Vikan - 04.08.1966, Qupperneq 4

o
BLUS|i
19. hluti
Eftir Peter
OcDoneld
Maðurinn rétti honum stóran,
fastan sirkil og hann teiknaði með
kalki hring á stálplöturnar yfir höfði
sér, um það bil þrjátíu þumlunga
í þvermál. Niðri í diskinum var
maðurinn að tengja hreint súrefni
við gasspíssinn, til að gera hann
tilbúinn að skera.
Willie tók við tækinu og stillti
logann. Svo hóf hann að skera
hringlaga gat á botninn á The Thy-
boria.
— Lotus, sagði rám rödd í gegn-
um hátalarann, og það fór kliður
um hópinn í loftskeytaklefanum.
— Hann er kominn í gegn, sagði
McWhirter ákafur og drap löngum
fingri á teikninguna af skipinu. —
Á réttum stað. Hann er kominn í
gegnum botninn og upp í göng-
in, milli vatnstankanna. Nú þarf
hann bara að mæla rétta lengd
hingað og skera sig svo í gegnum
gólfið á öryggishólfinu.
Modesty litaðist um ( klefanum.
Gegnum opið kýraugað sá hún The
Thyboria, sem sigldi með jöfnum
hraða í sömu stefnu um mílu á
stjórnborða. Port Said var að hverfa
við sjóndeildarhring. Hún sá Willie
fyrir sér, þar sem hann þverfetaði
sig í dökkum göngunum, neðst í
skipinu, langt undir sjávaryfirborð-
inu.
— Þeir hljóta að hafa tekið eftir
því, að við höldum sömu stefnu og
sama hraða og þeir, sagði hún. —
Hvað gerist, ef þeim dettur allt (
einu í hug að líta eftir í öryggis-
klefanum?
— Myndir þú gera það? Það var
Gabríel, sem talaði, og það vottaði
fyrir ánægjuhreim í rödd hans. —
Þeir fylgjast með okkur og búast
við að sjá faldar byssur, eða að
við reynum að komast upp að þeim
og um borð. En hvað er einkenni-
legt við það, þótt tvö skip haldi
sömu stefnu um stund? Myndir þú
láta þér detta í hug, að einhver
kæmi upp í gegnum skipsbotninn
og inn í öryggisklefann?
— Beirut, sagði McWhirter létt-
máll. — Þá finna þeir út. Skipið
kemur í höfn um nótt, og þeir leggja
áreiðanlega til hálft herfylki til að
sjá um, að þessir demantar komist
heilu og höldnu í bankann. Þá opna
þeir öryggisklefann . . . Hann lok-
aði augunum eitt andartak og opn-
aði þau svo aftur upp á gátt og
breiddi út hendurnar í ýktu tauga-
áfalli, og starði á gólfið: — Mýs!
hrópaði hann með skelfingu í rödd-
inni.
Frú Fothergill starði. Svo vakn-
aði skilningur hennar smám saman,
og það krimti í henni. — Mýs, endur-
tók hún. — Þetta var ekki sem verst,
McWhirter.
Tuttugu mínútum síðar heyrðist
aftur braka í hátalaranum:
— Sólblóm, heyrðist rödd Gar-
vins.
Hann stóð í öryggisklefanum með
boltaklippur í höndunum. Fyrir aft-
an hann, um fet frá stórum, flöt-
um trékassa, var ójafnt hringlaga
gat í gólfið. Stálið sem hann hafði
skorið úr, lá í ganginum milli vatns-
tankanna, fjögur fet fyrir neðan.
Langur þráður lá frá lampanum,
sem spenntur var um enni hans,
festur í lykkju um mittið og síðan
út um gatið í gólfinu, í gegnum átta
feta long göngin, niður í gegnum
klukkuna ofan í rafgeymana í köf-
unardiskinum.
Málmkassarnir tveir, sem lágu
upp við vegginn í öryggisklefan-
um, voru nákvæmlega eins og Borg
hafði sýnt honum á myndum; um
það bil þrjú fet á einn kantinn en
fet á hvorn hinn. Þar voru tvær
stálhespur og vaxinnsiglaðir hengi-
lásar á hvorum kassa. Willie klippti
hengilásana af. Hann opnaði kass-
ana hvorn á eftir öðrum, tók fóðr-
ið ofan af og leit ofan í; þetta
voru eins og litlar kúlur. Hann tók
handfylli sína upp úr hvorum kassa
og virti vandlega fyrir sér. Þegar
hann var ánægður, lét hann dem-
antana aftur ofan í og lokaði báð-
um kössunum. Upp úr vasanum tók
hann tvo nýja hengilása og læsti
á ný.
