Vikan - 21.07.1966, Qupperneq 44

— Með demantana?
Hún bandaði höndunum óþolin-
móðlega fró sér: — Ekki ó því stigi.
Þetta er flókið mól. Eg get ekki
annazt þessa sölu með Interpool ó
hælunum, svo það ótti að skiIjo
eftir eftirlíkingar af demöntunum í
Anglo-Levant bankanum. Þannig
hefði ég fengið tíma til að . . .
— Það skipti ekki máli hver þín
áætlun var. Hversu öruggur er þessi
samningur?
— Eg myndi segja hundrað pró-
sent. En ekkert er svo öruggt. Þeim
liggur mikið á að fá þessa dem-
anta. Það gerir svona 95 prósent.
— Allt í lagi. Þú verður í Istan-
pul eftir tíu daga — undir eftirliti.
Gabríel hallaði sér aftur á bak (
■ fólnum: — Þetta er gott skipulag.
Góð verzlun. Þú hefur keypt þig
lausa.
Hún yppti öxlum. — Eg bjóst við
því. — Fyrir hvað mikið?
— Fyrir hálsinn. Og Garvins háls.
Við verðum að finna eitthvað ann-
að handa frú Fothergill.
Eftir langa þögn sagði hún mjó-
róma: — Allt í lagi. Eg kom bara
aftur vegna þess, að þetta var það
stærsta, sem ég hefi nokkurn tíma
séð. Eg hefði átt að vera kyrr
heima.
Willie dæsti og blandaði í það
hikandi samþykki og létti. Hann
leit á tjáningarlaus andlitin í kring-
um sig og glotti. — Jæja, svona fer
það. Er þá allt klárt, ha? Hvernig
væri þá að losna við þessi arm-
bönd og fá einn lítinn?
Gabríel reis á fætur og gekk
framfyrir borðið. Hann nam staðar
frammi fyrir Willie og sló hann
snöggt og fast með handarbakinu
þvert yfir andlitið.
— Það er ekki klárt ennþá, sagði
hann. — Nú vinnur þú fyrir mig,
Garvin, þangað til þetta er búið.
Og enga brandara, engin sniðug-
heit. Hvað ertu fær með logsuðu-
tæki?
— Þarftu að láta opna peninga-
skáp?
— Stóran. Geturðu unnið hratt
undir erfiðum kringumstæðum?
— Eg er enginn skrautfugl, væni
minn.
— Eg var búinn að vara þig við,
sagði Gabríel. — Engin sniðugheit.
Hann sneri sér við og sló Modesty
fast yfir andlitið. — Nú . . . ?
Willie dró djúpt að sér andann.
— Ég kann að fara með logsuðu-
tæki, sagði hann lágt, — og ég get
unnið hratt undir erfiðum kringum-
stæðum. Hann vonaði, að hann
hefði ekki látið of fljótt undan.
Höggið á andlit Modesty hafði ekki
snert hann meira en höggið á hans
eigið andlit. En það hafði verið
nauðsynlegt að sýna vissan mót-
þróa og sjálfstæði, áður en hann
gæfist upp.
— Þetta er skárra, sagði Gabríel
og sneri sér að Borg. — Settu hann
inn í það. Láttu hann reyna tækin.
Gakktu úr skugga um, að hann
þekki áætlunina, fjarlægðina, tíma-
töfluna og allt. Hve langan tíma
tekur það? Frh. í næsta blaði.
LOXENE
- og flasan fer
LILUU
LILJU BINDI
ERU BETRI
Fást í næstu búð

ANGELIQUE OG SOLDÁNINN Framhald af bls. 25.
Konurnar flýðu, þvi þetta var búningur böðlanna.
Stúlkan snerist á hæl eins og örvæntingarfullt dýr i leit að undan-
koYnuleið, en kastaði sér síðan aftur í kjöltu Angelique og hélt utan um
hana af öllum kröftum. Hún æpti ekki, en skelfingu lostið andlitið
grátbað um hjálp.
Osman Faraji iosaði fingur hennar sjálfur, einn eftir annan.
— Hvað eigið þið að gera við hana? spurði Angelique hikandi á
frönsku. — Það er óhugsandi, að þeir geri henni nokkurt mein, fyrir
aðeins eina appelsínu.
Yfirgeldingurinn lagði sig ekki niður við að svara henni. Hann rétti
tveimur geldingunum fórnariambið og þeir drógu hana burt, Um leið
tók hún að æpa og gráta kaila á sínu eigin tungumáli. Hún kallaði á
föður sinn og móður, sem Tyrkirnir höfðu drepið, og bað ímynd hinnar
heilögu meyjar í Tiflis, verndardýrðling sinn, að bjarga sér.
Hún gat ekki staðið í fæturnar af skelfingu, og þeir drógu hana yfir
gólfflísarnar. Þannig höfðu þeir farið með hana til hins fyrsta fundar
við elskhuga hennar. Þannig fóru þeir nú með hana til fundar við
dauðann.
Angelique var ein, og taugar hennar þandar til hins ítrasta. Þetta
var vakandi martröð og létt gjálfrið í vatninu í gosbrunninum var
jafn skelfilegt í eyrum hennar og það sem hún imyndaði sér. Hún
leit upp og sá etíópisku stúlkuna gefa henni bendingu ofan af svölun-
um ,og slóst i hóp kvennanna, sem hölluðu sér út yfir handriðið.
— Héðan getum við heyrt allt.
Skerandi neyðaróp braust i gegnum myrkrið. Síðan annað og eitt
enn.
