Vikan - 21.07.1966, Page 33

allir út að nautahringnum. Hálf-
drukknir Spánverjar og jafnvel
hinar fögru senoritur léku 'sér að
því að stinga kálfana og leika
nautaat.
— Þér vitið töluvert um nauta-
at, sagði gestgjafinn kurteislega
við Alec. — Þér hafið séð mörg
slík?
— Já, það hefi ég.
— Hvernig finnst yður það?
— Ágsett, það er að segja þeg-
ar nautin eru ekki skemmd, ég
meina hornin stytt og þar fram
eftir götunum Hvernig stend-
ur á því að ég er svona and-
styggilegur? hugsaði Alec með
sjálfum sér.
Don Juan hleypti brúnum.
— Hverja hafið þér séð?
— Síðast sá ég Belmonto.
Manolete. Og áður Arruza, Dom-
inguin — Louis Miguel — eftir
stríðið. Áður sá ég Ordonez. Ég
sá aldrei föður hans, nema sem
framkvæmdastjóra. Nino de la
Palma var á undan minni tíð,
sömuleiðis Gaona. Svo þekkti ég
nokkra í Mexico, t.d. Silverio.
— Þá hafið þér skrifað um
nautaat?
— Nei.
— Hversvegna ekki? Þér sem
vitið svo mikið um þau.
— Ég þoli ekki hestaatriðin.
Alec sagði einhvern brandara við
ensku konuna, sem sat hinum
megin við hann.
Augnabrúnirnar fuku aftur
upp, en það var enginn vottur um
kímni.
— Þér vitið að við bólstrum
þá nú?
— Það er einmitt það. O,
fjandinn hafi það, hugsaði Alec,
ég get ekki látið vera að stríða
honum, hann fer í taugarnar á
mér.
— Ég hefi andstyggð á hross-
um sem hafa misst baráttuhug-
inn. Svo missti ég áhugann eftir
að farið var að skera raddböndin
á þeim, svo veinin í þeim hefðu
ekki ill áhrif á túristana.
Ó-ó-ó, heyrðist frá brezku
konunni og Don Juan fór að
hlægja.
— Ég hélt að yður væri alvara,
sagði hann, — en nú heyri ég
að þér eruð að gera að gamni
yðar. Við köllum þetta brezka
kímni. í alvöru, hversvegna
skrifið þér ekki um nautaöt?
Alec yppti öxlum. — Allt sem
er þess virði að skrifa um naut,
hefur Hemingway gert; Tom
Lea; Barnaby Conrad og jafnvei
nokkrar konur, ég man ekki hvað
þær heita. Að lokum hefur vin-
ur minn Rex Smith skrifað ævi-
sögu allra nauta og nautabana
sem einhvers voru virði. Mér
finnst efnið alveg tæmt. Nú eru
nautin eingöngu helguð ferða-
mönnunum.
Gestgjafinn Don Juan Mendoza
hallaði sér fram á lensuna, sem
hann hélt á. — Þér hafið þá
ekki neinn áhuga á nautum
lengur? Og ekki heldur nauta-
bönum?
— Nei, ekki síðan Manolete
var og hét.
— Hversvegna voruð þér svo
hrifinn af Manolete?
— Vegna þess að bæði maður-
inn og nautin voru heiðarleg.
Maðurinn vann að sínu nautaati
og æfði sig, dag eftir dag, án þess
að hafa allan hugann við að
græða peninga í Mexico. Og
nautin voru með óskert horn og
sterka fætur. . .
— Hafið þér verið við tienta
áður, herra Barr?
— Nokkrum sinnum.
— Hafið þér reynt yður við
kálfana? Hafið þér prófað hvern-
ig það er að vera inn í hringn-
um með villtu dýri, jafnvel þótt
það sé aðeins tveggja ára kálf-
ur?
Alec hristi höfuðið og kveikti
í sígarettu.
— Nei, herra minn.
— Langar yður til að reyna
núna? Reyna við skikkjuna? Ég
get látið yður hafa hentug föt.
Alec hristi höfuðið. — Nei,
þakka yður fyrir. Ég er í raun
og veru skíthræddur við beljur.
Ég var stangaður sem barn . .
Allir viðstaddir ætluðu að
springa af hlátri nema Alec, Don
Juan og Barbara.
Alec sneri sér að ensku kon-
unni og sagði: — Ég meinti þetta
með hestana ekki í raun og veru.
Ég er hrifinn af hestum og hefi
oft farið á veiðar á hestbaki.
— Ó, sagði hún, — hvað haf-
ið þér veitt? Refi? Villibirni?
— Nei, Alec hækkaði róminn.
— Þegar ég fer á veiðar á hest-
baki er það aðallega á ljóna og
fílaveiðar; stundum veiði ég
tígrisdýr.
Þetta ætti að koma þessum
asna til að þagna, hugsaði hann.
En hinn gafst ekki upp. -—
Þér veiðið fíla og ljón á hest-
baki, en eruð hræddur við naut?
— Það er einmitt það. Ég skil
fíla og vatnahesta, en hefi eng-
an áhuga á beljum. Mig langar
ekkert til að fá tólf tommu horn
í bakhlutann. Mér finnst það
ekkert fyndið.
— En þykir yður gaman að
fílum?
Alec hló.
— Oft. En ég hefi örugglega
flúið undan fleiri filum, en Gallo
undan nautum. En það er bara
sá mismunur, að þegar maður
flýr fíla, þá eru engir aðstoðar-
menn með rauðar skikkjur, til að
beina athygli þeirra frá manni
og þá eru engir calleón til að
hlaupa bak við. Ég hleyp venju-
lega bak við tré, þegar ég er
að flýja undan fílum.
Aftur hlógu allir, nema þau
þrjú.
— Mér þykir þetta leiðinlegt,
sagði Don Juan. — Mér hefði
þótt gaman að sjá mann sem er
vanur að berjast við fíla og ljón
á hestbaki, reyna sig við einn af
kálfunum mínum.
Bragðbezta
ameríska
sígarettan
— Mér þykir fyrir því, Don
Juan, en mig langar heldur til að
sitja í dómarastúkunni, drekka
koníak og deila út afskornum
eyrum fyrir beztu frammistöðu.
— Ég held við ættum að fá
okkur kaffi á svölunum, sagði
Don Juan og stóð upp. Barbara
Bayne horfði á Alec, með augna-
ráði sem sýndi greinilega að hún
Má
þynna
. 30
smnum,
-Hœfilegt
i 6 litra
blöndu.
EPLI MANDARIN APPELSÍN
fíin hentuga
Sunéip dæla
fivst gukalega
Sunsip
Elmaro, sími 23444
VIICAN 33