Vikan - 16.07.1964, Blaðsíða 43

með NIVEA í loft og sól
steinannna, gæta þess að vera nógu
fIjótur, svo þeir vissu ekki að mað-
ur væri að koma fyrr en maður
var kominn framhjá.
Einhvernveginn komust allir aft-
ur niður að gistihúsinu í kvöldverð-
inn, enda tóku menn hraustlega til
matarins.
Aðrir höfðu notað tímann þá um
daginn til að fara yfir í Bröttuhlíð
og skoða þar leifar frá íslendinga-
byggð. Ferðir þangað voru margar
farnar, og má segja, að báturinn
hafi haft fasta áætlun yfir fjörð-
inn á meðan staðið var við, enda
voru allir mjög ánægðir af að hafa
farið þangað. Þar eru allskyns menj-
ar mannabústaða, og sýnilegt að
þar hefur fjöldi fólks búið áður
fyrr. Þessar fornmenjar fundust
fyrst árið 1924, en undanfarin ár
hafa menn stundað þar rannsóknir
og uppgröft og margt fróðlegt kom-
ið í Ijós.
Eftir góðan kvöldverð gerðu
menn ýmislegt sér til dundurs, sum-
ir héldu áfram við veiðiskapinn,
aðrir gengu um nágrennið til að
litast betur um, fengu lánaða smá-
báta til styttri ferða milli borgar-
ísjakanna, sem flutu um allan fjörð,
eða fóru í „klúbbinn", sem danskir
áttu þar í bragga á staðnum.
Á þeim stað var mikið líf og
fjör, enda hafði danskt eftirlitsskíp
komið þarna að landi um daginn,
og sjóliðarnir fengið að fara í land.
Að vísu var kvenfólk þar mjög
af skornum skammti, varla fleiri
en þrjár—fjórar til að skemmta
dönsku dátunum með því að dansa
við þá milli borðanna eftir bítil-
músík af segulbandi. En enginn
hafði áhyggjur af því, enda var
þarna setið aðeins til að kynnast
kvöldlífinu á þessum ágæta stað
áður en gengið var til sængur um
miðnæturskeið.
Til gamans má geta þess, að
sterkir bítilstraumar hafa runnið
um menningu Narssassuaqbúa, en
til merkis um það var m.a. danskur
unglingur ( svörtum leðurjakka, há-
hæluðum skóm og með bítilhár ofan
í augu. Hann virtist lengi traustur
liðsmaður við að tortíma túborgsk-
um bjór, en varð að láta undan
síga fyrir ofureflinu og lagðist uppí
loft við lítinn orðstír áður en viður-
eigninni lauk almennt í braggan-
um.
Að morgni var aftur haldið til
veðia og náttúruskoðunar um nær-
sveitir. Varð það helzt til að vekja
forvitni manna, hvernig borgar-
ísjakarnir fuku inn eftir firðinum
hver á fætur öðrum og lögðust
þar við landfestar á grynningum.
Sumir þeirra tóku skyndilega upp á
þeim fjára að kollsteypast með
miklum gný og boðaföllum, og guð
hjálpi þeim, sem hefði þá hætt sér
of nálægt þeim risum, enda forðuð-
ust Grænlendingar þá eins og heit-
an eldinn.
Jakarnir höfðu brotnað úr skrið-
jökli, sem rennur niður í næsta
fjörð fyrir norðan, en tóku svo
stefnuna inn Eiríksfjörðinn undan
vestanvindinum, bráðnuðu smátt og
smátt ( sólinni, brotnuðu sundur og
strönduðu loks inni í fjarðarbotni,
þar sem þeir urðu að láta í minni
pokann fyrir sólarhitanum og runnu
smám saman aftur í litlum lækjum
niður í sjó.
Það var vitað mál, að þeir þrír
klukkutímar, sem við græddum
fyrri daginn vegna tímamismunar,
mundu tapast aftur þann síðari á
leiðinni heim, svo að við urðum
að leggja af stað þrem staðartím-
um fyrr en ella. Þess vegna var
farið að hugsa til heimferðar upp
úr klukkan sex — eða kl. níu eftir
íslenzkum tíma.
Á flugvellinum í Narssassuaq biðu
þá tvær stórar flugvélar frá Flug-
félaginu, og þótti það mikil og góð
fyrirhyggja að senda aðra flugvél
undir veiðina, svo hún kæmist
óskemmd heim. En svo kom það í
Ijós að þetta var vél, sem tók
þátt í íseftirlitinu, svo að flestir
urðu að skilja veiðina eftir í Græn-
landi.
Það mætti kannske segja að fisk-
vinnslustöðvarnar hér hafi ekki
tapað miklu við það, því sá, sem
mest veiddi, taldi hjá sér 43 loðnur
í plastpoka, álíka langar og meðal
blýantur. Samt munu einar fjórar
til fimm bleikjur hafa veiðzt í ferð-
inni, og vonandi hafa þær bragð-
' 9QB
ast veiðimönnunum vel. Þær voru
orðnar þess virði.
En þrátt fyrir það, að fiskurinn
var ekki pottfúsari en raun varð
á, sýndust allir ánægðir með ferð-
ina, því fæstir höfðu farið til Græn-
lands með það eitt í huga að
krækja sér í soðið. Þangað er fróð-
legt að koma, skoða landslagið,
menjar frá fornri tíð íslendinga (
Brattahlíð, fylgjast með borgarís-
jökunum á firðinum, fljúga yfir
víðáttumikinn jökulinn, setjast ( bát
hjá erskimóum, drekka bjór með
Dönum, — og láta sér líða vel yfir
eina ógleymanlega helgi.
G. K.
VIKAN 29. tbl.
43