Angelique greip fyrir eyrun og flýtti sér burt. Þessi óp þjáningar og
ómennskrar hræðslu, sem sadistiskur einvaldur lét framkalla úr barka
lítillar ambáttar, sem aðeins var sek um að hafa tínt sér eina appel-
sínu, höfðu eitthvert skeifilegt aðdráttarafl, og hún fann til einhvers,
sem hún hafði ekki fundið, síðan hún var mjög lítil stúlka. Hún gat
vel séð fyrir sér glóðina í augum Márabarnfóstrunnar, þegar hún sagði
Angelique og systrum hennar frá þeim pyndingum, sem Gilles de Retz
lagði á börnin, þegar hann gaf djöflinum sálir þeirra.
Hún gekk eftir endilöngum svölunum: — Það verður að gera eitt-
hvað! Þeir mega ekki gera þetta!
En hún var aðeins ambátt í kvennabúri, þar sem lífið var í stöðugum
háska.
Hún kom auga á konu, sem lagði við eyrun í áttina að ibúð soldáns-
ins. Gullið hár hennar hrundi niður um axlirnar. Þetta var Daisy,
enska stúlkan. Angelique gekk til hennar, fannst hún eiga meira sam-
eiginlegt við hana en þessar dökkhærðu, austrænu stúlkur, Spánverja
og Itala. Þarna voru engar ljóshærðar stúlkur nema hún og Daisy, og
vesalings íslenzka ambáttin, sem ekkert gat gert og myndi bráðlega
deyja.
Þær höfðu ekki talazt við áður, en þegar Angelique kom nær lagði
sú enska handlegginn um axlir Angelique. Snerting hennar var köld
eins og ís.
Þær heyrðu það líka hingað.
Þegar ópin urðu ómennskari, gat Angelique ekki að sér gert að
stynja af meðaumkun. Enska stúlkan sussaði á hana, svo hvislaði
hún á frönsku: — Hversvegna drakk hún ekki bruggið, sem Leila Aisheh
gerði handa henni? Ég get aldrei vanizt þessu.
Hún talaði frönsku með miklum hreim, en sæmilega lipurlega, því
hún lagði stund á tungumál sjálfri sér til skemmtunar, en hafði ekki
lagzt i leti eins og flestar hinar konurnar j kvennabúrinu. Um langt
skeið hafði Osman Faraji haft augastað á þessari norrænu stúlku, en
Leila Aisheh var þeim yfirsterkari.
Augu hennar hvörfluðu um andlit Angelique: — Þú ert hrædd við
hann, er það ekki? Þú ert hörð eins og stál. Þegar Leila Aisheh horfir
á þig, segir hún að þú hafir rýtinga í augunum. Sirkassiska stúlkan
tók rúmið, sem Osman Faraji geymdi handa þér, og samt skelfurðu,
þegar henni er refsað.
—- Hvað í drottins nafni eru Þeir að gera við hana?
— O, meistari okkar hefur auðugt imyndunarafl, þegar það er ann-
arsvegar að velja pyndingaraðferðir. Hefurðu heyrt, hvernig hann lét
drepa Nínu Varadoff? Hún var dáfögur og rússnesk, en leyfði sér
einhvern tíma að sýna honum ósvifni. Hann hjó af henni brjóstin með
því að loka kistuloki á þau og síðan hoppuðu tveir böðlar á lokinu þar til
þau fóru af. Og hún er ekki eina konan, sem hann hefur pyndað. Sjáðu
fæturna á mér.
Hún lyfti upp pilsfaldinum, og í ljós komu fætur og öklar, uppblásnir
af hræðilegum brunasárum og þunnu rauðu hreisturglampandi skinni.
— Þeir stungu fótunum á mér ofan í sjóðandi olíu, til að fá mig til
að taka Múhameðstrú. Ég var aðeins fimmtán ára gömul. Ég gafst
upp. Það var sagt, að mótþrói minn hefði komið honum til að elska
mig helmingi meira, og ég hef átt guðdómlegar stundir í örmum hans.
— Ertu að tala um þessa ófreskju?
— Hann þarf að láta aðra þjást. Hann hefur sérstaka gleði af þvi.
Uss! Leila Aisheh er að fylgjast með okkur.
Svertingjakonan stóra stóð í dyrum skammt frá þeim.
— Hún er eina konan, sem hann raunverulega elskar, hvislaði Daisy
með rödd, sem var einskonar sambland af aðdáun og beiskju. — Hann
verður að hafa hana hjá sér. En gættu Þín á yfirgeldingnum, því blíða
tígrisdýri, sem enginn veit hvað hugsar. . . .
Angeiique gekk burt og augu kvennanna tveggja fylgdu henni, þar
til hún hvarf inn í sína eigin íbúð. Fatima og þjónustustúlkurnar buðu
henni kökur og kaffi, en hún vildi það ekki. Hún sendi þær hvað eftir
annað eftir fréttum ag sirkassisku stúlkunni.
— Nei, sögðu þær, stúlkan var ekki dáin. Mulai Ismail var enn ekki
ánægður, og þess var vandlega gætt, að dauðinn kæmi ekki of fljótt.
— Ég vildi að eldingu af himnum lysti niður á þessa andskota, sagði
Angelique.
— Hversvegna? spurði undrandi þjónustustúlkan. — Hún var ekki
dóttir yðar eða systir, var það?
Hún féll niður á legubekkinn með hendur yfir eyrum og hrannaði
sessum i kringum og ofan á höfuðið. Þegar hún rak höfuðið aftur út-
44 VIKAN