Luigi, maðurinn í köfunardiskin-
um, hafði farið með logsuðutækin
aftur niður. Nú kom hann til baka
og rak höfuðið aftur upp í gegn-
um gatið í gólfinu. Willie dró kass-
ana þangað, annan í einu og lyfti
þeim ofan í gegnum gatið og Luigi
hjálpaði til að neðan.
Það tók tíu mínútur að koma
kössunum ofan í köfunardiskinn.
Willie þrýsti á rofann á hálshljóð-
nemanum og sagði: — Mimósa.
Luigi lá á grúfu á svampdýnu,
með hendurnar á stjórntækjunum,
með andlitið upp að annarri flexi-
glerkúlunni. Willie lokaði ytri lúg-
unni og þétti vel með, síðan skrúf-
aði hann hana rækilega fasta. Hann
lokaði því næst innri lúgunni og
gekk eins frá henni. Síðan renndi
hann sér þreytulega ofan í sæti
vélarmannsins og sneri andlitinu að
stafni disksins.
Luigi dældi kvikasilfursballest-
inni fram á við, svo diskurinn myndi
kafa hratt, þegar þeir slepptu. Af
mælunum las hann, að tankarnir,
sem áttu að taka vatnsballestina,
væru nú fullir. Þegar Luigi gaf
merki, dreifði Willie fingrunum yf-
ir stutta stöng, sem á voru fjórir
litlir rofar. Hann þrýsti á þá alla
í einu. Það heyrðist smellur, þegar
læsingin, sem hélt klukkunni og
diskinum saman, sleppti. Diskurinn
kafaði mjúkt og hratt og skildi
klukkuna eftir, og þeir heyrðu véla-
slögin í skipinu, þegar það hélt
áfram þrjátíu fetum fyrir ofan þá.
Luigi rétti diskinn mjúklega af, og
stöðvaði hann, svo hann hékk í
sjónum eins og risavaxið sjó-
skrímsli.
Willie snerti hálshljóðnemann: —
Stefnumót, sagði hann.
Orðið kom skýrt og greinilega í
gegnum hátalarann ( loftskeyta-
klefanum á Andronicusi, og Mod-
esty heyrði þreytuna í rödd Willies.
Hann hlaut að vera örmagna, en
hún þekkti þrótt hans. Ef hann
fengi að borða og sofa nokkrar
klukkustundir, yrði hann jafngóð-
ur.
McWhirter stappaði niður fótun-
um og klappaði saman höndunum
yfir höfði sér. Frú Fothergill fliss-
aði og klóraði í Ijósann hárflókann
hér og þar. Jafnvel Gabríel sýndi
nokkur geðbrigði; það fór titring-
ur um varir hans og ofurlítill rauð-
ur bjarmi kom í kíttislitar kinnarn-
ar.
Hann tók upp símann og til-
kynnti: — Stöðvið vélarnar. Augu
hans hvíldu á Modesty.
— Nú er ekkert annað eftir, en
að ég selja þá, sagði hún.
Hann kinkaði kolli og lagði sím-
ann á. — Að þú seljir þá fyrir mig,
leiðrétti hann. — Og undir eftir-
liti. Við getum gengið frá því s!ð-
ar.
— Það er einmitt það, sem ég
átti við, sagði hún og yppti öxlum.
— Eg hef sagt þér það, Gabríel,
að ég er í þessum bransa til að
græða, ekki til að fá marbletti.
— Haltu þvi áfram.
— Ég skal gera það, að minnsta
kosti meðan við fáum ekki mar-
bletti hvort sem er. Þú fengir betri
samvinnu, ef þú gæfir okkur eitt-
hvað að borða.
Gabríel horfði á hana um stund.
— Við getum gert það, sagði hann
að lokum. — Sjáðu um það, Mc-
Whirter.
4 VIKAN
í stórri skrifstofu með gluggum
út yfir höfnina í Port Said, tók
Tarrant upp símskeytin tvö og las
þau aftur.
— Það er ennþá ekkert vit (
þessu, sagði Hagan. Hann stóð við
gluggann og hafði augun af snekkj-
unni Mandrake. Mótorbátur var að
leggja af stað frá snekkjunni og
stefndi heim að bryggjunni.
Það var þriðji maður í skrifstof-
unni, major úr egypzka hernum;
hann sat við borð með þremur sím-
um.
— Það er ekkert vit í neinu,
muldraði Tarrant. Símskeytin voru
frá skipstjóranum á The Thyboria.
í því fyrra stóð, að í meira en
klukkustund hefði flutningaskip að
nafni Andronicus verið á sama
hraða og sömu stefnu og hann,
norður frá Port Said. Ekkert grun-
samlegt varð greint um borð í skip-
inu, en hann hafði sett menn við
allar byssurnar.
