Vikan - 19.05.1966, Síða 12

Yið voedm svefnlausir, matarlausir,
drykkjarlausir, höfðum ekki fengið
svo mikið sem fuglsblund í þrjá
sólarhringa og ekki svo mikið sem
bita eða sopa í tvo. Það var enginn
tími afgangs frá stríðsstarfinu frá því
að berjast fram og aftur um fjöll Kóreu í
von um að stöðva vorsókn Kínverjanna.
Þann seytjánda maí 1951 var fótgönguliðs-
deild okkar send upp á hæðahrygg nokkurn
til að leysa af hólmi franska hersveit, sem
þar hafði haldið velli um hríð, en var nú
að bugast fyrir síharðnandi árásum Kín-
verja. Þegar við mættum Frökkunum, köll-
uðu þeir til okkar: „Þið eruð brjálaðir. Þið
komizt aldrei.“ Og þeir höfðu á réttu að
standa.
Við gengum í einfaldri röð upp stíginn,
og riðilsstjóri einn, sem hafði yfir vélbyssu-
skyttum að ráða, hljóp úr röðinni og inn í
röð Frakkanna, sem voru á niðurleið. Ég
sá hann aldrei aftur. Þegar við komum upp
á hæðina, gerði yfirmaður platónunnar mig
að riðilsstjóra. Ég var riðilsstjóri 1 eitthvað
fjórar klukkustundir, og síðan ekki sögima
meir.
Kínverjarnir sóttu fram og gerðu okkur
helvíti heitt. Allt var á ringulreið, og enginn
vissi hvað upp eða niður sneri. Því næst
uppgötvuðum við, að Kínverjar voru fam-
ir að sækja að okkur frá þremur hliðum.
Við hörfuðum. Á eftir mér var stór hópur
manna, sem báru særða félaga, og ég valdi
veginn ásamt fjórum eða fimm öðrum. Svo
misstum við hver af öðrum, og ég var einn
eftir. Það var svarta myrkur — ekkert
tunglsljós — klukkan eitt að nóttu. Ég var
einn á gangi niður mjóan, forugan stíginn,
þegar ég heyrði einhvern hávaða framundan.
Það virtist svo sem verið væri að skjóta.
Ég gekk áfram fáein skref í viðbót og nam
svo staðar. Ég heyrði mannamál og þaut
inn í kjarrið til hliðar við stíginn og beið
þar nálægt hálftíma. Ekkert hljóð heyrðist.
Að lokum stóð ég upp og hélt áfram niður-
eftir. Við smábeygju á stígnum spruttu tveir
menn allt í einu upp úr kjarrinu. Á ein-
kennisbúningunum þóttist ég sjá, að þeir
væru Suður-Kóreumenn. Annar mannanna
kom til mín og heilsaði mér með handa-
bandi. Ég hugsaði: Þetta er í lagi, þeir hljóta
að vera Suður-Kóreumenn. Svo að ég varp-
aði byssunni um öxl mér.
Jafnskjótt og ég hafði gert það, komu
þrír eða fjórir menn út úr runnunum að
baki mér, vopnaðir rússneskum handvél-
byssum. Einn Kínverjanna þreif til riffils-
ins míns. Ég þreif til hans samtímis. Hinir
otuðu þá að mér hólkunum. Þeir tóku af
mér riffilinn og fóru með mig niður fyrir
beygjuna, og þar voru fyrir fjórir eða fimm
af okkar strákum, sem ég þekkti. Kínverj-
arnir höfðu þegar hremmt þá. Það var nú
það.
Ég var átján ára. Ég hafði orðið það fyrir
hálfum mánuði, þegar ég sneri aftur til
deildar minnar í öðru herfylkinu eftir að
hafa legið á sjúkrahúsi um mánaðar skeið,
meðan sár, sem ég hafði hlotið á vígvelli
voru að gróa. Nú átti ég fyrir höndum tvö
ár í kínverskum stríðsfangabúðum skammt
frá Jalúfljóti, Kóremegin. Og því næst —
nú eru tólf ár síðan — afneitaði ég landi
mínu og fjölskyldu minni og hélt til Kína.
Þar vildi ég búa og hjálpa kommúnistunum
við byltingu þeirra.
f dag er svo komið, að ég skammast mín
fyrir þessa ákvörðun, en ég neita því ekki
að ég tók hana af frjálsum vilja — og með
hrifningu. Nú er ég aftur kominn heim —
orðinn bandarískur ríkisborgari og á konu
og litla dóttur. Ég veit, að hin mikla glíma
milli Kína og Bandaríkjanna mun halda á-
fram, þangað til Kínverjar hafa verið sigr-
22 VIKAN 20. tbL