Vikan - 12.05.1966, Blaðsíða 43

Hallc1 A eg að lána þér
TEDDY?
Ha-hal Ég var bara að gera að
gamni mínu. Heldurðu að ég
vilji missa TEDDY?
Það er svo gott að hugsa,
þegar maður hefur TEDDY.
Það eru aldrei nein vandræði
með mig, ef ég hef TEDDY.
ÞAÐ ER ÁRIÐANDI
AÐ VELJA RÉTT
Svamp-
gúmmí
fylling
TEDDY ventil-snuð — Danskt pat-
er.t 93868. Eina snuðið sem hef-
ur ventil og svamp-fyllingu.
Börnin kunna bezt við það. Það
verður aldrei flatt og það er
ekki hægt að bíta það í sundur.
Bezti vinur minnstu barnanna
VENTIl-SNUÐ
Rafmagnsrakvélar
i miklu úrvali meff og
án bartskera og
h'arklippum
vm BSIWSTORE sm, J
hann upp með aðdáun og lotningu
í andlitinu: — Þetta skal aldrei yfir-
gefa mig, Sir Tarrant, sagði hann
hægt. — Og þegar minn tími, kemur
skal það liggja með mér undir sand-
inum.
— Sir Tarrant gleðst yfir því, að
þú skulir vera svona ánægður með
val hans, sagði Modesty alvarlega.
— Svo sannarlega, mjög glaður,
yðar hágöfgi. Og ég er afar þakk-
látur Modesty fyrir að minna mig
á það. Tarrant hneigði sig kurteis-
lega fyrir henni, um leið og hann
sagði þetta.
Einn mannanna spurði einhvers,
og endurtók spurninguna, en Abu-
Tahir var of gagntekinn af úrinu,
til að veita því athygli. í spurning-
unni greindi Tarrant nafn Willie
Garvins.
Modesty snerti handlegg sjeiks-
ins og hann vaknaði eins og af
dvala með dálitlum rykk.
— Ojá! Rashid spyr vel, Mod-
estee. Hvar er okkar góði Willie
Garvin? Til að gera demantana
mína örugga, verður þú að koma
með hann.
— Hann er hættur, sagði hún. —
Hann býr nú í sínum eigin caravan-
serai út f sveit. Ég talaði við hann
f gegnum símann, og hann bað
mig að flytja þér alúðarkveðjur sín-
ar.
Abu-Tahir starði áhyggjufullur á
hana: — En hann verður að vera
með þér, El Sayyide! Ef þú ferð að
finna þessa vondu hunda, verður
þú líka að taka hann.
Augu hennar hvíldu á Tarrant:
— Willie Garvin er ekki lengur
undirmaðyr minn, og það er ekki
mitt að biðja hann. í því efni verð-
um við að reiða okkur á Sir Tarr-
ant.
The Threadmill stóð um hundrað
metra frá ánni, nokkrar mílur frá
Maidenhead, þar sem það hafði
staðið í næstum tvær aldir. Bak við
húsið lá steinlögð gata milli trjánna
niður að ánni og þar var bátahús.
Lágvaxinn skjólgarður var meðfram
landareigninni á einn veginn og
undir trjánum, sem uxu á árbakk-
anum var löng, lág bygging úr
múrsteinum. Á þessari byggingu
voru engir gluggar, aðeins þykk
hurð á öðrum endanum.
Klukkuna vantaði tíu mfnútur f
átta, þegar Modesty beygði inn á
bílastæði framan við krána og
þumlungaði Daimler Dart bílnum
inn á afmarkað svæði, sem merkt
var með skilti: Frátekið. Hún var í
svörtu pilsi og blússu úr dökkrauðu
silki, með léttan kamelhárfrakka yf-
ir öxlunum.
Tarrant opnaði dyrnar og hjálp-
aði henni út.
— Frátekið handa þér? spurði
hann og leit á skiltið.
— Ég býst við þvf. Willie gerir
svona lagað fyrir mig. Þetta er að
sjálfsögðu fáránlegt, og mér þyk-
ir vænt um það.
Kráin var full, en ekki troðfull.
Aðallega fastagestir, áleit Tarrant,
þegar hann litaðist um. Hann hafði
farið í látlausan sportjakka og
dökkar buxur, og leið prýðilega.
Gestirnir í kránni voru í svipuðum
klæðum, og allt frá unglingum upp
í miðaldra. Þarna var lítill hópur
að kasta örvum og annar hópur
umhverfis kúluspil í fjarri endan-
um.
Sterklegur maður um fimmtugt
og tvær ungar konur voru bak við
langt barborðið. Hér myndi Willie
Garvin vera vinsæll, hugsaði Tarr-
ant;
— Halló, Spurling. Modesty tal-
aði við þann þrekvaxna. — Hvernig
er hnéð?
— Miklu betra, þakka yður fyr-
ir, ungfrú Blaise. Þeir eru alltaf að
setja einhverja geisla á það. Og
hvernig Ifður yður?
— Prýðilega, þakka yður fyrir.
Er Willie hérna?
— Á bak við, ungfrú. Hann sagði,
að þér mynduð koma. Gerið svo
vel. Og komið við til að fá yður
drykk, áður en þér farið.
— Við skulum gera það, Spur-
ling.
Hún tók um handlegg Tarrants
og gekk þvert yfir barinn, gegnum
sveifludyr, sem opnuðust út á gang,
sem lá eftir endilöngu húsinu.
VIKAN 19. tbl.