Vikan - 19.05.1966, Qupperneq 15

hreinsa eggina af Kínverjum og lágum í
skjóli við klett, þegar okkar eigin stórskota-
lið skaut á okkur. Fyrsta sprengikúlan kom
beint niður á höfuð manns í öðrum riðli.
Hann varð að engu, og slettur úr heila hans
lentu á öxlinni á mér og hjálminum. Ég
slapp lifandi einungis vegna þess, að ég
var á bak við stóran stein. Ég bað: Guð
minn góður, komdu mér ósködduðum í gegn-
um þetta. Hálf platónan var drepin og særð
þarna á staðnum. Hinir urðu að halda á-
fram; allan daginn héldum við áfram að
berjast. Einu sinni fór skot gegnum vatns-
flöskuna, sem ég bar utan á mjöðminni.
Næstu nótt sátum við einnig úti í snjónum
— höfðum ekkert að borða og ekkert vatn
að drekka.
Um morguninn var ég reiðubúinn til að
drekka hvað sem var. Þá fundum við upp-
sprettu. Við æddum allir þangað. Ég var
með byssuna og ætlaði að leggja hana frá
mér við lítinn runna, þegar kallað var:
„Wills, varaðu þig!“ Ég svipaðist um og
sá þá vírspotta, sem var í tengslum við
fíflagildru. Þegar ég stökk á brott, sprakk
hún. Vinstra lærið á mér og hnéð fór allt
í mask. Sumir voru hæfðir í andlitið. Mér
tókst að dragast upp úr forinni af eigin
rammleik. Hjúkrunarliðar komust til okkar,
og einn þeirra skar utan af mér buxurnar.
Þær voru allar löðrandi í blóði og þegar
hann sá lærið á mér í ræmum, sagði hann:
„Jesús Kristur“! og gaf mér sprautu um-
svifalaust. Þá fór mér að líða vel; ég slapp-
aði af og hugsaði: Allt í lagi, þú hefur feng-
ið þitt milljón dollara sár.
Þeir fluttu mig smáspöl á börum, og síð-
an var farið með mig á jeppa og lest og í
flugvél alla leið til Púsan, en þá hljóp kol-
brandur í fótinn. Svo að þeir stungu mér
inn á sænska rauðakrossspítalann og skáru
mig upp á stundinni. Þeir náðu aldrei öll-
um sprengjubrotunum úr sárinu, og sum
þeirra eru þar enn. Eftir að hafa dvalið á
spítalanum nálægt mánuði, varð ég að læra
að ganga að nýju.
Þá rann upp ein þessara stunda í lífi
mínu, þegar ein mínúta gerði út um margra
ára forlög. Ég hitti kunningja minn, sem
var vörður við eina af birgðastöðvum
hersins, og hann ráðlagði mér að komast þar
að sem vörður líka. Liðþjálfinn, sem á verði
var, sagði mér að hann vantaði nokkra
menn, og sendi mig á fund fyrsta liðþjálfa.
Hann var í símanum, og ég beið og beið,
og að lokum sagði hann mér að koma aftur
daginn eftir. Framkoma hans hleypti í mig
gremju, svo ég gaf fjandann í þetta og
kom ekki aftur.
Fáum dögum síðar lagði ég aftur af stað
til vígvallanna. Ég hitti þrjá félaga, sem
voru á sömu leið, en tveir þeirra ætluðu
að bregða sér úr lestinni og koma sér í
félagsskap einhverra kóreanskra stúlkna.
Þeir vildu fá mig með í þetta, en ég sagðist
ætla að ljúka mínum þjónustutíma og kom-
ast svo á brott úr Kóreu.
Þegar ég kom aftur til herdeildar minnar,
voru fáir þar eftir af mínum gömlu félögum.
Ég var aftur gerður að vélbyssuskyttu. Við
lentum í einum eða tveimur smábardögum
á undan þeim þriðja og stóra þann átjánda
maí, þegar ég var tekinn höndum.
Minn síðasti stórbardagi hófst, er við
vorum sendir upp á Hæð 755. Þá nótt gerðu
Kínverjarnir á okkur fimm áhlaup. Þeir
náðu hæðartoppnum og skutu þaðan ofan
á okkur. Við fengum skilaboð í útvarps-
sendi um að herdeildirnar til beggja handa
hefðu látið undan síga og okkur var skipað
að gera slíkt hið sama.
f rauninni flýðum við af staðnum. Ég
hafði byssuna til taks, og við vorum á hlaup-
um niður stíginn þegar við mættum hópi
Kínverja, sem komizt höfðu í veg fyrir
okkur. Þar varð bardagi, sem minnti á
kvikmyndirnar um villta vestrið. Aldrei
meira en tólf fet á milli andstæðinga. Ég
hlýt að hafa skotið að minnsta kosti þrjá
eða fjóra. Þeir köstuðu að mér handsprengju.
Ég stökk undan fram af hæðarstalli, og
sprengjan kom rúllandi á eftir mér. Þrí-
fóturinn minn flæktist í vafningsviði. Ég
rykkti í hann, en hann vildi ekki losna.
Ég sleppti honum þá og renndi mér áfram
niður, og sprengjan sprakk fyrir ofan mig.
Ég komst um síðir niður á jafnsléttu. Þar
var allt á ringulreið, og við komum okkur
upp einskonar varnarlínu til bráðabirgða.
Næsta morgun endurskipulögðum við liðið
og héldum göngunni áfram, klifruðumst
uppámóti allan daginn og komumst upp á
fjall. Ég hafði náð í riffil. Þá fengum við
skipanir um að snúa við. Við hlýddum. Það
tólc okkur margar klukkustundir að finna
veginn aftur. Þar var okkur smalað upp á
flutningabíla og ekið með okkur á þann
Framhald á bls. 34.
VIKAN 20. tbl.