fimm hundruð blaðamönn-
um í salnum, gleymdi stöðu sinni
sem blaðafulltrúi Mercury-áætlunar-
innar, gleymdi einnig hljóðnemun-
um á borðinu, gleymdi öllu og
hrópaði: „Djöflar í helvíti!" og
þeytti brotnu prikinu frá sér með
ógnarafli.
Þessi upphrópun heyrðist í hverj-
um einasta hátalara í herberginu
og kom sársaukaópi fram á varirn-
— VIKAN 37. t!)I.
ar á hljómtæknifræðingunum, sem
allir sátu með heyrnartæki klemmd
við eyrun. En árangurinn varð líka
mikið meiri en sá, sem hin eðlilega
rólega og lága rödd Barnes hafði
náð fram að þessu. Þeir fimm hundr-
uð blaðamenn og konur, sem í saln-
um voru, lækkuðu þegar róminn
og reyndu að hafa hemil á óþolin-
mæði sinni.
Barnes dró nokkrum sinnum and-
ann djúpt og rólega og reyndi að
ná aftur valdi á skapi sínu. Hann
var ennþá reiður, en bældi reiðina
niður. Röddin var köld og róleg.
— A11 right, all right! Ef svipuð
ólæti hefjast á ný . . . hann andaði
hægt frá sér . . . mun hvorki ég né
starfsfólk mitt álíta það skyldu sína
að þola slíka framkomu. Þá mun
þessum fundi Ijúka.
Hann bölvaði hraustlega þegar
blaðamennirnir fóru aftur að tala
hver ofan í annan.
— Stopp! Það er ógerningur að
heyra eða svara hundruðum spurn-
inga í einu. Geta ekki einn eða
nokkrir ykkar spurt fyrir allan hóo-
inn?
Háreysti aftur. om Stinson héit
hendinni yfir hljóðnemanum og
hvíslaði að Barnes.
— Mercuryumsjón hringir, sagði
hann.
Það komu kippir í munnvik Barn-
es.
— Hvað segja þeir? spurði hann
hás.
— Ekki mikið. Þeir segja að við
verðum áfram að halda okkur við
þessa útskýringu, sem við komum
okkur saman um. Við verðum að
segja að við höfum ekki getað náð
Pruett niður vegna þess hve slæmt
er í sjóinn þar sem hann á að
lenda. Sama kjaftæðið. Engin breyt-
ing. Segja að allt sé í lagi með
Pruett og Mercury sjö. Segja að
við notum tækifærið ,sem hefur
skapazt vegna veðurs, að reyna
hve fullkomið geimskipið er, og afla
okkur reynslu.
— Góði hættu þessu! hvæsti
Barnes. Hendur hans titruðu þegar
hann þurrkaði sér um sveitt höfuð-
ið. Þetta er sama bölvað kjaftæðið.
í öllum bænum, Tom, við getum
ekki spilað þessa plötu lengur. Sum-
ir blaðamennirnir VITA að við Ijúg-
um.
Það var orðið hljótt í salnum.
Þrír menn stóðu einir sér fyrir miðj-
um sal. Barnes kipraði augun til
að sjá hverjir það væru. Það leit
ekki vel út. Þar stóð blaðamaður-
inn Greg Saunders frá einni stærstu
fréttastofnuninni, hættulega raun-
sær. Vinstra megin við hann var
Jack Kirchbaum frá sjónvarpinu en
til hægri Syd Price. Barnes vissi að
Price var frá einu af stóru blöð-
unum í New York, en ! augnablik-
inu mundi hann ekki hvort það var
Times eða Tribune. Það var líka
sama.
Saunders blaðamaður fór að tala,
hægt, hverf orð nákvæmlega yfir-
vegað.
— En jafnframt og við skiljum
það, herra Barnes, að yður líður
illa, verðið þér að skilja það að
við þurfum að fá réttar upplýsingar.
Og í ennþá ríkara mæli þær milljón-
ir fólks um víða veröld, sem bíð-
ur eftir að vita hvað er að ske f
geimfarinu, og hvað verður um
Pruett geimfara þar uppi.
Röddin varð dýpri og dýpri, og
Barnes vissi hvað nú mundi koma,
og hann gat ekkert við því gert,
til að fresta né verjast því.
— . . . aldrei dreymt um slíkt
tilfelli, herra Barnes, og ég veit að
ég tala fyrir munn okkar allra, þeg-
ar ég . . .
Rödd Saunders fékk á sig fyrir-
litningarblæ . . .
— . . . upplýsi yður nú um, að
við verðum að skýra frá málunum
nákvæmlega eins og ég nú segi.
Nú kemur það, hugsaði Barnes
og greip um borðröndina svo hnú-
arnir hvítnuðu. Stórskotaliðið.
— Herra Barnes . . . þér eruð
lygari!
Algjör, ísköld þögn.
— Við höfum nú vitað lengi, að
fréttatilkynningarnar um ferð Pru-
etts eftir fertugustu og áttundu um-
ferðina, hafa verið hreinn uppspuni.
