Vikan - 16.07.1964, Blaðsíða 36

AGFA LITFILMAN,
er sérstaklega skörp,
með fullkomnum og
gallalausum litum

AGFA er merkið, sem þér
þekkið og getið treyst
AGFA CT 13
kvikmyndafilman
er fullkomnasta
litfilman sem
á markaðnum er.
Hún er plús/mínus
eitt Blend
og 10-16 din.
gg — VIKAN 29. tbl.
töfrabragði? Nei, ekki aldeilis!"
„Fáviti!" öskraði óskveitandinn
viti sínu fjær af gremju og óþolin-
mæði. Svo spýtti hann stóru bjúg-
sverði í krumlur sér. Það sló bliki
á breitt, bláfágað blaðið og hvassa
eggina. Og óskveitandinn greip
klónum um meðalkaflann reiddi
sverðið til höggs og sneið höfuðið
af bol fitukeppsins í einu bragði
svo leiftursnöggt að hvein við.
„Gerðu svo vel!" mælti hann ill-
girnislega og horfði með glotti t
augun, sem gláptu á hann úr hausn-
um, sem lá á ábreiðunni. „Ertu nú
sannfærður, fíflið þitt?"
„Allt í lagi, allt í lagi", kraumaði
í hausnum. „Jú, ég býst við því,
að þú standir við þitt. Ég vildi bara
vita vissu mína; þú getur varla láð
mér það. Og ef þú vildir nú setja
mig saman aftur . . ."
„Mér þykir fyrir því", hreytti ósk-
veitandinn út úr sér, „en ein ósk,
það var og er hámarkið . . ."
„En ekki gefurðu skilið þannig
við mig!"
„Því ekki það?" Og óskveitand-
inn terrði fram klærnar og benti
á dyrnar. „Farðu!" hvæsti hann og
spúði eldi og eimyrju út milli sam-
anbitanna tannanna, skipun sinni
til áherzlu. „Við erum skildir að
skiptum! Út með þig!"
Akfeitur skrokkur öldungsins
staulaðist í átt til dyra.
„Og taktu hausskrattann með
þér!" öskraði óskveitandinn á eftir
honum.
„Flæ — er nokkur heima?" var
kallað glaðlegri röddu niðri í and-
dyrinu.
„Fiver er þarna niðri?" spurði
óskveitandinn um leið og hann brá
blundi og reis upp við dogg. Síðan
skreiddist hann fram á stigapall-
inn og gægðist niður í anddyrið.
„Ég las þarna á plötuna", svar-
aði glaðlega röddin og hló við. „Er
þetta í rauninni satt? Eru óskir seld-
ar hérna?"
„Hér er ekkert til sölu", svaraði
óskveitandinn. „En þú getur fengið
ósk þ(na uppfyllta hérna. Gerðu
svo vel að koma hingað upp".
Andartaki síðar gægðist gestur-
inn inn um dyragættina. Um leið
hvarf brosið af vörum hans og hlát-
ur hans þagnaði.
„Hvort í heitasta!" varð honum
að orði.
„Ég lagði mig", tautaði óskveit-
andinn. „Ef þér geðjast ekki að
mér, þá ertu ekki tilneyddur að
koma inn fyrir".
„Fyrirgefið", mælti gesturinn hæ-
versklega. „Mér gekk ekkert illt til,
það get ég fullvissað yður um".
Hann gekk inn fyrir þröskuldinn og
tók ofan hattinn. Maður sem kunni
sig, bersýnilega. Hann var klipptur
allsnöggt, en þó sást að hár hans
var mjög tekið að grána, og bar
kannski enn meira á því fyrir það
hve sólbrenndur hann var og dökk-
brúnn á hörund. „Benzon, heiti ég",
sagði hann og rétti hinum klófingr-
aða húsráðanda höndina, allsendis
ófeiminn.
En óskveitandinn lét sem hann
sæi það ekki. „Afsakaðu", sagði
hann við gestinn, „en við erum
ekkert að vasast í smáatriðum, eins
og nöfnum, aldri og öðru þess hátt-
ar. Segðu ósk þína, og gerðu þér
það Ijóst, að ekki er um nema eina
— einungis eina ósk að ræða, sem
þú færð uppfyllta".
„Já, að sjálfsögðu geri ég mér
það Ijóst", sagði gesturinn og brosti
breitt, svo að skein í hvítar tenn-
urnar við dökkbrúnt andlitið. „Gott
og vel. Ég geri líka ráð fyrir, að
ekki sé um nema eina ósk að
ræða. Annars þarf slík ákvörðun
að sjálfsögðu nokkurrar yfirvegun-
ar við . . ."
„Enginn umhugsunarfrestur, því
miður!"
„Kemur líka út á eitt. Það yrði
ekki önnur ósk, sem kæmi til greina,
þó að ég hugsaði mig um . . ."
„Og hún er . . . ?"
„Peningar, auðvitað. Eru þeir
ekki afl þeirra hluta, sem gera skal?
Eða hvað er maður án þeirra?"
„Ég skil. Og hvað mundi það
vera mikið af peningum, sem þú
óskar þér?"
Benzon hló. „Eins mikið og frek-
ast kemur til greina, geri ég ráð
fyrir", sagði hann. „Ekki það, að
ég vilji gerast einhver maurapúki,
skiljið þér, en sem sagt, eins mikið
fé, og frekast kemur til greina. Mig
langar ekki til að verða að þræla
þetta stanzlaust, nótt og nýtan dag,
og detta svo dauður niður af hjarta-
bilun um fertugt. Ég er ekki nema
þrjátíu og átta", sagði hann.
„Bullukollur'l, hreytti hann út úr
sér". Segðu ósk þína, umbúðalaust!"
„Allt í lagi", sagði Benzon. „Allt
í lagi, kunningi". Hann setti upp
hattinn og ýtti honum aftur á hnakk-
ann. ,,Ég vil ekki fara fram á neitt
óheyrilegt. Þúsund dali á dag, það
sem ég á eftir ólifað. Það ætti að
nægja mér til þess að geta komið
mér þægilega fyrir. Er það í lagi?
Er unnt að uppfylla þá ósk mína?"
Oskveitandinn geispaði og spýtti
út úr móbrúnu peningaumslagi á
gólfábreiðuna.
„Gerðu svo vel!" sagði hann. ,,En
því miður, þá get ég ekki staðið í
neinu smásnatti. Þú verður því að
taka við upphæðinni í einu lagi".
„Það kemur f sama stað niður",
svaraði Benzon glaðlega um leið
og hann laut niður og hirti umslag-
ið upp af gólfábreiðunni. Hann
þuklaði á því, brosið hvarf fyrir
spurnarsvip um leið og hann opn-
aði umslagið, spurn, sem síðan
breyttist í vonbrigði.
„Heyrið þér mig", sagði hann.
„Hér hlýtur að vera um einhver
mistök eða misskilning að ræða.
Það eru ekki nema tvö þúsund dal-
ir í umslaginu — einungis tveir,
þúsund dala seðlar?"
En óskveitandinn hafði lygnt aft-
ur augunum.
„Þér hafið ekki tekið rétt eftir,
kunningi. Osk mín hljóðaði upp á
þúsund dali á dag, þá sem ég ætti
ólifaða. Þér megið ekki taka það
þannig, að ég vilji segja yður fyrir