Vikan - 09.03.1967, Síða 22

— Við skulum ekki tala núna
um það, sem gerðist, sagði Hank.
— Ekki strax.
— Þá það, sagði Charles.
Hank hjálpaði honum úr jakk-
anum og hengdi hann á stólbakið.
Charles tók af sér bindið og lagði
það ofan á hattinn.
— Ertu svangur? spurði Hank.
— Eða þyrstur? Eða langar þig
í eitthvað?
— Nei, sagði Charles. — Ég
er bara syfjaður. Ég vil fara að
sofa.
Rödd drengsins var syfjuleg,
en augun björt og skær og and-
litið leiftraði af spenningi.
Faðmlagið í dyrunum sannaði
Hank,. að Charles hafði fengið
glögg fyrirmæli hjá Trask. Nú,
þegar hann las þá setningu að
hann vildi bara fara að sofa,
sannaði það, að hann hafði ekki
aðeins fengið fyrirmæli, heldur
hafði hann verið æfður rækilega.
Hank leiddi hann inn í svefn-
herbergið. Charles háttaði og
stökk upp í rúmið.
— Fyrirgefðu, sagði hann.
— Fyrirgefðu?
— Ef ég hefði ekki strokið frá
ungfrú Taylor, sagði hann, —
hefði þetta ekki gerzt.
— Nei, en við skulum ekki
hafa áhyggjur af því. Þú ert
kominn aftur, og það er allt, sem
máli skiptir.
— Hvar er ungfrú Taylor? í
Madrid?
— Já, sagði Hank. — Þú ,sérð
hana á morgun.
— Allt í lagi, sagði Charles.
— Ef þú vaknar og langar í
eitthvað, sagði Hank, — verð ég
hér.
— Það kemur ekki til. Góða
nótt pabbi.
— Góða nótt, sonur. Á ég að
láta ljósið Ioga?
— Nei, svaraði Charles.
Hank slökkti ljósið, fór út úr
herberginu og lokaði hægt á eftir
sér. Hann tók hatt Charles, snéri
honum milli handa sér, þar til
hann fann upphækkunina undir
bandinu, hann renndi fingrinum
yfir hana. Það virtist vera hring-
ur. Hringur, hugsaði hann. Það
var fyTÍr hring, sem maðurinn í
New York hafði dáið, franska
konan í Avila hafði verið myrt,
og Kay — hvað, sem gerzt hafði
við Kay eða var að gerast með
hana, var vegna þessa hrings,
sem falinn var í hatti ungs
drengs. Hann iagði hattinn aftur
á stólinn og kastaði bindinu yfir
hann.
Gregory hafði talið, að ferðin
myndi taka hann um það bil tvær
klukkustundir. Hank leit á úrið
og sá að hann var væntanlegur
eftir fimmtán mínútur, ef til vill
svolítið seinna. Nú myndi hann
innan tíðar komast að því, hvort
Pierce Gregory væri aðeins
kanadiskur blaðamaður, eða ó-
vinurinn, sem Trask þráði svo
mjög að hafa hendur á. Hank fór
að glugganum til að bíða eftir
Sunbeam bílnum; hann hélt að
hann vissi, hvernig hann ætti að
bregðast við Gregory, þegar
hann kæmi.
Síminn hringdi og Hank greip
hann.
— Halló? sagði hann.
— Er hann kominn? spurði
Kay. — Er allt í lagi með hann?
— Já, hann er kominn aftur,
heill á húfi. Drottinn minn, Kay
hvar ertu.
— í Madrid.
— f Madrid?
— Ég þoldi þetta ekki, sagði
Kay og móðursýkin reis í rödd
hennar. Ég gat ekki staðið and-
spænis því. Ef hann hefði ekki
komið aftur, hefði það verið mér
að kenna. Ég gat ekki staðið og
beðið eftir því, ef eitthvað gengi
úrskeiðis. Ég sá áætlunarbílinn
til Madrid og flýtti mér upp í
hann...
— Heyrðu, ég er búin að segja
þér, að það er allt í lagi með
hann.
— En ef það hefði nú ekki
verið...
— Hvar ertu í Madrid?
— - Ég veit það ekki. Einhvers-
staðar skammt frá rútubílastöð-
inni.
— Hlustaðu á mig. Farðu aft-
ur til Palace hotel. Þú hefur enn
herbergi þar. Vertu þar kyrr.
Ég skal koma snemma í fyrra-
máilð. Skilurðu það?
— Já, svaraði hún.
— Fáðu þér leigubíl, farðu
beint á hótelið og hættu að ásaka
sjálfa þig. Öllu er lokið, og allt
er í lagi.
Það var barið að dyrum. —
Það er verið að banka. Ég verð
að leggja á núna. Ég býst við, að
það sé Pierce Gregory.
— Já, sagði Kay. — Það er
allt í lagi með mig, hafðu ekki
áhyggjur af mér.
Hank heyrði smell, þegar sam-
bandið rofnaði.
