Vikan - 21.07.1966, Qupperneq 25

dýrmætu skepnu. Sirkassiska stúlkan og tvær aðrar af hjákonum
Mulai Ismails fóru með henni — önnur var stór og kát Etíópíukona að
nafni Muira, hin var frá Nígeriu með óumbreytanlegt andlit, á litinn
eins og sítrónuviður.
Þær gengu i áttina að dýrasafninu undir vörzlu þriggja geldinga, einn
þeirra var Raminan, yfirmaður lífvarðar drottningarinnar og hann
héxt á Zidan litla prinsi. Prinsinn hafði heyrt um fílinn og æpti og
gólaði þar til einhver féllst á að fara með hann þangað og sýna hon-
um hann.
Vonir Angelique brugðust eaki. Þarna var Savary og sagði
fyrir um, hvernig ætti að gefa sjúklingnum pipu gegnum litla blýleiðslu,
með hjálp tveggja annarra þræla. Fíllinn hafði étið allt of marga guava-
ávexti. Prinsinn vildi þegar í stað gefa honum einn ávöxt enn. Líf-
læknirinn lét undan þessum duttlungum fremur en eiga á hættu reiði
hins konunglega afkomanda. Og einum guava ávexti meira eða minna
myndi hvorki gera fílnum betra eða verra.
Angelique sætti færis, meðan lætin út af prinsinum stóðu sem hæst, að
rétta Savary nokkra brauðhleifa, sem hún hafði falið undir blæjum
sinum. Hinn feiti, gamli Rafai sá til hennar, en sagði ekkert, því hann
hafði mjög ströng fyrirmæli um að fara ekki í taugarnar á henni með
smásmugulegri agasemi.
—• Hefur yður heppnazt aö gera nokkrar áætlanir varðandi flótta
okkar? hvislaði hún.
Apótekarinn iitaðist varkár um, áður en hann hvislaði milli saman-
bitinna tannanna: — Tengdasonur minn, Samuel Maimoran, sá ágæti
náungi, er reiðubúinn til að lána mér töluverða fjárupphæð til að borga
leiðsögumönnum. Colin Paturel þekkir nokkra, sem þegar hafa hjálpað
til að flýja.
— Eru þeir ekki áreiðanlegir?
— Hann segir, að svo sé.
— Hversvegna hefur hann þá ekki flúið sjálfur?
— Honum er alltaf haldið i hlekkjum. Hans flótti yrði engu auð-
veldari en yðar. Hann segir, að engin kona hafi reynt að flýja, svo
hann viti um. Mín ráðlegging er sú, að biða eftir endurlausnarfeðrunum
og biðja síðan um hjálp Frakklandskonungs.
Angelique ætlaði að fara að svara þessu, en óánægjuhljóð frá Rafai
gaf henni til kynna, að þetta leyndarsamtai, sem geldingurinn skildi
ekki orð i, hefði þegar staðið nógu lengi.
Og rétt í sama bili sögðu varðmennirnir konunum, að mál væri að
snúa við, en þeir áttu í nokkrum erfiðleikum með að fá Súkkulaði-
prinsinn til að koma með sér. Raminan varð að taka hann með valdi.
Lætin í honum rénuðu ekki íyrr en þau komu fyrir horn og rákust á
gamlan, hvíthærðan þræl að nafni Jean-Baptiste Caloens, sem var
Flæmingi og var þarna að hreinsa fallin lauf. Barnið gólaði upp, að
hann ætlaði að höggva af honum hausinn, vegna þess að hann væri
gráhærður og einskis nýtur lengur. Ekkert gat haft hann ofan af
þessari löngun, svo geldingarnir sögðu gamla manninum að láta fallast
til jarðar, um leið og hann fyndi höggið. Prinsinn reiddi litla bjúg-
sverðið og sló þrælinn af öllum kröftum. Gamli maðurinn slengdi sér
niður og íét sem hann væri dauður. Engu að síður fékk hann sár á
handlegginn, sem blóðið vall úr, þegar litli engillinn sá það, var hann
ekkert nema brosið og gekk burt með gæzlumönnum sinum, sæll og
glaður.
Þau gengu framhjá litlum garði fullum af smára sem var ræktaður
þarna handa hallarhestunum. Nokkru lengra var lítill skógur af appel-
sínu- og rósaviði, mjög skemmtilegur og aðlaðandi staður. Upphafs-
maður hans var Spánverji. Tveir þrælar voru að vinna þar.
Þegar þær fóru framhjá, heyrði Angelique þá tala saman á frönsku.
Hún sneri sér við til að lita nánar á þá. Annar þeirra var ungur og
svo fínlegur, að hún átti erfitt með að ímynda sér hann með parruk
og knipplingakraga, eins og hvern annan hirðspjátrung. Hann veifaði
til hennar, þvi Frakki verður að vera mjög kúgaður undir oki þrælk-
unarinnar, til að hafa ekki auga fyrir dularfullri fegurðardís, sem fer
framhjá honum, jafnvel þótt hún sé hjúpuð slæðum.
