Vikan - 03.11.1966, Síða 25

og nú held ég að hún sé af-
brýðissöm út í yður, af því að
þér eruð systir hennar. Reynið
að fyrirgefa henni. Hún kemur
og biður yður afsökunar, áður
en langt um líður. Nú skulum
við fara. Ég kom til að sækja
yður og maninn yðar. Við ætl-
uðum að bjóða ykkur upp á
drykk á veröndinni. Hún stakk
handleggnum undir handlegginn
á Fay, eins og hún ætlaði að
draga hana út úr barnaherberg-
inu, en Fay streyttist á móti.
— Sonya er mjög æst, frú
Mantesa. Ég held að við ættum
ekik að fara frá henni einmitt
núna.
— Sonyu líður vel. Anna kem-
ur rétt strax til baka og gefur
henni hádegismatinn. Hún sneri
sér að barninu: — Líður þér ekki
vel, Sonya? Hættu þá að grenja.
Þetta fer í taugarnar á mér! Hún
hristi hana hranalega og óþolin-
móð.
Barnið þagnaði undir eins, en
Fay var viss um, að það væri
af hræðslu. Hún beygði sig yfir
hana og sagði blíðlega:
— Ég kem og heimsæki þig
snemma í fyrramálið, Sonya.
Barnið tók fast í hönd hennar.
— Lofið þér því? Fay brosti
til hennar og klappaði henni á
kinnina. — Já, auðvitað lofa ég
því.
— Sonya er hræðilega dekruð
af því að vera svona lasin, sagði
Sheba, þegar þær gengu fram
ganginn saman. — En veikt barn
er mikil raun. Ég veit ekki, fyrir
hvað er verið að hefna mér.
Hamingjan má vita, hvenær
henni skánar.
— Eva skrifaði mér, og sagði
að hún væri að ná sér.
— Já, það leit út fyrir það á
tímabili. En upp á síðkastið hefur
hún verið í afturför. Og eins
og ég hef sagt yður áður, vill
hún ekki gera æfingarnar sínar,
þegar systir yðar er ekki við.
Þetta er svoddan þrákálfur. Það
fór hrollur um Fay, að heyra
Shebu tala svona um dóttur sína.
— Ég held endilega að ég geti
hjálpað henni meðan ég er hérna,
frú Mantesa. Hún hikaði aðeins,
en bæti svo við: — Það væri
óheppilegt fyrir hana að vera
viðstödd fleiri árekstra við Önnu.
— Þér skulið ekki fást um
hana. Þér skulið yfirleitt ekki
fást um þá innfæddu. Ég skal
sjá um, að þetta endurtaki sig
ekki. Aftur fór hrollur um Fay.
Hún vildi síður en svo vera í
sporum Önnu.
Skorkvikindin höfðu tekið til
við sinn óskemmtilega söngleik
þegar þau komu út á verönd-
ina, sem þó hafði verið lokað
með stóru neti. Tunglið var beint
yfir stóra trénu, sem á daginn
varpaði skugga á húsið. Alan
hafði farið í ljós hitabeltisföt og
sat yfir drykk og spjallaði við
John Mantesa. Þegar konurnar
komu nær, risu þeir báðir á fæt-
ur. John dró fram stól handa
þeim og rétti þeim drykkina.
— Ég var að segja liðsforingj-
anum, að ég hefði reynt að ná
í manninn, sem hefur lykilinn að
plantekrunni, sem Farnsworth
ætlar að kaupa. Hann hefur því
miður farið burt í nokkra daga,
en hann kemur fljótlega aftur, og
eftir því sem mér skilzt, hefur
enginn áhuga fyrir kaupunum
á meðan — eða yfirleitt nokkurn
tíma. Hann hló hátt. — Það var
verst, að þér skylduð ekki fá
lykilinn hjá hr. Pegelos, bætti
hann við og leit rannsakandi á
Alan.
— Ég er hræddur um, að sam-
komulagið hafi ekki verið sem
bezt milli mín og hr. Pegelos,
þegar við skildum, sagði Alan
og brosti. John lyfti augabrún-
um.
— Jæja. Mér hefur alltaf
fundizt hann kurteis og við-
kunnanlegur náungi.
