Vikan - 03.12.1964, Blaðsíða 60

Auðvitað alltaf
PE 65
Triple Record. Er
þunnf, en sterkt.
Er þrefalt lengra
en venjuleg segul-
bönd.
PE 31
Er geysisterkt
„Long-play" segul-
band. Sérstaklega
hentugt fyrir t. d.
skóla, verzlanir og
hótel.
ÚTSÖLUSTAÐIR: TÝLI H.F. Austurstræti 20, RADIÓVER SkólavörSu-
stíg 8, VÉLAR & VIÐTÆKI Laugaveg 92, GEORG ÁMUNDASON, viS-
tækjaverzlun.
Stefán Ihorareisei h.f.
Heildverzlun — Laugaveg 16 — Sími 21484.
Ætli það sé ekki af þvi, að mest-
ur Jiluti bóka er keyptur í því
skyni að gefa þær öðrum. Og al-
menningur virðist standa í þeirri
trú, að það sé veigameiri gjöf,
stór skáldsaga, heldur en smá-
sögur. Og' oft eru smásagnasöfn-
in minni og þynnri, en bókin
veröur að vera töluvert þykk og
þung og stór um sig, til þess að
vera talin virðuleg gjöf. Það er
afleitt að gefa út þunnar, — ég
tala nú ekki um ódýrar bækur.
Þær mega ekki vera ódýrar. Þá
seljast þær elcki. Ég held ég
myndi skrifa meira af smásögum,
ef það væri góður markaður
fyrir þær. Og þannig býst ég við,
að sé um fleiri. Því er þetta illa
farið. Maður getur alltaf selt
smásögur i tímarit. Það er alltaf
verið að spyrja eftir þeim fyrir
timarit. En þegar á að gefa þær
út i bók, þá vandast málið. Þá
er ekki Iiægt að borga eis vel
fyrir þær eins og langa sögu,
hlutfallslcga, og þær eru gefnar
út í miklu minna upplagi og
hvaðeina. Það þykir víst krafta-
verk að selja þúsund eintök af
smásögubók. Og þó er smásagan
síður en svo óvirðulegra eða ó-
göfugra listaform.
-— Og þá er komið að loka-
spurningunni: Ertu ánægður
hér á Eyrarbakka? Langar þig
burtu? Ef þú ættir þess kost að
setjast að einhvers staðar eftir
eigin vali og helga þig skriftum,
— hvað myndirðu gera?
— Ja — ég vil nú ekki fara út
í neina óskhyggju. En satt að
segja kann ég vel við mig á Eyr-
arbakka, og finnst staðurinn að
mörgu leyti ágætur. Ilann er til-
tölulega stutt frá Reykjavík, ég
er ekki nema rúman klukkutíma
að aka á milli, en öðrum þræð-
inum er Eyrarbakki dálítið af-
skekktur og hér er ákaflega gott
vinnunæði, og hér er ágætt fólk.
En ég skal ekkert um þetta segja.
Það má vel vera, ef mér væri
boðið upp á að gera hvað sem
ég óskaði og vera hvar sem ég
kysi, ef einhver höfðingi, svona
mikill höfðingi, kæmi hingað
inn til mín og byði mér upp á
þetta, ég býzt við að fyrst léti ég
hann fara með mig í hnaltferða-
lag eða eitthvað, en ég hygg að
ég yrði fljótt leiður á þvi að vera
viti mínu fjær, og kysi að setjast
aftur niður á einhvern rólegan
stað. Svo sem Eyrarbakka. En
um það hef ég alls engar áætl-
anir. En eitt þori ég að fullyrða:
Ég mun ekki skipta um stað til
að vera kennari annars staðar.
Það kemur ekki til mála. Ég hef
heldur enga sérstaka löngun til
að flytjast búferlum. Mér finnst
hins vegar alveg nauðsynlegt að
ferðast, og það geri ég alltaf við
og við. Ég ætla að ferðast i vet-
ur og og hef telcið mér frí frá
störfum frá áramótum. Ég ætla
að vera í útlöndum fram á sumar
og ég býst við að þá verði ég
ánægður yfir því að komast aft-
ur heim til Eyrarbakka. ☆
MEÐ ÁSTARKVEÐJU...
Frainh. af bls. 23.
Það varð þögn, að undanskild-
mu stunum hinna særðu. Bond só
Kerim og Vavra koma aftur gegn-
um skarðið í veggnum og ganga
miili mannanna sem lágu á jörð-
inni. Endrum og eins veltu þeir
skrokkunum við með fætinum. Hin-
ir sígaunarnir komu aftur utan af
veginum og eldri konurnar komu
í flýti út úr skuggunum til að hugsa
um menn sína.
Bond hristi sig. Hvernig hafði
staðið á þessu öllu saman? Tíu eða
tólf menn höfðu verið drepnir.
Hvers vegna? Hvern voru þeir að
reyna að ná í? Ekki hann, Bond.
Þegar hann var fallinn og lá vel
við höggi, höfðu þeir þotið fram-
hjá honum og að Kerim. Þetta var
raunar önnur tilraunin til að ná
lífi Kerims. Stóð það eitthvað í
sambandi við mál Romanovu?
Hvernig gat það hangið saman?
Bond kipptist við. Hann skaut
tvisvar frá mjöðminni. Hnífurinn
datt máttleysislega af baki Kerims.
Veran, sem hafði risið upp meðal
hinna dauðu, snerist hægt eins og
ballettdansari og valt á grúfu.
Bond stökk á hann. Hann hafði
ekki mátt seinni vera. Tunglskinið
hafði glampað af blaðinu og skot-
stefnan var auð. Kerim leit nið-
ur á líkamann, sem enn hreyfðist.
Bond nam staðar. — Helvítis
fíflið þitt, sagði hann reiðilega. —
Hvers vegna gaztu ekki passað þig
betur? Þú þarft að hafa barnfóstru!
Reiði Bonds stafaði aðallega af
því, að það var hann, sem hafði
stofnað Kerim í þessa hættu.
Darko Kerim brosti skömmustu-
lega.
— Nú er það orðið Ijótt, James.
Þú ert búinn að bjarga lífi mínu
of oft. Við hefðum getað orðið
vinir, en nú er bilið á milli okkar
orðið of breitt. Fyrirgefðu mér, því
ég get aldrei borgað þér í sama.
Hann rétti fram höndina.
Bond ýtti henni frá sér. — Vertu
ekki með þennan bjánaskap,
Darko. — Byssan mín klikkaði ekki,
það er allt og sumt. Það gerði þín.
Það er sennilega betra fyrir þig
að fá byssu, sem ekki klikkar. En
í guðs almáttugs bænum segðu mér,
hvernig stendur á þessu öllu sam-
an. Það hefur verið of mikið blóð-
bað hér í nótt. Ég er orðinn þreytt-
ur á þessu. Ég vil fá eitthvað að
drekka. Komdu, við skulum Ijúka
við þetta raki. Hann tók í hand-
legg stóra mannsins.
Þegar þeir komu að borðinu, sem
bar ennþá leifar kvöldmatarins,
barst hræðilegt óp einhvers staðar
utan úr garðinum. Bond greip til
byssunnar. Kerim hristi höfuðið.
— Við munum brátt fá að vita,
hvern þeir andlitslausu voru að
reyna að ná í, sagði hann fýlu-
lega. — Vinir mínir eru að reyna
að komast að því. Ég get svo sem
getið mér þess til, hverju þeir munu
komast að. Ég hugsa, að þeir muni
0Q — VIKAN 49. tbl.
I