Allt í einu hrópaði sú sirkassiska: — Mig langar í þessa fallegu
appelsínu, sem hangir þarna uppi. Segið þrælunum að ná í hana fyrir
mig.
1 raun og veru hafði hún einnig tekið eftir þessum giæsilega ungi-
ingi, og langaði til að staldra við og horfa á hann nokkuð lengur.
Reynzla hennar í örmum Mulai Ismails hafði breytt þessu saklausa
barni í konu, sem var áköf í að reyna þokka sinn á karlmenn,
og þessir þrælar, þrátt fyrir misþyrmda líkamina og tötrana, sem þeir
klæddust, voru fyrstu karlmennirnir, sem hún hafði rekizt á að undan-
skildum soldáninum, síðan hann hafði kennt henni undirstöðuatriðin
i hinum blíða en þó ákafa leik, sem siðan frá örófi alda hafði komið
hverri Evu og hverjum Adam til að sjá hvort annað í nýju Ijósi.
Hún renndi augunum i gegnum þunna blæjuna, yfir hörundsbjart-
an og velbyggðan þrælinn, og ungi maðurinn með lokkandi brosið var
ljóshærður og hárið á honum var eins og silki. Hverju væri það líkt
að kúra í örmum hans? Hvernig elskuðu kritsnir menn? Hún hafði
heyrt að þeir væru ekki einu sinni umskornir....
— Ég vil fá þessa fallegu appelsínu þarna uppi, endurtók hún.
Gamli, feiti Rafai sagði henni alvarlegur í bragði, að hún hefði
engan rétt til að biðja um ávöxtinn, sem ásamt öllu öðru væri í eigu
soldánsins og einskis annars. Stúlkan reiddist, og hún svaraði þvi til,
að það sem heyrði soldáninum til, væri hennar engu síður, því héðan
í frá væri hann hennar þræll, og hann hafði sagt henni það sjálfur,
og hún myndi klaga óhlýðni geldinganna fyrir honum og þeim yrði
refsað.
Þrælarnir tveir fylgdust með deilunum útundan sér. Sá ungi, ljós-
hærði, sem var de Vaucluse markgreifi og hafði aðeins verið þræll
í nokkra mánuði, glotti af ánægju yfir að heyra þessa frekjulegu kven-
mannsrödd. En félagi hans, Bretoni að nafni Yan le Goen, hafði veriö
yfir tuttugu ár þræll' I Marokkó. Hann ráðlagði markgreifanum, lágri
röddu, að líta undan og láta sem hann væri niðursokkinn í starfið, því
þrælunum var bannað að viðlagðri dauðarefsingu að stara á konur
soldánsins. Markgreifinn yppti öxlum. Skelfing var hún eitthvað sæt
þessi litla þarna, eftir því sem maður gat helzt getið sér til, einmitt
það sem hann þarfnaðist mest.
— Hana langar í þessa appeisínu, túlkaði Bretoninn.
— Hvernig er hægt aö neita svona fallegri stúlku? spurði de Vau-
cluse markgreifi. Hann lagði frá sér hnífinn, sem hann var að vinna
með og teygði sig eftir ávextinum. Síðan beygði hann sig fyrir sirk-
assisku stúlkunni, eins og hún væri Madame de Montespan, og rétti
henni appelsínuna.
Það sem gerðist kom eins og hvirfilvindur. Eitthvað hvein í loft-
inu og kastspjót boraði sig í bak de Vaucluse hins unga upp að skafti.
Hann lyppaðist til jarðar.
Mulai Ismail kom í ljós fyrir beygju á veginum á hvítum hesti og
andlit hans var afmyndað af bræði. Hann knúði hestinn sporum og
þeysti aö föllnum þrælnum, dró kastspjótið úr liki hans og sneri sér
að hinum þrælnum til að afgreiða hann á sama hátt. En Bretoninn
kastaði sér áfram og undir framfætur hestsins og hrópaði óttasleginn á
arabisku: -— Fyrirgefið, herra minn. Fyrirgefið, vegna hins heilaga
hests yðar, sem farið hefur til Mekka.
Mulai Ismail reyndi að ná til hans undir kvið hrossins en þrællinn
gætti þess að yfirgefa ekki skjól sitt, Þótt hann ætti á hættu að ó-
þolinmótt hrossið trampaði ofan á hann. Sumir af hestum Mulai Ism-
ails höfðu orð fyrir að vera heilagir, sérstaklega þeir, sem komið höfðu
til Mekka. Yan le Goen hafði þegar í stað gert sér grein fyrir, að þetta
var eitt af þeim hrossum, sem soldáninn hélt mest upp á. Og Mulai
Ismail miskunnaði manninum sakir aödáunar sinnar á hestinum.