Síðara símskeytið var sent ein-
um og hálfum tíma síðar og sagði,
að Andronicus hefði numið staðar.
Skipstjórinn á The Thyboria baðst
afsökunar á því, ef fyrra skeytið
hefði valdið einhverjum töfum.
— Þetta þýðir eitthvað, sagði
Tarrant. — Eg trúi ekki, að þetta
annað skip hafi aðeins verið til-
viljun.
— Ef ekki, hvern fjandann þýðir
það þá? Hagan sneri sér frá glugg-
anum.
Tarrant svaraði ekki. Hann hafði
beðið um að láta athuga, hvort
Gabríel væri um borð í Mandrake,
og beið eftir árangrinum. Fimm
mínútum seinna kom hafnarstarfs-
maður inn í herbergið og hneigði
sig virðulega fyrir majórnum.
— Maðurinn Gabríel er ekki þar,
tilkynnti hann á ensku. — Ég bað
um hann á þeirri forsendu, að það
væri vegna tollsins. Hann er ekki
á Mandrake. Skipstjórinn hans seg-
ir mér, að hann hafi farið í gær-
kvöldi með fleiri farþegum, en
veit ekki, hvert þeir hafa farið.
Hagan formælti. — Þeir eru á
Andronicus, sagði hann við Tarr-
ant. — Sömuleiðis Modesty og
Willie.
— Það virðist mögulegt. En
hversvegna? Tarrant neri augun
þreytulega. — Hversvegna eltu þau
The Thyboria? Hvað ætla þau að
gera? Hafa þau reynt eitthvað, og
ekki tekizt það?
— Djöfullinn hirði demantana,
sagði Hagan hægt og greinilega.
Hann bandaði með hendi í áttina
að glugganum: — Gabríel er horf-
inn einhversstaðar í Miðjarðarhaf-
inu. Hann er með Modesty. Ef hon-
um hefur- ekki heppnazt að ná
demöntunum, er hún honum gagns-
laus. HvaS ætlum viS aS gera?
— Án þess að hafa fullkomna
loftleit fyrir myrkur, sagði Tarrant,
— sem er gersamlega útilokað, höf-
um við ekki minnstu möguleika á
að finna Andronicus.
— Svo? Svo við sitjum og bíð-
um. Og vonum, að Modesty Blaise
og Willie Garvin geti leikið erfið-
asta leikinn eftir eyranu.
Willie Garvin opnaði augun.
Hann lá á bakinu á mjóum bálkin-
um og handjárnaðar hendurnar
lágu afslappaðar á bringu hans.
Það voru sex klukkustundir síð-
an hann hafði klöngrazt upp úr
köfunardiskinum í lestinni á And-
ronicusi, gefið Gabríel munnlega
skýrslu, étið ríkulegan málsverð og
sofnað. Hann vissi, að það voru
sex klukkustundir síðan, því hann
hafði einsett sér að sofa nákvæm-
lega svo lengi.
— Vertu kyrr, Willie vinur.
Modesty dró stól upp að hlið
hans. Hún hélt á skál með vatni,
svolítilli sápu og rakhníf.
Willie starði: — Drottinn minn,
sagði hann. — Hvar fékkstu þetta,
Prinsessa?
— Ég bað um þetta. McWhirter
hugsaði sig um, en lét svo undan.
Það er ekki svo mikið hægt að
gera við rakhníf annað en raka
sig eða skera sig á háls. Hún neri
votri sápunni um hökuna á Willie.
— Ég skal gera þetta, Prinsessa.
Ég er orðinn nógu stór til þess.
— Nógu stór til að mótmæla
ekki. Liggðu kyrr Willie.
— Geturðu gert þetta með hand-
járnum?
— Vertu óhræddur. Þú þekkir
þig áreiðanlega, þegar ég er bú-
in.
Hún var flink með rakhnífinn. Á
árum áður, þegar hún kom fyrst
utan af eyðimörkinni og vann fyr-
ir Louche í Tangier, hafði hún eytt
hluta af hverjum degi sem að-
stoðarstúlka á rakarastofu í fyrsta
flokks hóteli. Það var staður, þar
sem menn töluðu, og það sem hún
hafði heyrt þar, hafði reynzt henni
mikils virði.
Willie Garvin slappaði af og lok-
aði augunum og naut þess að finna
hressandi snertingu rakhnífsins við
broddana á vöngunum.
— Maður verður að taka ofan
fyrir Gabríel, sagði hann óskýrt út
um annað munnvikið. — Þetta var
djarft, Prinsessa.
