Vikan - 22.12.1964, Page 37

tíma kann að hafa komið til eyj-
anna og gerzt þar yfirstétt. Að
minnsta kosti eru pólýnesískir að-
alsmenn yfirleitt heldur Ijósari yfir-
litum en þegnar þeirra. Margt
fleira gerðu Pólýnesar til að punta
upp á útlit sitt, til dæmis tattóver-
uðu margir þeirra sig frá hvirfli
til ilja, einkum Maóríar á Nýja
Sjálandi. Þeir höfðu og hreinlæti
í miklum hávegum; þannig segir
Cook um þá innfæddu á Tahiti, að
þeir baði sig þrisvar á dag í renn-
andi vatni.
Auk líkamlegrar fegurðar höfðu
Pólýnesar mikla kyngetu í hinum
mestu hávegum. „Ef ungur maður
hélt sig frá kvenfólki áður en til
hjónabands kom, naut hann lítilla
vinsælda hjá ungu stúlkunum," er
haft eftir manni, kunnugum á
Tonga. ,,En ef ungur maður hafði
orð á sér fyrir að hafa víðtæka
kynferðisreynslu að baki, naut
hann almannavirðingar, sérstaklega
hjá ungum, ógiftum konum." Pólý-
nesarnir höfðu enga trú á þeirri
fáránlegu hugmynd, sem er algeng
á Vesturlöndum, að allt gangi af
sjálfu sér ef maður bera fylgi
„eðlisávísun" sinni. Líkt og margar
hámenningarþjóðir, svo sem Kín-
verjar og Indverjar, litu þeir svo
á, að ástin eða réttara sagt ástar-
leikurinn væri list, sem nauðsyn
væri að læra sem hverja aðra.
A Vesturlöndum klæða konur sig
ekki sízt með það fyrir augum að
draga að sér athygli karlmanna,
enda býður hin síbreytilega tízka
upp á mörg tækifæri í þeim efn-
um. í Pólýnes'u höfðu fötin miklu
minna að segja, því þar gengu
fiestar konur eins klæddar. Hins
vegar voru og eru veiðibrellur
pólýncsískra karlmanna hreint ekki
ólíkar hinum vestrænu. „Sjá, hve
smávægileg brögð duga til að ná
konu á sitt va!d," sagði Maí höfð-
ingi á eynni Borabora við vini
sína. „Komdu með djarflega uppá-
stungu og segðu nokkrar fyndnar
setningar. Vektu hana og tældu
hana út að næturlagi . . . En líka
eru til fleiri brögð: Vel steiktur
fiskur vafinn innan í blað ....
brauðaldin, fleskstykki eða kókos-
hneta." Manni dettur í hug slagari
Sigurðar Þórarinssonar: „Eina sneið
með osti . . ."
Af öðru, sem Pólýnesar lögðu
mikið upp úr til kynlöðunar, má
nefr.a góða danskunnáttu og góða
lykt. Báru þeir oft á sig ilmefni,
einkum á nefin, en þeir kysstust
með því að þrýsta þeim saman.
Hin mikla fullkomnun, sem
Pólýnesar náðu í ástaleiknum,
byggðist að líkindum hvað mest
á því, að þeir kenndu opinberlega,
hvernig samlíf karls og konu gæti
bezt orðið. Sem nærri má geta,
féll vestrænum kristniboðum ■ þess-
háttar ekki í geð, þegar þeir smugu
inn í þessa fjarlægu Paradís, hverr-
ar siðum og menningu þeir höfðu
ekki minnsta skilning á. Fyrir
þeirra tilverknað er nú svo komið,
að hætt er við að Pólýnesum hafi
m.og farið aftur í list ástarinnar,
þótt þeir séu ekki ennþá svo hörmu-
lega staddir í þeim efnum sem við
Vesturlandamenn.
Sumum kann að virðast að Pólý-
nesar séu klúrir og dýrslegir í ást
sinni, en því fer fjarri. „Þegar
Pólýnesarnir lýsa ástinni, er mál
þeirra oft myndríkt og líkingafullt,"
segir þjóðfræðingur nokkur. „ . . . í
ástaljóðum þeirra eru hin elskandi
kölluð kókoshnetur, fiðrildi, fuglar,
þokubólstrar, fjöll, daggardropar
og ilmandi blómsveigar. Karlmann-
inum er líkt við sólina, við staf
eða stöng, sem notuð er við að
lesa ávexti af trjám, við storm eða
halastjörnu. Konan er laufblað, sem
endurkasfar bjarma, kuðungur, ilm-
andi blómabeð, ávöxtur, fallegt
og þroskað brauðaldin eða blóm-
knappur, sem er í þann veginn að
opnast."
dþ.
Bílaprófun Vikunnar
Framhald af bls. 9.
Bíll Þóris er hvorki með „Power"
bremsum eða vökvastýri. Og ég get
ekki ímyndað mér, að nokkur þörf
sé fyrir þessi hjálpartæki. Maður
leikur sér að því að stýra Mustang
með einum fingri hvort heldur er
í hröðum akstri úti á vegum eða
í snúningum innanbæjar. Og brems-
urnar eru mjög léttar og vinna vel.
Þær eru fljótar að draga úr hrað-
anum, og þarf ekki mikið við þær
að koma til að stöðva hjólin alveg.
Mér kæmi jafnvel ekki í óvart, þótt
„Power" bremsur væru varhuga-
verðari hér á okkar vegum, þar
sem stundum getur verið mjög
óæskilegt að bremsurnar séu svo
léttar, að maður „negli" í ógáti.
Ég get varla ímyndað mér betri
bremsur en eru á Mustang, þar
til komið er út í „anti-skid" brems-
urnar, en það er önnur Ella. Og
í viðbót má segja það bremsum
Mustang til hróss, að þær herða út
í sig sjálfar.
Um mælana hef ég nóg sagt.
Mælaborðið sjálft er mjög aðlað-
andi, ekki hvað sízt fyrir sport-
sinnaða. Það er með bólstruðum
skyggnum, sem lúta inn yfir mæl-
ana og hanzkahólfið, sem er sæmi-
lega stórt — heldur ekki meira. í
mælaborðinu eru fáir rofar og tákk-
ar, aðeins fyrir tveggja hraða
þurkurnar og rúðusprautu, Ijósin og
miðstöðina — sem er hörkugóð.
Hreinsar alla móðu af rúðum bíls-
ins, allan hringinn. Undir mæla-
borðinu, við hliðina á stýrisstöng-
Tízkuverzlunin Guðrún
Rauðarárstíg 1
VIKAN 52. tbl. — Qrj