Vikan - 03.12.1964, Qupperneq 6

LAUGAVEGI 33
Alltaf mjög gott
úrval af
TÆKIFÆRIS-
• <•■ > •' v&BezEk
KJÖLUM
Einnig stökum
pilsum, buxum
og allskonar
nærfatnaöi.
Verið vel
klæddar meðan
þér bíðið.
Sendum gegn póstkröfu
um allt land.
HOLMEGAARDS-GLASVÆRK
G.
B. Silfurbúðln
Laugaveg 55 — Sími 11066
Framhaldssagan eftir
Serge og Anne Golon
25. hluti
Þetta var sá Nicholas, sem hún hataði, hið hræðilega og
skaddaða andlit Calembredaine. Þessi sjón, að viðbættum
drykknum, sem Trjábotn hafði neytt ofan í hana, vakti
baráttuvilja hennar. Með fimum höndum þreif hún þunga
tinkrús af næsta borði og gekk í áttina að hópnum. Allir
voru of drukknir til að sjá hana eða taka eftir henni. Nú
var hún komin aftan að Nicholasi. Hún lyfti krúsinni, safn-
aði saman öllum sínum kröftum og sló í blindni.......
— Ég er að tala um verri dauða. Dauða persónuleikans. . . .
Harin varð allt í einu bálreiður.
—- Þú lætur mig tala eintóma bölvaða helvítis þvælu. Ég er að reyna
að láta þig skilja, andskotinn eigi þig! Þú hefur ekki rétt til að láta
Marquise de Poiacks ná honum frá þér! Þú hefur ekki rétt til þess....
Ekki þú! Skilurðu mig?
Hann starði hörkulega í augu hennar. — Svona, rístu upp og gakktu.
Taktu flöskuna og bikarinn þarna yfirfrá i horninu. Komdu með það.
Hann hellti bikarinn sneisafullan af sterku víni:
— Skelltu þessu niður i einum gúlsopa. Og svo — farðu og gerðu það.
Vertu ekki feimin við að slá fast. Ég þekki Calembredaine. Það er
harður á honum hausinn.
Þegar Angelique kom inn í krána, nam hún staðar á þrepskildinum.
Þokan var næstum eins Þykk inni fyrir og úti. Reykháfurinn dró illa
og fyllti herbergið af reyk. Nokkrir verkamenn sátu og studdu olnbog-
unum þegjandi á óhrein borðin.
I fjarlægari enda herbergisins, fyrir framan eldstæðið, sá Angelique
hermennina fjóra, sem voru hinir venjulegustu fylginautar Calembreda-
ine: Peony, Gobert, Rikett, La Sasscé, Barcarole uppi á borði, Jactance,
Prudent, Stóra-Poka, Rottueitur og loks Nicholas sjálfan, og á hnjám
hans sat Marquise des Polacks, allsnakin, með úfið hár og kyrjaði klám-
vísu.
Þetta var sá Nicholas sem hún hataði, hið hræðilega og skaddaða
andlit Calembredaine. Þessi sjón að viðbættum drykknum, sem Trjábotn
hafði neytt oofan í hana, vakti baráttuvilja hennar. Með fimum hönd-
um þreif hún þunga tinkrús af næsta borði og gekk í áttina að hópn-
um. Allir voru of drukknir til að sjá hana eða taka eftir henni. Nú var
hún komin aftan að Nicholasi. Hún lyfti krúsinni, safnaði saman öllum
sínum kröftum og sló í blindni.
Barcarole rak upp hátt óp. Svo riðaði Nicholas Calembredaine og valt
endilangur inn í glóðina í eldstæðinu og dró með sér æpandi Marquise
des Polacks.
Allt fór í öngþveiti. Aðrir gestir krárinnar þustu út. Þeir heyrðust
hrópa: Morð! En menn Nicholasar drógu sverð úr slíðrum. Jactance
togaði i Nicholas til að forða honum úr eldstæðinu. Það var að kvikna
í hári Marquise des Polacks.
Barcarole hljóp yfir borðið, sem hann stóð á, þreif krús af vatni og
hellti úr henni yfir höfuð stúlkunnar.
Allt í einu æpti einhver:
— Hlaupið, bræður! Lögreglan!
Oti fyrir nálgaðist jódynur. Lögregluforingi frá Chatelet kom í ljós
á þrepskyldinum með skammbyssu í hendinni og hrópaði:
—- Verið kyrrir þar sem þið eruð, glæpamenn!
En þykkur reykurinn og næstum algert myrkrið í kránni koom þeim
til hjálpar. Glæpamennirnir þrifu meðvitundarlausan líkama foringja
síns, drógu hann inn í bakherbergi, og flúðu út bakdyramegin.
— Flýttu þér, Marquise des Anges! hrópaði Stóri-Poki. Hún stökk
yfir bekk, sem hafði farið á hvolf, og reyndi að ná þeim, en sterkur
handleggur greip hana. Einhver hrópaði:
— Ég náði mellunni, foringi.
Allt í einu sá Angelique Marquise des Polacks fyrir framan sig. Hún
var með hníf í hendinni.
Nú dey ég, hugsaði Angelique í svip. Það glitraði á blaðið, þegar það
sveiflaðist í myrkrinu. Lögreglumaðurinn, sem hélt Angelique, herpt-
ist skyndilega saman, og féll styrijandi á gólfið. Marquise des Polacks
sparkaði i borðið, sem lenti á fótum lögreglumannanna, sem voru á
leið til þeirra. Hún ýtti Angelique að glugganum, og þær stukku báðar
á flötina fyrir framan. Það var skotið á eftir þeim.
Nokkrum andartökum seinna náðu konurnar tvær hópnum, sem bar
g — VIKAN 49. tW.