— Það getur vel verið að hann
sé kurteis, en þá hlýtur hann
að hafa verið undir óheppilegum
áhrifum, sagði Alan og brosti
aftur.
— Þér hafið væntanlega ekki
lent í einhverjum óþægindum
við hann? spurði John. Hann
horfði hvasst á tjáningarlaust
andlit Alans.
— Jú, svolítið í áttina, en það
var ekki alvarlegt, svaraði Alan
þurrlega og yppti öxlum.
— Ef það koma ekki flugvélar
aftur, líður á löngu áður en við
fáum nokkrar fréttir. Við höfum
ekki lengur vegasamband eða
símasamband við Singapore.
— Ekki vegasamband? spurði
Alan. Fay fannst hann spyrja
einum of snöggt. John dreypti á
drykknum sínum og hristi höf-
uðið.
— Það rofnaði fyrir nokkrum
dögum, þegar kommúnistarnir
náðu hluta af þjóðveginum. Um
leið skáru þeir símalínurnar nið-
ur. Auðvitað geta þeir ekki hald-
ið þessu lengi, en það er óþægi-
legt meðan það er.
— Já, en þér fenguð skeyti
frá okkur, skaut Fay inn í.
— Það er dálítið annað mál.
Símskeytin koma frá þorpi, sem
er nokkrum hundruð kílómetr-
um sunnar. Það hefur heldur
ekki vegasamband en loftskeyta-
samband er órofið. Alan teygði
þægilega úr sér í bambusstóln-
um og sagði:
— Þér eruð hughraustur mað-
ur, herra Mantesa, eða þá fífl-
djarfur. Þér lítið ekki út fyrir að
vera hræddur við kommúnista
skæruleðanna, jafnvel ekki við
þennan Kali-war. John Mantesa
brosti aftur.
— Það er ekki til neins að vera
hræddur. Óttinn hefur aldrei
hjálpað neinum.
— Þótt það væri ekki yðar
vegna, gæti maður látið sér detta
í hug að þér hefðuð áhyggjur
vegna konu yðar og barns, sagði
Alan. — Mér hefur skilizt, að
þau sem áttu plantekruna, sem
ég er að hugsa um að kaupa,
hafi verið myrt. Mantesa yppti
aðeins öxlum, en flýtti sér að
tæma glasið sitt, eins og hann
kærði sig ekki um að spjalla um
þetta efni.
— Bob Myers var asni. Hann
var að snuðra í því, sem honum
kom ekki við. John reis skyndi-
lega á fætur. — Það er billjard-
stofa hér við hliðina. Eigum við
ekki að skreppa þangað á meðan
víð bíðum eftir hádegismatnum?
Seinna um kvöldið, þegar Alan
og Fay voru komin aftur inn á
herbergi sitt, settist hann á rúm-
bríkina, og bað hana að setjast
við hliðina á sér. Henni fannst,
þrátt fyrir allt, að hún væri
smám saman að venjast við að
vera í sama herbergi og hann.
Þetta var hlægileg tilhugsun, en
þetta var nærri því eins og þau
væru raunverulega gift. Hann
hvíslaði að henni:
— Þegiðu horfðu aðeins.
Hann tók af sér úrið og opn-
aði það að aftan. Það var tvö-
falt. Úr lokinu tók hann örsmáa
spólu af framkallaðri filmu.
Hann rakti úr henni og hún sá að
þetta voru svolitlar andlitsmynd-
ir, ekki stærri en fjórðungur af
litlu frímerki. Hann rétti henni
stækkunargler og muldraði:
— Horfðu vandlega á öll and-
litin, og vittu hvort þú þekkir
nokkurt þeirra.
Hún leit fyrst hratt yfir mynd-
irnar, en fór svo hægt yfir þær
aftur. Þetta voru átta andlits-
myndir. Allt í einu stöðvaði hún
stækkunarglerið við eina mynd-
ina. Hún starði á hana og dró
andann örar, það var ekki auð-
þekkt. Maðurinn á myndinni
hafði hátt, gáfulegt enni, en þessa
fölu andlitsdrætti og hvössu,
gegnumstingandi en gáfulegu
augu hafði hún séð áður. Hún
benti á myndina og hvíslaði:
— Herra Jungman? Hann
kinkaði kolli.
