Vikan - 02.07.1964, Blaðsíða 47

Þetta var allt önnur Marjorie, gædd
öllum þeim dulartöfrum, sem ein-
ungis konum eru gefnir. En fyrst
og fremst var hún hans, og hans að
veria hana fyrir öllum þeim, sem
kynnu að vilja ásælast hana. Þeim
var hyggilegra að halda sig í hóf-
legri fjarlægð að minnsta kosti.
Osjálfrátt gekk hann yfir þvert
gólfið, til hennar og kyssti hana.
Jafnvel varir hennar voru framand-
legar. Hann sór þess dýran eið, að
þær skyldi hann einn snerta.
— Það er gott að vera kominn
heim, sagði hann. Eilítið óviss.
Hún snart hönd hans. — Já, það
er alltaf viðkunnanlcgt hérna, sagði
hún. — Finnst þér það ekki?
Hún var að því komin að segja
honum, að hún hefði leigt húsið á
meðan hún dvaldist í Skotlandi. En
hún hætti við það. Ogerlegt að vita
hvernig hann tæki því, og þegar
það hafði nú líka verið einhver
kvikmyndaleikkona, sem bjó þar —
í þeirra eigin húsi — nei, það var
bezt að láta það kyrrt liggja. Jam-
es átti það til að vera dálítið sér-
vitur. Og undarlega einstrengings-
legur, þegar svo bar undir. Það var
ekki víst, að hann skildi það. Og
hún vildi ekki eyðileggja þessa
stund fyrir honum með slíkum smá-
munum. Hún gat ekki án hans verið;
það hafði hún komizt að raun um
þessar vikur.
— Já, það er gott að vera komin
heim aftur, sagði hún. — Vertu um
kyrrt?
— Það máttu reiða þig á. Eg fer
ekki fet, sagði hann. — Meðal ann-
ars af því, að ég er ekki viss um að
það sé óhætt að skilja þig eina
eftir.
— Hvað segirðu, James? Hvers
vegna ekki?
— Þú veizt það bezt sjálf, svar-
aði hann af hlýjum fögnuði. — En
það skulum við aldrei minnast á
framar ...
ÖMAR RAGNARSSON
Framliald af bls. 9.
við Hannibal, enda hef ég verið
óþverri við hann. En hann hefur
aldrei skammað mig. Og það er
gaman að hafa menn eins og Ólaf
Thors í salnum og reyna að herma
eftir honum. Hann er eins og Emilía
Jónasdóttir, það heyrist í honum
upp yfir alla. Og hann hiær mikið,
þegar ég hermi eftir honum. Sama
er að segja um Bjarna Ben. og
Eystein, þeir taka því vel, að ég
reyni að herma eftir þeim. Annars
er ég alls ekki eftirherma. Eg reyni
bara að hafa það með, til þess að
hafa sem fjölbreytilegust skemmti-
atriði. Til dæmis með Bjarna Ben.,
mér tekst sæmilega að herma eftir
honum, þegar langt er frá þv( ég
reyndi það síðast. En þegar ég fer
að herma eftir honum kvöld eftir
kvöld, verð ég sífellt ólíkari honum.
Og með Stefán Jónsson, ég gat alls
ekki hermt eftir honum, fyrr en Karl
Guðmundsson kenndi mér það.
Hann sýndi mér, hvernig hann
gerði. Hann lét mig bara skoða
upp í sig. Þá sá ég, hvernig hann
gerði það.
— Þú hefur sungið úti um land,
og vafalaust við frumstæð skilyrði.
Geturðu ekki sagt okkur eitthvað
um það?
— Jú, ég hef sungið upp í krana
og aftan á vörubílspalli. En ég hef
aðeins einu sinni reynt að syngja
án undirleikara, og það geri ég
ekki aftur. Ég böðlaðist án undir-
leiks gegnum tvö lög, en hætti svo
og greip til Sigurðar Sigurðssonar,
og lét hann lýsa öllum fjandanum,
öllu sem mér gat dottið í hug, í svo
sem hálftíma.
Sigurður hefur oft komið mér í
góðar þarfir.
Til dæmis um daginn. Þá var ég
að skemmta á einum skemmtistað,
þegar einhver augafullur maður
fór að slást við útkastara. Það var
náttúrlega vonlaust að skemmta,
þegar svo stóð á, en þetta stóð dá-
lítið lengi og ófært að standa bara
uppi á sviðinu og steinþegja. Svo
ég greip til Sigurðar og lýsti bara
gKmukeppni, þangað til slagurinn
var búinn. Og það féll í góðan
jarðveg.