— Stórkostlegt. Hún kom við ann-
að eyrað á honum og kippti mjúk-
lega í eyrnasnepilinn. Það sagði
honum, að líklega hefði hljóðnem-
um verið komið fyrir í klefanum.
Ef til vill var það þessvegna, sem
henni hafði verið leyft að vera f
lestinni og loftskeytaklefanum; til
þess að þeim gæfist tími til að
koma hljóðnemum fyrir í klefan-
um.
Willie opnaði annað augað og
lokaði því aftur til merkis um, að
hann skildi.
— Hvað gerist, þegar The Thy-
boria kemur til Beirut og þeir sjá,
að demantarnir eru horfnir? sagði
hann. — Þá verður þetta skip heitt.
Um leið og við komum ( höfn,
verður kominn her um borð. Þá
finna þeir köfunardiskinn, opnan-
legu lestina, demantana — allt.
— Nei. Ég spurði um það. Hún
strengdi á kjálkahörundi hans og
renndi rakhnífnum fimlega niður
eftir vanganum. — Við yfirgefum
skipið í kvöld ásamt Gabríel og
nokkrum öðrum — og demöntunum.
Ég veit ekki hvar. En skipið heldur
áfram og skilar köfunardiskinum
einhversstaðar á grísku eyjunum,
hjá kvikmyndafyrirtæki þar.
— Vel gert. En skipið verður
samt heitt. Við fylgdum The Thy-
boria í nærri tvær klukkustundir.
— Skipið kemur ekki neinsstað-
ar í höfn fyrr en í Brest. Þegar
þangað kemur, verður lestin aftur
eins og hún áður var. Fullkom-
lega. Það verður ekkert handa nein-
um að finna.
— Nema það verði stöðvað á
sjó?
— Hver á að gera það? Modesty
lagði frá sér rakhnífinn og þurrk-
aði andlit hans með handklæði. —
Þeir, sem áhuga hafa, eru Abu-
Tahir sjeik og brezka stjórnin. Abu-
Tahir á ekki fallbyssubát, og brezka
stjórnin myndi ekki nota hann. Ekki
á löglegum siglingaleiðum á ó-
tryggum grunsemdum.
Wille strauk með hendinni nið-
ur eftir kinninni. — Dásamlegt,
sagði hann. — Þakka þér fyrir,
Prinsessa. Hann teygði letilega úr
sér. — Hef ég nokkurntíman sagt
þér frá stúlkunni í Santiago?
— Ég held ekki. Ekki í Santiago.
Hún hreinsaði rakhnífinn í vask-
inum og strauk af honum.
— Hún var alveg prýðileg, sagði
Willie með lokuð augun. — Afskap-
lega ástríðufull, en hún hafði eng-
ann áhuga fyrir mér, nema þegar
ég var með brodda. Hún vildi ekki
hafa skegg, en þoldi ekki hreinan
rakstur. Ég varð að hafa svolitla
brodda.
— Sérvizka. En meinlaus. Mod-
esty lokaði rakhnífnum og lagði
hann upp á litla hillu. Síðan teygði
hún úr sér á hinum bálkinum. —
Og hvað gerðist svo, Willie?
— Og svo sem ekki mikið. Ég
var ekki lengi þarna. Og það er
erfitt að halda skegginu þannig, að
það séu aðeins broddar. Hún gift-
ist rakara. Hann var vanur að
renna hárklippunum yfir skegg-
stæðið. Þannig var hann ávallt
reiðubúinn, tuttugu og fjórar
klukkustundir á dag. Þegar ég sá
hann aftur tveimur árum seinna,
var hann svo ræfilslegur að hann
hefði farið upp með renniglugga-
tjaldi.
Modesty brosti. Svo tók hún
þvældan sígarettupakkann, kveikti
í tveimur sigarettum og rétti hon-
um aðra. — Það var slæmt, að
Gabríel skyldi koma á undan okk-
ur, sagði hún. — Þetta er væn súpa
af demöntum, sem þú komast með,
Willie.
— Maður getur ekki alltaf unn-
ið. Ef við hefðum frétt, að Gabríel
var á eftir þeim, hefðum við ef til
vill getað samið um dreifinguna.
— Það er of seint núna. Hún
andaði hugsi að sér reyknum. —
Við komum út með ekki neitt. Ef
við erum heppin.
Hann skyldi þegar í stað, hvað
hún átti við, og leyfði ofurlítilli ó-
vissu að læðast ( röddina: — Held-
urðu, að hann kippi okkur upp af
klakknum?
— Það er möguleiki að það vaki
fyrir honum, en ég fæ ekki séð,
hvernig hann getur fengið sam-
band í Istanbul án mín. Hann verð-
ur að halda í þig, þar til það er
búið.
— Og síðan?
Framhald á bls. 44.
VIKAN 5