Vikan - 04.08.1966, Blaðsíða 24

FRAMHALDSSAGAN EFTIR SERGANNE GOLON
En yfirgeldingurinn lét þessa óþolinmæði ekki á sig fá. Ef til vill
hentaði hún fyrirætlunum hans og hann hafði allavega séð fyrir um
hana. Og hann var sannarlega ekki aðgerðarlaus. Hvað eftir annað
fannst honum hann s.iá eitthvert nýtt jarteikn og hugsaði um nýja
dýrgripinn, sem hann hafði framkallað þarna, konuna, sem var eins
dásamleg og syndugar myndir ítölsku málaranna. Hann kinkaði kolli
hægt: — Ég hef lesið i stjörnunum.... muldraði hann. Það, sem hann
hafði séð og vildi ekki segja, hafði gert hann óákveðinn.
Hann eyddi heilum nóttum uppi á ferhyrndum turni og rannsakaði
himininn í sjónaukum sínum, en af þeim átti hann þá beztu, sem fáan-
legir voru. Yfirgeldingurinn hafði sérstaka söfníinarástríðu. Auk sjón-
auka og annars af því tagi, sem hann hafði sótt til Feneyja, Verona
og jafnvel Saxlands, þar sem glerslípararnir höfðu orð fyrir að vera
sérstaklega vandvirkir, safnaði hann persneskum pennastokkum úr
perlumóðurskel og með ýmiss konar gljábrennsluhúð, og átti marga
fágæta gripi af því tagi. Hann var einnig mjög hrifinn af skjaldböku-
um og ræktaði allar tegundir af þeim í görðum fjallahjallanna, þar sem
Mulai Ismail geymdi frillurnar, sem hann hafði fengið nóg af. Þessar
konur voru ekki aðeins að eilífu útskúfaðar frá Meknés, heldur urðu
þær einnig að lifa það sem eftir var ævinnar án þess að hafa nokkurn
félagsskap annan en þessi dýr, sem yfirgeldingurinn kom oft að heim-
sækja.
Því hann virtist hafa þann hæfileika að vera allsstaðar. Hann var
ævinlega þar, sem hans var sízt óskað, og þar sem hans var sízt von.
Mulai Ismail hafði hann alltaf við hlið sér, þegar honum datt allt í
einu í hug að óska eftir ráðleggingu yfirgeldingsins. Oft og tíðum heim-
sótti hann aila ráðherrana og fékk daglega skýrslu frá hinum mörgu
njósnurum sínum, fór í fjöldamörg ferðalög, en samt virtist hann eyða
mestum tíma í að hugsa um persnesku, gljábrenndu gripina sína, og
um nætur hafði hann tæpast augun af stjörnunum. Og þar að auki
hafði hann tima til að leggjast á bæn, fimm sinnum á dag, eins Og
Kóraninn sagði fyrir.
— Spámaðurinn sagði: — Vinnið verk þessa heims eins og þér væruð
ódauðiegur, en breytið eins og þér mynduð deyja á morgun. Þetta var
uppáhaldsspakmæli hans.
Hugsanir hans virtust síast á óskiljanlegan hátt inn í menn og kon-
ur, sem unnu undir stjórn hans. Hann var eins og könguló, sem óf fín-
gerðan vef, sem enginn gæti nokkru sinni flúið.
— Eruð þér ekki íarin að þrá, Firousi, sagði hann einu sinni við
hana, — lystisemdir holdsins? Það er langt síðan þér hafið komið ná-
lægt karlmanni.
Angelique leit undan. Hún vildi fremur láta skera sig í stykki en
segja nokkrum frá ólgunni, sem truflaði hvíld hennar og vakti hana
í æsingu, muldrandi við sjálfa sig: — Karlmann! Mér er sama hvern!
En Osman Faraji hélt áfram: — Konulíkami yðar ber ekki ótta
af neinum manni, neldur þráir karlmann i stað þess að skelfast hann
eins og svo margar óreyndar stúlkur gera; brennur hann ekki eftir
að kynnast þeirri gleði einu sinni enn? Mulai Ismail mun ekki bregðast
yður. Gleymið hugsunum yðar og hugsið aðeins um þá gleði, sem þér
eigið framundan. Viljið þér, að ég kynni yður fyrir honum að lokum?
Hann sat á lágum stól skammt frá henni. Angelique fann óskýranlegt
aðdráttarafl hans einu sinni enn. Hún virti hann fyrir sér dreymin á
svip, þennan útlaga úr konungdæmi ástarinnar. Hann vakti með henni
blandaðar tilfinningar fyrirlitningar og aðdáunar og hún gat ekki varizt
því að finna til ofuriítiis dapurleika, þegar hún sá á honum öll merki
ástands hans — þunga, feitlagna hökuna, mjúka, og fallega lagaða hand-
leggina, og undir vestinu sá hún móta fyrir brjóstunum, sem voru orðin
stór og þrýstin eins og á öllum gömlum geldingum.
—• Osman Bey, sagði hún. — Hvernig getið þér sagt þessu líkt? Sakn-
ið þér þess aldrei, að hafa ekki rétt til að tala um ástina?