— Jæja, sagði Ismail, — að minnsta kosti þekkir þú helgi okkar.
En hypjaðu þig burt úr minni augsýn, fúla skriðdýr, og láttu mig
aldrei heyra af þér framar.
Bretoninn skreið undan hrossinu, steig yfir lik félaga síns og fiúði
eins hratt og fæturnir gátu borið hann milli trjánna.
Muiai Ismail snerist á hæl með brugðna lensu og lét augun hvarfla
yfir geldingana, til að komast að því, hverjum hann ætti að hegna
fyrst fyrir kæruleysið. En Raminan fann leið til að snúa reiði hans
hans frá sér með því að lyfta Zidan litla prinsi upp, en snáðinn hafði
fylgzt af ákefð með öiiu því sem fram fór. — Vegna sonar yðar herra
minn, vegna sonar yðar....
Með miklu orðaflóði útskýröi geldingurinn að sirkassiska stúlkan
hefði hótað að láta hann, meistara allra, refsa öllum geldingunum, ef
hún fengi ekki appelsínu. Hún hafði sagt, að það sem soldáninn ætti,
ætti hún sömuleiðis.
Andlit Mulai Ismaiis myrkvaðist. Svo breiddist kuldalegt glott yfir
varir hans, og glansandi hvítar tennurnar komu í ljós.
— Allt hér er min eign og einskis annars. Þú skalt fá að læra það,
Marrianti, sagði hann með djúpri röddu.
Svo sneri hann hestinum við og þeysti burt.
Það var farið með konurnar aftur heim i kvennabúrið. Allan þann
dag lá skelfingin í loftinu. Litla sirkassiska stúlkan var hvít eins og
rekkjuvoð. Hún renndi stórum augunum hvað eftir annað yfir með-
systur sínar í kvennabúrinu og reyndi aö ráða af svip þeirra, hvaða
örlög biðu hennar. Mulai Ismail myndi refsa henni hræðilega, það var
enginn vafi á því.
Þegar Raminan sagði Leilu Aishes frá þessum atburði, bruggaði hún
þegar í stað seyði af ávöxtum, sem hún ein kunni að laga, og lét svo
geldinga fara með það til þeirrar sirkassisku. Stúlkan átti að drekka
það undir eins. Þá myndi hún deyja Þjáningarlausum dauðdaga og
sleppa undan Þeim voðalegu pyndingum, sem soldáninn myndi án efa
búa henni, til að refsa henni fyrir frekjuna.
Þegar þeirri sirkassisku varð ljóst, hverjar afleiðingar seyðið hafði,
æpti hún í skelíingu og skvetti úr krukkunni. Leila Aisheh setti upp
svip eins og móðgaður asni. Hún hafði gert þetta eingöngu af vingjarn-
leik, sagði hún, en hvaða máli skipti það? Örlögin urðu að fá að ráða.
E’inn kattanna lapti upp það, sem niður hafði farið af drykknum,
og dó á staðnum. Skeifingu lostnar grófu konurnar hann með leynd.
Það vantaði bara, að soldáninn frétti nú af dauða eins af sínum elskuðu
köttum!
Sirkassiska stúlkan leitaði athvarfs í örmum Angelique. Hún grét
ekki lengur, heldur skalf eins og dýr, sem hefur hundaflokk á hælum
sér. Allt var dauðahljótt í kvennabúrinu. Ilmur blómanna fyllti her-
bergin, þegar kvöldið gerði himininn jaðigrænan. Samt virtist andi
hins ósýnilega, grimma veiðimaanns, sem komizt hefur á spor bráðar
sinnar, vera á ferli í skuggunum, og konurnar voru hræddar.
Angelique strauk hrafnsvart hár Marianti og reyndi að raða saman
nokkrum arabiskum orðum til að hugga hana. -— Fyrir aðeins eina
appelsínu — það er óhugsandi að hann refsi þér harkalega — ef til vill
lætur hann bara hýða þig — þá hefði hann iíka látið gera það strax,
en nú er nokkuð um liðið og ekkert hefur gerzt —- þú skalt bara vera
róleg.. . .
En sjálf var hún allt annað en viss, og hún fann, að hjarta vesalings
stúlkunnar sleppti úr slagi við og við.
Allt i einu rak sirkassiska stúlkan upp óp. Geldingarnir komu í áttina
til þeirra, þvert yfi rherbergið, með Osman Faraji i fararbroddi, og
þeir höfðu handleggina krosslagða yfir skarlatsrauðum satinvestunum.
Þeir voru ekki með vefjarhetti og þaö glampaði á höfuð þeirra, sem
voru krúnurökuð nema hvað ein flétta lafði niður frá hvirflinum. Þeir
gáfu engin hljóð frá sér, og feit andlitin voru tjáningarlaus.
Framhald á bls. 44.
VIKAN 25