— Það held ég líka, en ég vildi
gjarnan heyra þitt álit.
— Já, en hver er hann?
— Maður, sem yfirmaður minn
hefur mikinn áhuga fyrir. Alan
lagði filmuna saman og setti
hana aftur í úrið. Hann teygði
úr sér og sagði: — Nú förum
við í rúmið.
SKUGGALEGI MAÐURINN Á
GLUGGANUM.
Alan svaf fast, en Fay lá vak-
andi. Tunglið skein inn um
bambusgluggatjöldin, svo hún
greindi andlitsdrætti hans. Það
var einkennileg tilfinning, að
hafa hann liggjandi svona ná-
lægt sér, en hún var ánægð með
að hann skyldi vera þar. Hann
var góður félagi í þessu ókunna
landi, í þessu hræðilega fram-
andi húsi. Hún hafði óljóst á
tilfinningunni að hann væri
ekki það eina. Hún hafði
einhverja undarlega gleði af
því að hann var svona nálægt
henni meðan hann svaf, svo ná-
lægt, að hún hefði getað rétt
út hendina til að snerta hann.
Hún hafði ímyndað sér, að hún
kærði sig ekki um hann, en hún
vissi, að hún hafði gert það í
sjálfsvörn, og það var einskær
ímyndun. Þetta „ástin mín“, sem
hann hafði muldrað til hennar
hálfsofandi í flugvélinni.... Hún
fullvissaði sig um, að það hlyti
að hafa verið ætlað Madelaine.
Eða kannske að hann hafi sagt
það við hana sjálfa. . . . Fay
hreyfði sig og reyndi að hætta að
hugsa um þetta. Þess í stað tók
hún að hugsa um Eve og það
sem Sonya hafði sagt, að Eve
hefði grátið mikið og einhver
hafi verið vondur við hana. En
hversvegna hefði Eve átt að láta
það yfir sig ganga? Það var svo
fjarlægt eðli hennar... og
djúpt í meðvitund hennar lá
önnur hræðilegri hugsun. í
reiði sinni hafði Anna talað um
viss efni hinna innfæddu, sem
hún þekkti, og Fay mundi að
frú Dickson-Smyth hafði sagt,
að hjúkrunarkonan, sem Man-
tesa hefði komið með í klúbb-
inn, hefði litið út fyrir að vera
næstum ölvuð. En það var ein-
hver þvættingur. Það hlaut að
vera þvættingur... Og þó. . . .
Hugsanirnar þutu í gegnum heila
hennar, þangað til hún féll loks
örmagna í svefn.
Allt í einu vaknaði hún. Það
var aðeins dauf birta í herberg-
inu, og það var ekki tunglsljós.
Það var dögunin. Hvað var það
sem hafði vakið hana? Það hlaut
að hafa verið einhver óvenjuleg-
ur hávaði. Hún leit á rúmið við
hliðina á sér. Það var autt. Svo
heyrði hún þetta hljóð aftur. Það
var eins og einhver væri að reyna
að opna gluggana, bak við bamb-
ustjöldin. Hún settist stff upp í
rúminu og starði á gluggann,
þaðan sem hljóðið kom. Glugga-
tjöldin hreyfðust og hún sá út-
línur mannshöfuðs. Allt í einu
sá hún höfuð og axlir karlmanns
koma inn um opinn gluggann.
Húð mannsins var súkkulaðibrún
og feitt svart hárið hékk niður
um axlir hans. Hún sat stíf af
hræðslu og gat ekki komið upp
nokkru hljóði, meðan maðurinn
stökk inn í herbergið.
— Nú, þú ert vöknuð. Ég
reyndi annars að fara svo var-
lega inn, að ég vekti þig ekki,
sagði Alan. Þetta var of mikið
fyrir hana. Hún missti alveg
sjálfsstjórnina og tók að hlæja
móðursýkislega. Hann stökk til
hennar og gaf henni rokna löðr-
ung.
— í guðs almáttugs bænum!
Haltu kjafti! sagði han rudda-
lega. — Viltu endilega, að haus-
arnir verði höggnir af okkur báð-
um? Löðrungurinn batt snöggan
endi á hláturgusuna. Hún sat
þegjandi og starði á hann, með-
Framhald á bls. 40.
44. tbi. VIKAN 25