Osman Faraji lyfti augabrúnunum og brosti næstum glaðlega: —
Það er ekki hægt að sakna þess, sem maður hefur aldrei átt, Firousi. öf-
undið þér brjálæðinginn, sem hlær að afskræmdum hugarfóstrum sin-
urn? Hann er hamingjusamur á sinn hátt. Hugsanir hans fullnægja
honum. Samt mynduð þér ekki vilja deila örlögum með honum og þér
þakkið Allah fyrri, að þér skulið ekki vera eins og hann. Á sama hátt
virðist mér hegðunin, sem stjórnast af óviðráðanlegum kröfum holds-
ins, sem er svo áköf, að hún getur gert heilbrigðan og rétt hugsandi
mann að gömlu, hneggjandi nauti, sem hleypur á eftir heimskasta kven-
dýri. Ég þakka Allah fyrir, að ég hefi aldrei þekkt slíka auðmýkingu.
Engu að síður viðurkenni ég styrk þessa afls, og ég leitast við að beina
því í þann farveg, sem ég sjálfur kýs, sem er valdaljómi Marokkó og
hreinsun alls Islams.
Angelique reis upp við dogg, hrifin af framagirni þessa manns, sem
ætlaði að endurskapa allan heiminn eftir sinu höfði.
— Osman Faraji, það er sagt, að þér hafið komið Mulai Ismail til
valda og sagt honum, hvern hann ætti að drepa eða láta drepa, til að
ná þvi, sem hann hefur náð. En eitt morð hafið þér enn ekki skipu-
lagt — hans eigið! Hversvegna haldið þér þessum kvalasjúka brjálæð-
ingi á veldisstól í Marokkó? Væruð þér ekki betri stjórnandi en hann?
Án yðar væri hann aðeins ævintýramaður, sem ætti allt sitt undir
miskunn óvina sinna. Þér eruð hans stjórnvizka, gáfur hans og dulinn
verndari. Hversvegna takið þér ekki hans stað? Þér getið gert það.
Hafa ekki geldingar verið krýndir keisarar í Býsantium?
Yfirgeldingurinn var enn brosandi: — Ég er yður mjög þakklátur,
Firousi, fyrir það álit sem Þér hafið á mér, en ég mun ekki myrða
Mulai Ismail. Hann er öruggur á veldisstóli í Marokkó. Hann hefur
einmitt hið rétta brjálæði, sem allir sigurvegarar þarfnast. Hvernig er
hægt að stjórna ríki án þeirrar orku, sem frjósemin gefur? Blóð Mulai
Ismails er eins og bráðið hraun. Mitt eins og vatnið í skuggsælli lind.
Slíkur er vilji Allah. Ég hef kennt honum alla mína vizku og stjórn-
vísindi. Ég hef þjálfað hann og kennt honum síðan hann var ekki annað
en lítill prins, meðal hundrað og fimmtíu sona Mulai Archi, sem skeyttu
engu um menntun sina. Hann hugsaði ekki um neinn annan en Mulai
Hamet og Abd el Ahmed. En ég hugsaði um Mulai Ismail og sjá, hann
hefur sigraði hina tvo. Mulai Ismail er minn sonur miklu íremur en
hann hefur nokkru sinni verið sonur Mulai Archi. Hvernig get ég
þá eytt honum? Hann er ekki eins kvalasjúkur brjálæðingur, eins og
þér álítið af þröngsýnu hugarfari yðar kristnu dómgreindar. Hann er
sverð guðs! Hafið þér ekki heyrt um Það, hvernig guð lét rigna eldi
og brennisteini yfir hinar illu borgir, Sódómu og Gómorru? Mulai Ismail
hefur drepið niður marga skammarlega glæpi Alsírmanna og Túnis-
búa. Hann hefur aldrei tekið sér konu, sem átt hefur lifandi eigin- í
mann, því hórdómur er bannaður í Lögunum, og hann hefur lengt föstu
Ramadans upp i heilan mánuð. Þegar þér verðið hans þriðja kona
getið þér dregið úr öfgunum í eðli hans. Þá verður starfi mínu lokið.
Á ég að kynna yður fyrir Mulai Ismail?
— Nei, sagði Angelique ákveðin. — Nei, ekki strax.
— Látum þá örlögin fara sínu fram.
Hvassbrýnd egg örlaganna féll einn svalan morgun, þegar Angelique
lét bera sig út í pálmagarðinn. Hún hafði fengið skilaboð frá Savary,
þar sem hann bað hana að koma út í pálmagarðinn, skammt frá kofum
garðyrkjumannanna. Kona eins þeirra, frönsk ambátt að nafni Badi-
guet, myndi sýna henni, hvar hún gæti hitt gamla vininn.
Undir gagnsæum krúnum pálmanna glitraði á fullþroskaðar döðlur,
sem þrælarnir voru að tína. Út úr einum garðyrkjumannakofanum
kom Dame Badiguet í áttina að burðarstólnum, og Angelique opnaði
tjöldin ofurlítið. Konan litaðist flóttalega um og hvíslaði síðan, að Savary
væri að vinna ekki þar langt frá. Hann væri að safna saman döðlum,
sem höfðu fallið niður úr trjánum, og úr þeim átti hann að gera eins-
konar súrdeig handa þrælunum. Þriðji stígurinn til vinstri---- Gat
hún reitt sig á geldingana, sem fylgdu henni? Já. Sem betur fór voru
24 VIICAN