Vikan - 16.07.1964, Blaðsíða 20

HANN VILL HITTA VINI SÍNA. HENNI
FINNST, AÐ HANN EIG8 EKKI AÐ HAFA ÞÖRF
FYRIR ANNAÐ FÓLK, EF HANN
ELSKI HANA.
EN ASTIN Á AÐ VEITA ÖRYGGI.
SÉ FÖLK ÖRUGGT, Á EKKI AÐ VERA
NAUÐSYNLEGT AÐ LOKA SIG INNI HVORT
MEÐ ÖÐRU.
ÞAÐ VERÐUR AÐ GÆTA SJÁLFSTÆÐISINS.
AÐEINS ÁN ÞVINGUNAR ER HÆGT AÐ
EIGA ALLT SAMEIGINLEGA.
Vandamál sambúðar 1. hluti
MIG LANGAR TIL AÐ
PANNIG STENDTJR Á:
— En á fimmtudögum ætla ég
að hitta hina i klúbbnum, hafði
hann sagt í upphafi kunnings-
skapar þeirra.
— Auðvitaö, þaö er sjálfsagt,
sagöi hún þá af því umburðar-
Igndi, sem hæfir góðri unnustu.
En eftir tvö ár er oröið „auö-
vitað•“ búið að fá annan hljóm,
þegar hann minnist á fimmtu-
dagskvöldin. Það er ekki frítt við
svolítinn urg í því. „Hitta hina“
— þá, sem fara í sömu á a& veiða,
sem tala um þann stóra með ást
í rómnum.
— Eg get vel skiliö að þig langi
til aö hitta þá öðru hverju, segir
hún meðan hann fer i frakkann.
En i hverri viku .... þaÖI tilheyrir
fremur unglingsárunum.
— Hvers vegna ætti ég aö hætta
einhverju, sem mér þykir skemmti-
legt? spyr hann þolinmóður. Á
ég að segja þeim, aö þú viljir
ekki að ég fari?
— Auðvitaö feröu, ef það er
svona skemmtilegt, segir hún.
En í gær var ómögulegt að draga
þig meö i bíó, þó að mig langaði
til aö fara.
— Þá er tilvalið fyrir þig að
fara i kvöld, segir hann hughreyst-
andi.
— Nei, mig langar til að sjá
myndina meö þér, segir hún, og
tala um hana viö þig á eftir. Mig
langar ekki til að sjá neitt án þín.
— Jœja, segir hann og reynir
aÖ halda skapinu í skefjum. Á
ég aö hringja og segja að ég komi
ekki, vegna þess aö ég þurfi að
fara með þér á bíó?
Hún þvingar fram bros. — Auö-
vitaö ekki, segir hún. FarÖu baral
Eg horfi kannski á sjónvarpið
eða hringi til einhverrar vinkonu
minnar. Skemmtu þér vell
En hvorugt þeirra hefur mikla
ánægju af kvöldinu. Hann sér
fyrir sér sorgbitiö andlit hennar
og hefur samvizkubit.
Hún efast um að, hann sé í
rauninni hrifinn af henni. Elski
maöur cinlivern nógu mikiö,
þarfnast hann ekki annarra, e&a
hvaö? Þó ekki sé nema óvenju
gott slcap hans á fimmtudögum,
er það sönnun þess, að þessar
samkomur eru honum meira virði
en flest annað. Hvers vegna?
— Farðu nú inn í barnaher-
bergið og leiktu þér að kubbunum
þínum.
— Nei, kubbarnir eru ekkert
skemmtilegir.
— En þeir eru alveg nýir.
— Þú átt að leika við mig. Ann-
ars er það ekkert skemmtilegt.
Að sumu leyti er móðurinni
skemmt við þetta svar, og hún
leggur frá sér bókina eða fer frá
þvottinum, sem hún er að strauja,
og gengur með barninu inn í
barnaherbergið. Nú verða kubb-
arnir skemmtilegir.
Við viðurkennum, að ekki sé
hægt að ætlast til þess af litlu
barni, að það geti haft ofan af *
fyrir sér sjálft lengi. Við vitum,
að það lifir að mestu leyti í
gegnum lif fullorðna fólksins, ,
sérstaklega móðurinnar. Það má
segja, að barnið verði stöðugt
að fá hugmyndir og frumkvæði
frá öðrum. En þegar það vex upp,
væntum við að það hafi fengið
þann þroska, að það geti haft of-
an af fyrir sér sjálft og skemmt
sér á eigin spýtur. Þá eiga kubb-
arnir að vera orðnir skemmti-
legir sjálfir og engin þörf ætti
að vera á því, að mamma stjórn-
aði leiknum.
Margt fólk, sérstaklega konur,
eru i þessu tilliti börn alla ævi.