Annars kom grátbroslegt atvik
fyrir mig, þegar ég var að skemmta
hjá einu fyrirtæki hér ( bæ. Ég
var varla byrjaður, þegar gamall
maður stóð upp úti í sal. Ég hélt
fyrst, að hann ætlaði að fara að
segja eitthvað, en það var ekki.
Hann hreyfði bara höfuðið á und-
arlegan hátt og fór svo að slaga
út um sal, auðsýnilega þrældrukk-
inn. Þetta truflaði náttúrlega
skemmtunina, allir fylgdust með
gamla manninum. Og hann er að
ráfa þarna með undarlegum til-
burðum og alltaf að velta vöngum
og skaka til höfðuðið. Svo kemur
hann alveg upp að pallinum til
mín og fer að hrista hausinn fram-
an í mig, gretta sig og geifla og
setja hönd fyrir eyra. Svo ég segi:
— Eini munurinn á okkur er sá, að
mér er borgað fyrir að láta eins
og fífl. Og mér eiginlega hálf brá
við, þegar enginn hló. Svo ráfar
hann nú burt, sá gamli, og sezt, og
ég held áfram, en undirtektirnar
eru afskaplega daufar. Svo ég fór
að hugsa, hvað þetta væri kúltíver-
að fólk, það væri bara alveg
ómögulegt að koma þvf til að
hlæja. Svo hætti ég þessu, og það
er farið að gera þetta upp, og þá
segir sá sem gerði upp: — Það var
verst, að þú skyldir móðga gamla
manninn. Ég bar hönd fyrir höfuð
mér, æsti mig upp og skammaðist
yfir því, að þessi framkoma skyldi
látin afskiptalaus, að manninum
hefði ekki að minnsta kosti verið
hent út, svona augafullum. Þá var
mér sagt, að maðurinn hefði ekki
smakkað einn einasta dropa, held-
ur væri þetta elzti starfsmaður fyr-
irtækisins, hefði unnlð þar f um
30 ár, en væri reyndar hættur núna,
en hins vegar þjáðist hann af
svona óskaplegri riðu og þar að
auki heyrnarleysi, og hann hefði
aðeins verið að reyna að heyra,
hvað ég væri að segja. Ég ætla
ekki að lýsa því, hvað ég skammað-
ist mín. Ég bauðst til að gera hvað
sem var, biðja afsökunar ( hljóð-
nemann, eða bara eitthvað! Maður-
inn vildi sem minnst gera úr því.
En ég heimtaði, að gamli maður-
inn yrði að minnsta kosti sóttur, svo
ég gæti beðið hann afsökunar. Svo
kemur hann, og ég öskra í eyrað
á honum: — Ég bið þig margfald-
lega afsökunar, gamli minn, að ég
skyldi koma svona fram við þig.
Þá segir sá gamli, og er eitt riðandi
spurningarmerki: — Ha, afsökunar,
fyrir hvað, ha? Og ég ætlaði aldrei
að losna við hann, því hann vildi
endilega fá að vita, á hverju ég
væri að biðja hann afsökunnar.
Það var líka dálítið gaman, þeg-
ar við Hjálmar Gíslason vorum
jólasveinar ( vetur. Það var á ein-
um stað í prógramminu, sem ég átti
að ýta dálítið við honum, og einu
sinni gerði ég það full hranalega,
svo húfan datt af honum. Hann
var náttúrlega með hvítt, sítt skegg,
en það var bundið á hann með
hvítu bandi, og þegar húfan datt,
kom ( Ijós að bandið var hnýtt með
fallegri slaufu uppi á kollinum á
honum. Og ég hef aldrei séð annað
eins fát og pat, eins og þegar hann
var að troða á sig húfunni aftur.
Ég hélt það ætlaði aldrei að takast.
Hann sneri henni öfugt og alla veg-
ana. Það var sprenghlægilegt.
Annars vorum við einu sinni
reknir út, þar sem við áttum að
skemmta. Við mættum á tilsettum
tíma, í galla og öllu, og þegar við
komum inn í húsið, kemur á móti
okkur maðurinn, sem hafði beðið
okkur að koma. Ég segi eitthvað á
þessa leið: — Jæja, þá erum við
komnir. Hann lítur á okkur og spyr:
— Hvað heitið þið? Það var fullt af
börnum þarna í kring, svo ég svara
strax: — Ég heiti nú Gáttaþefur og
þetta er hann Gluggagægir bróðir
minn. En maðurinn bara snýr upp
VIKAN 27. tbl. — 47