Veðrið á lendingarsvæðinu er prýði-
legt. Þar er enginn stormur. Við
samþykktum að þessi blaðamanna-
fundur skyldi vera leynilegur. Okk-
ur líkaði það ekki þá, okkur líkar
það ekki nú. Það er skítalykt af
þessu öllu. En við samþykktum það
og höldum ennþá við það loforð.
— En ef þér segið ekki sannleik-
ann nú, þegar á stundinni, verðum
við að skýra frá því að fréttatil-
kynningar yðar eru fyrirlitlegar lyg-
ar, samvizkulausar blekkingar til
þess eins og dylja sannleikann um
það að Pruett sé sennilega í hættu
staddur.
— Jæja, ætlið þér að segja sann-
leikann eða ekki?
Barnes hugsaði fljótt. Lof og þökk
til Saunders, hann hefði getað verið
mikið verri. En það var þýðingar-
laust að halda lengur við þessar
útskýringar.
— All right Saunders! En áður
en ég segi nokkuð, verð ég að gera
ykkur dálítið Ijóst. Það sem ég nú
segi er ennþá leyndarmál!
Hann lyfti hendinni til að fá
hljóð.
— Andskotinn hafi það, þið hljót-
ið að skilja að ég er nauðbeygður
til þessa. Ég verð að halda þessu
leyndu þar til við fáum staðfest-
ingu á vissum atriðum. En ef ekk-
ert skeður innan eins tíma, gef ég
ykkur frjálsar hendur. Erum við sam-
mála?
Barnes heyrði engin mótmæli.
— Jæja, Barnes, við samþykkjum
það, — en aðeins í einn klukkutíma.
Barnes valdi orð sín, hægt og
vandlega:
— Þegar Pruett lagði í síðustu
hringferð sína, númer fjörutíu og
sjö, hóf hann að undirbúa hemlun
geimfarsins. Allir mælar sýndu eðli-
legt ástand þangað til. Síðan . . .
— Komdu þér að efninu, í djöf-
uls nafni! hrópaði einhver í hópn-
um.
Barnes starði beint fram í sal-
inn.
— Hemlaraketturnar brugðust.
Barnes hafði aldrei séð að eitt
orð hefði slík áhrif. Nú sá hann það
( fyrsta sinn á andlitum mannanna
og kvennanna fyrir framan sig.
— Við . . . erum að reyna að
komast að því hvernig á þessu
stendur. Ég veit ekkert meira í
augnablikinu.
Fæturnir gáfust upp undir honum
og hann féll niður í stólinn. í tíu
mínútur var hálfgert uppþot í saln-
um. Siðan varð fólkið rólegra.
Saunders blaðamaður var hvítur
í framan, þegar hann sneri sér aft-
ur að Barnes. En hann komst aldrei
til að segja neitt, þv! nú kom maður
nokkur hlaupandi inn um dyrnar
lengst ! burtu.
— Fréttin er komin út! hrópaði
hann. Fundurinn er sendur beint !
sjónvarpinu frá New York! Þeir
segja að það sé beint héðan frá
fundinum. Þeir segja að hemlarak-
ettur Pruetts hafi brugðizt! Þeir
segja að hann sé dauðadæmdur í
geimnum!
Hróp og formælingar, hlaup og
troðningur við dyrnar. Blaðamenn-
irnir tróðust viti sínu fjær af reiði
út úr salnum. Þeir höfðu verið
blekktir um stærstu fréttir ! sögu
geimferðanna.
Tæplega þrjátíu manns voru kyrr-
ir eftir í salnum, þar sem 500
manns hafa verið nokkrum mínútum
áður. Fréttamenn frá stóru sjón-
varpsstöðvunum héldu hljóðnemum
sínum hátt á lofti til að sýna að
þeir væru ekki í sambandi.
Við háborðið horfði Barnes hjálp-
arvana út yfir salinn. Hann sá Jack
Kirchbaum flýta sér til eins keppi-
nautar síns hjá öðru sjónvarpsfélagi,
UhfCFRÚ YNDISFRÍÐ
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá N Ö Á.
HVAR ER ORKIN HANS
JÞatf er »lltaf saml lelkurlnn 1 hcnnl Thd«
lsfrltt okkar. Hún hefur fallS Brklna hans
Nía elnhvers staSar I hlaSInu'or heltlr
rfiíum verSlaunum handa þelm, sem getur
íundlS Brklna. TerSIaunln. eru' stir kon-
fektkassl, fullnr at hezta konfektl, og
framlelSandlnn er au.SvltaS SælgætlsgcrS-
ia Ntí.
NÓA1
Nafn
Helmlli
örkln er A hli. <
SfSast er dreglS var hlaut verSIaunln:
Sigrún Ingólfsdóttir,
Götu, Holtum, Rang.
Vinninganna má vitja á skrifstofu
Vikunnar. 27. tbl.