Vikan - 03.12.1964, Blaðsíða 7

Calembredaine. Hópurinn hafði numið staðar, til Þess að kasta mæðinni.
— Hu! andvarpaði' Peony Jean og strauk svitann af enni sér með
erminni. — Ég hugsa að þeir elti okkur ekki svona langt. Þessi Calem-
bredaine virðist vera gerður úr blýi.
— Þeir hafa ekki náð neinum? E'rt þú þarna, Barcarole?
— Auðvitað.
— Þeir voru búnir að húkka Marquise des Anges, sagði Marquise
des Polacks. — En ég stakk helvítis hundinn beint í vömbina. Það var
nóg handa honum.
Hún lyfti blóði drifnum rýtingnum.
Hópurinn lagði aftur af stað í áttina að Nesleturninum og varð stöð-
ugt fjölmennari, því það var um þetta leyti, sem félagarnir söfnuðust
saman á sinn uppáhaldsstað.
Fréttin breiddist út eins og eldur í sinu: Calembredaine! Calembreda-
ine er særður.
■Stóri-Poki útskýrði málið:
— Það var Marquise des Anges, sem sló hann með ölkrús, því hann
var að fíflast með Marquise des Polacks allsbera á hnjánum....
— Það var ekki nema réttlátt, sagði fólkið.
Einhver sagði:
—• Ég skal fara og ná í Stóra-Matthieu.
Þegar heim kom, var Calembredaine lagður upp á borð í stóra salnum.
Angelique gekk til hans, reif af honum grímuna hræðilegu og rann-
sakaði sár hans. Hún hafði nokkrar áhyggjur af þvi að sjá hann Þannig
hreyfingarlausan og blóði drifinn. Hún hafði ekki ætlað sér að slá hann
svona fast; hárkollan hefði átt að hlífa honum, en höggið hafði geigað
og tinkrúsin hafði flegið hann á gagnauganu og í fallinu hafði hann
brennt sig á enninu.
— Setjið vatn yfir eldinn og látið það sjóða, skipaði hún.
Hópur unglinga ílýtti sér að hlýða. Allir vissu, að Marquise des Anges
var svolítið skrýtin með tilliti til heits vatns, og nú þorði enginn að mót-
mæla lienni. Hún hafði slegið Calembredaine, en það hafði jafnvel ekki
Marquise des Polacks þorað að gera. Hún hafði gert Það fyrirvaralaust,
á réttu andartaki, og vel.... Allir dáðust að henni, og enginn hafði
nokkra meðaumkun með Calembredaine, Þvi allir vissu að hann hafði
harðan haus.
Allt í einu heyrðist hávaði fyrir utan. Dyrnar opnuðust og inn kom
Stóri-Matthieu, skottulæknirinn í Pont-Neuf.
Jafnvel á þessum tima sólarhrings hafði hann gefið sér tíma til að
fara í sin frægu, fínu föt, setja á sig hálsfestina, sem gerð var úr manna-
beinum, og taka með sér síspilandi hljómsveitina með simbals og lúðrum.
Eins og allir aðrir skottulæknar stóð Stóri-Matthieu með annan fótinn
í undirheimum, hinn i forsölum prinsanna. Allir menn voru jafnir
frammi fyrir töng læknisins. Og þjáningar gripa hrokafyllstu aðals-
menn ekki síður en forhertustu glæpamenn, gera þá veika og ósjálf-
bjarga. Heilsubætandi tannpastar Stóra-Matthieu, lífselexirar og krafta-
verkaplástrar, gerðu hann að riki í ríkinu.
Ftennusteinsskáldið hafði ort um hann vísu sem lírukassaleikararnir
sungu á götuhornunum:
Gefur öllum sama skammt,
—■ sópar að sér veiðinni -—
1 hross og mannfólk hellir jafnt,
hann úr sömu skeiðinni.
