Vikan - 04.08.1966, Qupperneq 34

að haía, er ekki ólíklegt, að hér
sé ekki svo vel né skipulega til
verksins gengið, sem ég hefði á
kosið, og efnið ætti skilið. Um
þetta skal þó ekki farið hér fleiri
orðum. Ég læt því í þess stað,
niðurlag þessara niðurlags orða,
verða að frásögu lítils, en að
mér finnst skemmtilegs atviks,
sem kom fyrir í sambandi við
lokaáfanga framanskráðs þáttar.
Það sem skeði var þetta: Þeg-
ar ég stóð upp frá að skrifa síð-
ustu línurnar að uppkasti að
þætti þessum, varð mér litið á
almanak, sem hangir á vegg, til
hliðar við skrifborð mitt. Þá tók
ég eftir því, að það var á af-
mælisdagur minn í dag, en langt
er síðan ég hætti að gera þeim
degi hærra undir höfði en öðrum
dögum, hafi ég nokkru sinni gert
það. Þessi dagur hefur því, eink-
um á seinni árum, farið svo fram
hjá mér, að oft hefi ég ekki
minnst hans, fyrr en mörgum
dögum seinna. Ég sá þarna á
svipstundu, að í dag voru liðin
66 ár frá því, að Úlfhildur kom
í síðasta skipti með bláröndótta
bollaparið sitt inn til móður
minnar, og sagði, að Óli ætti að
drekka úr því í dag, þar eð af-
mælisdagurinn hans væri.
Mér finnst þetta dálítið ein-
kennileg — en skemmtileg til-
viljun, þar sem það hafði aldrei
í hug minn komið, að haga þessu
svona. Þetta verður því að skoð-
ast sem hrein tilviljun, — eða,
var andi Úlfhildar, hinnar löngu
liðnu vinkonu minnar, hverrar
ég hef í þætti þessum minnst, á
sannan og látlausan hátt, eins og
hún var, meðan hér lifði, með
í þessu, sem ég hefi hér nefnt
tilviljun?
Úlfhildur dó á heimili móður
minnar að Ási, 6. febrúar 1897,
91 árs gömul. Hún var lögð til
hinztu hvíldar í Garðakirkju á
Álftanesi. Ég var ekki þess um-
kominn þá að minnast hennar,
nema með saknaðartárum. Og
mér finnst, að enn sé ég það ekki,
þó æskan bagi mig ekki lengur,
— en þá kann annað að ama mér
nú, þótt ég hafi með þætti þess-
um reynt að minnast Úlfhildar,
þessarar löngu gengnu æsku-
vinu minnar. Blessuð sé hennar
minning. *
Konrad Hilton
Framhald af bls. 21.
Árið 1949 skrifaði amerískur rit-
höfundur bók um Hilton og nefndi
hana: „Maðurinn, sem keypti
Plaza''. Plaza mun hafa verið naest
virðulegasta gistihúsið í New York,
og yfirstétt borgarinnar hrökk ó-
notalega við, þegar Hilton, sem
var lítt kunnur þó, keypti staðinn.
— En rithöfundurinn fann sig knúð-
an til að taka bókina aftur úr
prentsmiðjunni, því einmitt um það
leyti sem hún ótti að koma út, varð
að breyta heiti hennar sem og ýmsu
fleiru. Nefndist bókin nú ,,Maður-
inn sem keypti Waldorf ..."
Hótel Waldorf-Astoria hefir sama
gildi fyrir New York, sem pýra-
midarnir fyrir Egyptaland og Eiffel-
turninn fyrir París. í þessum fjöru-
tíu og sjö hæða skýjakl júf hafa
búið bókstaflega hver einasti sem
vert er að nefna af nafnkunnum
mönnum. Forsetar Bandaríkjanna,
hver ó sínum tíma, allt fró Cleve-
land, hafa dvalið þarna, pófinn og
Einstein, einnig dönsku konungs-
hjónin, er þau heimsóttu Bandarik-
in órið 1939 og voru þó að vísu
krónprinshjón. Þar gisti íranskeis-
ari, Hollandsdrottning og maður
hennar, grísku konungshjónin,
Abessiníukeisari, og forsetar Frakk-
lands, Tyrklands, Brasiliu, ftalíu og
fslands. Þarna hafa þeir búið,
Winston Churchill, Anthony Eden,
Konrad Adenauer, Nehru, Ali Khan
og Dag Hammarskjöld. Eru þá að-
eins nokkrir nefndir.
Hafi menn hrokkið við þegar
þessi „utanveltubesefi frá Texas"
keypti hið virðulega Plaza, var það
engu líkara en jarðskjálfta, þegar
hann öllum að óvörum gerðist gest-
gjafi þess vægast sagt göfuga lýðs,
er var til húsa á Waldorf. En þessa
hindrun hristi Hilton af sér, eins
og aðrar, ekki hvað síst er hann
fékk talið Herbert Hoover, fyrrum
Bandaríkjaforseta á að taka að sér
formennsku hótelstjórnarinnar.
Það er einkennileg hending, að
þetta hótel, sem í augum Banda-
ríkjamanna er fyrirmynd alls þess
sem virðulegt er, skuli vera byggt
í vonzku. William Waldorf var af
einni elztu og beztu ætt Banda-
ríkjanna, og hafði tvisvar verið (
kjöri til ríkisþingsins. En hann féll
í bæði skiptin, mest fyrir það að
borgarar búsettir við hina flnu
Fimmtu breiðgötu í New York höfðu
brugðizt honum.
í hefndarskyni við sína svikulu
nágranna lét svo þessi óheppni
frambjóðandi rifa niður höll sína
við nefnda breiðgötu, árið 1892,
og ákvað að byggja skyldi gisti-
hús á grunninum. En þvllíkum
byggingum höfðu menn vestan hafs
hinn mesta ýmugust á í þann tíð.
Síðan hélt hann um haf, til Eng-
lands og hlakkaði yfir því með
sjálfum sér, hvllíkt reiðarslag hótel
þetta yrði fyrir álit götunnar.
William Waldorf kom hefnd sinni
fram. Hinir virðulegu borgarar
Flmmtu breiðgötu stundu af því
meiri örvæntingu, sem hin nýja
bygging teygði sig lengra í loft

cran
Rennum sveifarása
og borum vélablokkir
Sendum í póstkröffu
Höfum ávallt fyrirliggjandi
mótorvarahluti í flestar gerðir
bifreiða, svo sem:
Stimpla, stimpilhringi,
pakkningar, legur, olíudælur,
rokkerarma, knastása, ventla,
undirlyftur, tímahjól og
tímakeðjur.
Ennfremur:
AUTOLITE kerti, kertaþræði
og kveikjuvarahluti.
Þa Brautarholti 6. — Símar 19215 — 15362.
34 VIKAN