Vikan - 04.08.1966, Síða 41

af sér fálætið og hagaði sér eins og
venjuleg stúlka, sem hefur sloppið
að heiman. Hún var meira að segja
dálítið hávær og drakk þó nokk'-
uð.'
Eg var undrandi á því að Wang
skyldi ekki koma. Hann var ekki
kominn klukkan átta, en kortér yf-
ir átta var dyrabjöllunni hringt og
einn þjónanna fór til dyra, og kom
svo með bréf til mín:
Auðmjúkar afsakanir senr'i ég
yður og gesfum yðar, en ófyrirsjá-
anlegt atvik kom í veg fyrir það
að ég gæti notið þeirrar ánægju
að hitta yður og gesti yðar þetta
kvöld . . .
Lee Wang.
Arthur Baines var svolítið leiður
yfir þessu í fyrstu, en gleymdi fliót-
lega vonbrigðum sínum, með hjálp
drykkjanna. Eg var himinlifandi, ég
hefði eflaust haft það á tilfinning-
unni að Wang hefði glott með sjálf-
um sér, ef hann hefði séð mig leika
húsbónda, og þetta hóf var í alla
staði mjög vel heppnað. Eg hafði
vaxið í áliti hjá Porter, og þegar
gestirnir fóru, um eittleytið, voru
allir í sólskinsskapi.
Þjónarnir þrír voru ekki nema
klukkutíma að hreinsa til og ég
horfði á þá meðan ég drakl- jr
síðasta glasinu. Þeir gerðu ekki einu
sinni tilraun til að yrða á mig, en
hneigðu sig lítillega, störðu samt
fast á mig, um leið og þeir fóru
og lokuðu dyrunum á eftir sér.
Eg þurfti að fá mér aspirin, þeg-
ar ég vaknaði morguninn eftir, og
var rétt að fara inn í baðherberg-
ið, þegar síminn hringdi . . .
— Herra Mathieson?
Þetta var Betty Baines.
— Já, sagði ég, — hvernig hafið
þér það í.. . ?
Hún tók fram í fyrir mér, mjög
óþolinmóðlega. — Mér fannst ég
verða að segja yður ,að maðurinn
minn dó skyndilega í morgun, um
sex-leytið.
Mér fannst sem ég hetði fengið
högg á magann.
— En, stamaði ég, — hvernig, —
ég meina . . .
— Það var hjartaslag. Það var
búið að vara hann við því að
drekka eins mikið og hann gerði.
Svo, áður en ég gat komið upp
nokkru orði, sagði hún: — Jarðar-
förin verður klukkan fjögur í dag.
Að vísu er fólk jarðað mjög fljótt
í Austurlöndum, af heilbrigðisástæð-
um. En þetta fannst mér samt hraða-
met. Eg svitnaði, ekki einungis
vegna hitans í herberginu, og ég
sagði hálf-kjánalega: — Er það
nokkuð sem ég get gert fyrir yð-
ur?
— Nei, þakka yður fyrir, sagði
hún rólega. — Herra Lee Wang hef-
ur séð um allt fyrir mig. Hann
hefur verið mjög hjálplegur við
mig.
Svo lagði hún símann niður.
Eg hennti aspiríninu f vaskinn og
náði mér í sterka ginblöndu.
☆
ir stríð, að á siðara helmingi
þessarar aldar muni litlar einka-
flugvélar leysa bíla af hólmi,
verður því miður ein af þeim
spám sem ekki rætist. Hverskon-
ar flugumferð verður að vera
háð eftirliti og enn sem komið er
sjást engin tiltæk ráð til þess að
hafa eftirlit með svo gífurlegri
umferð, ef allir bíleigendur væru
komnir í loftið. Ekki eru spá-
menn heldur á þeirri skoðun að
litlar þyrlur verði almennings-
farartæki í næstu framtíð og
kemur þar einkum til, hversu
dýrar þær eru.
Verður þá Ioksins auðn og tóm
á sjóleiðunum, verður þar engin
fleyta lengur, utan mannlaus
draugaskip, sem berast fyrir
vindi og straumi? Ekki er því
spáð. Sjóferðir verða einn mesti
lúxus framtíðarinnar, hátt skrif-
að afslöppunarmeðal og þægileg
tilbreyting. Stór farþegaskip í
lúxusklassa munu hakla sessi
sínu, nema hvað þau verða ef til
vill ennþá stærri og þar verður
er hérumbil víst, að einhverskon-
ar járnbrautarlestir eiga eftir að
halda innreið sína á fslandi og
við skulum tala varlega, þegar
því er haldið fram að við höf-
um hlaupið yfir þetta stig í sam-
göngum. Hinsvegar munu hrað-
lestir, hversu hraðskreiðar og
þægilegar sem þær verða, hvorki
leysa af bílinn eða flugvélina um
fyrirsjáanlega framtíð. Aðeins
verða þessar nýju rafmagns- eða
þrýstiloftslestir til þess að bæta
samgöngur og gera allt líf og
samskipti manna ánægjulegri og
auðveldari. Sú spásögn síðan fyr-
Samgöngutæki næstu
áratugina
Framhald af bls. 13.
japanska einteinungsbrautin, sem
byggð var milli Tókíó og Ósaka
fyrir Ólympíuleikana 1964, hafi
markað tímamót að þessu leyti,
en eitt er víst: Hún verður orð-
in mjög gamaldags eftir nokkur
ár enda þótt hún fari á geypi-
hraða á mælikvarða hinna gömlu
•og úreltu járnbrautarlesta. Það
VIKAN 41