Hann meðhöndlaði glæpamenn og hórur af einlægri alúð, til þess að
njóta góðs af tekjum þeirra, og læknaði yfirstéttarfólkið af einskærri
græðgi og framagirni. Hann gæti hafa komizt langt meðal kvennanna,
sem hann var vanur að klappa vingjarnlega og meðhöndla á sama hátt,
hvort sem voru konur af æðstu stigum, kerlingar eða skækjur. En eftir
að hafa ferðazt um alla Evrópu, ákvað hann að eyða ævi sinni í Pont-
Neuf.
Hann glápti á meðvitundarlausan manninn með ódulinni ánægju.
— Nú, hann er aldeilis i óvirku ástandi. Fórst þú svona með hann?
spurði hann Angelique.
Áður en henni gafst tækifæri til að svara, greip hann um kjamma
hennar ákveðinni hendi og rannsakaði munninn.
—- Ekki einasti stubbur til að draga, sagði hann fýlulega. Við skulum
sjá að neðan. E'rtu ólétt?
Hann þuklaði svo fast um kvið hennar að hún rak upp óp.
— Nei. Enginn kaka í ofninum. Ennþá neðar.
Angelique hörfaði undan til þess að forðast þessa nákvæmu rannsókn.
—- Hvaða frekja er þetta, ístrubelgur! æpti hún reiðilega. — Þú varst
ekki sendur hingað til að káfa á mér, heldur til þess að koma mann-
inum þarna til lífsins....
— Ho! Ho! Ho! Marquise des Anges, æpti Stóri-Matthieu, ho-ho-ho-ho!
Hláturinn kom í gusum, svo við lá að þakið skylfi, og hann hélt báð-
um höndum um magann. Þegar hann hætti að hlægja, var Calembreda-
ine kominn til sjálfs sín. Hann settist upp á borðinu reiðilegur í bragði,
og reyndi að dylja vandræði sín. Hann Þorði ekki að líta í áttina tií
Angelique.
— Hvað eruð þið allir að snultra í kringum mig, helvítis fíflin ykkar?
urraði hann. — Jactance, hálfvitinn þinn, nú hefurðu látið kjötið brenna
við aftur. Allur salurinn angar af brenndum grís!
— Fifl! Þú ert brenndi grísinn! æpti Stóri-Matthieu og strauk hlátur-
tárin af sér með fínum, hvítum vasaklút. — Og líka Marquise des Pol-
acks. Sjáðu bara! Hún er kolsviðin á bakinu! Ho, ho, ho!
Hann hóf nýja hlátursinfóníu.
Þeir skemmtu sér vel þessa nótt, félagarnir í betlarabúðunum undir
Nesle turninum, gegnt Louvre.
55. KAFLI
— Sjáðu þarna, sagði Peony Jean við Angelique. — Maðurinn sem
gengur þarna niður með ánni, með hattinn niður fyrir augun og frakk-
ann upp að yfirskegginu.... Sérðu hann, ha? Hann er grma/at.
— Grimaut ?
— Lögreglumaður, ef þú vilt það heldur.
— Hvernig veiztu það?
— Ég veit það ekki. Ég finn það bara á lyktinni.
Þessi fyrrverandi hermaður klappaði á nefið á sér, stórt, upphlaupið
og ljótt.
Angelique hallaði sér út yfir riðið á bogabrúnni, sem lá yfir síkið
Framhald á bls. 32.
GLYZE RONA MILK
Er fljótandi fitulaus áburður sem smýgur
djúpt inn í hörundið.
GLYZE RONA MILK
Er fljótandi og auðvelt í meðförum og ákjós-
aniegur andlitshreinsari.
GLYZE RONA MILK
Er einnig hand- og Iíkamsáburður sem end-
urlífgar þurra húð, og gefur nýtt æskuútlit.
GLYZE RONA MILK
Er endingargóð og sýnir strax fullkominn
árangur á hörundi yðar.
Heildsölubirgðir:
H. A. TULBNIUS
Austurstræti 14 — Sími 14523.
- 7
VIKAN 49. tbl.