Á leiðinni til dyra hugsaði
hann: Þeir hafa náð henni, auð-
vitað. Þeir neyddu hana til að
hringja. Hún er enn lifandi. Var
að minnsta kosti lifandi, vegna
þess að þeir þurftu að láta hana
hringja hingað. Hann opnaði
dyrnar.
— Er drengurinn kominn?
spurði Pierce Gregory.
— Já og allt í lagi með hann,
fínu lagi.
— Gott. Dásamlegt! Gregory
kom inn í herbergið og litaðist
spyrjandi um.
— Hann var örmagna, sagði
Hank. — Hann er sofandi.
— Auðvitað, sagði Gregory. —
Ég hitti hann bara seinna.
— Ég ætla ekki að reyna að
þakka yður, sagði Hank. — Þér
hljótið.að vita, hverjar tilfinn-
ingar mínar eru.
— Þetta, sagði Gregory, — er
það ánægjulegasta, sem ég hef
nokkurntíma á ævinni gert. Ég
þakka yður kærlega fyrir að
leyfa mér að gera þetta. Ungfrú
Taylor hlýtur að vera yfir sig
ánægð. Hvar er hún?
— Ég er hræddur um, svaraði
Hank, að ég hafi haft svo miklar
áhyggjur af Charles, að ég hafi
ekki gert mér ljóst, hvað þetta
tók á hana. Hún var að hringja
frá Madrid.
— Er hún komin til Madrid?
Hank kinkaði kolli. — Hún
treysti sér ekki til að vera kyrr.
Hún óttaðist, að honum yrði ekki
skilað og.... ja, í stuttu máli,
hún treysti sér ekki til að standa
andspænis þvL
— Ég trúi því ekki, sagði
Gregory, — að barnsræningjar
geri sér grein fyrir, hve fram-
ferði þeirra er í rauninni hræði-
legt. En nú hlýtur henni að líða
betur, þegar hún veit, að dreng-
urinn er kominn heilu og höldnu.
— Já, svaraði Hank. Svo lyfti
hann fingri til merkis um þögn.
Hann hlustaði og hallaði höfðinu
í áttina að svefnherbergisdyrun-
um. — Viljið þér hafa mig afsak-
aðan andartak, sagði hann.
— Auðvitað, svaraði Gregory.
Hann var að opna sígarettu-
veskið sitt, þegar Hank fór og
skildi hann eftir einan í setustof-
unni, hjá jakka Charles og háls-
bindi, og hringnum undir hatt-
bandinu. Hank hallaði hurðinni
að stöfum, eins og til að láta ekki
ljósið framan úr dagstofunni
trufla barnið, en það var samt
nógu bjart til að hann sæi framan
í Charles. Augu hans voru galop-
in og störðu framan í Hank. Hank
setti fingur á vör og kinkaði kolli
til hans hughreystandi. Charles
kinkaði kolli til svars og lokaði
augunum. Að nauðsynjalausu
lagaði Hank sængina ofan á hon-
um og læddist síðan fram í stof-
una og lokaði dyrunum varlega á
eftir sér.
— Það var allt í lagi, hann var
sofandi, sagði Hank. Hann strauk
fingrunum í gegnum hárið. —
Ég er sennilega ekki alveg stöð-
ugur á taugum ennþá.
— Auðvitað ekki, sagði Gre-
gory. — Nú en ef ég get ekki gert
eitthvað fleira.
— Það er ekkert fleira, þér
hafið gert allt, sagði Hank. —
Mig langar aðeins til að spyrja:
Sáuð þér eða heyrðuð nokkuð á
brúnni?
— Nei og það var afar drauga-
legt þar, sagði Gregory og hló.
Hann settist og krosslagði fæt-
urna. Þarna var ég aleinn, að
því er virtist í reiginóbyggð, og
kastaði þúsundum dollara út um
gluggann. Það hlýtur að hafa
verið einhver undir brúnni, en
ég sá ekkert lífsmark. Engan bíl,
ekkert.
Þegar allt kemur til alls, sagði
Hank, — var framkvæmdin ansi
góð hjá þeim. Frá þeirra sjónar-
miði var þetta gott barnsrán. í
fyrstu var ég hræddur um, að
þetta væru viðvaningar, og að
þeir myndu gera eitthvað í skelf-
ingaræði. Það hefði verið slæmt.
— Það sem þér hljótið að hafa
gengið í gegnum, sagði Gregory.
Hann stóð snögglega upp. —
Jæja, að er eins gott, að ég fari
að hypja mig til Segovia.
— Þér hafið heldur betur taf-
izt, sagði Hank.
— Það var ekkert, sagði Gre-
gory. — Ég vona að við hittumst
aftur og þá undir ánægjulegri
kringumstæðum. Ég skal svip-
ast um eftir yður á ferðum mín-
um.
— Get ég ekki alltaf náð til
yðar í gegnum blaðið?
— Hvenær sem er. Norðurljós-
in, Montreal. Það nægir.
Þeir tókust í hendur.
— Au revoir, sagði Gregory.
— Hasta luego, sagði Hank.
Svo hlógu þeir báðir.
Hank beið fullar tvær mínútur,
eftir að Gregory var farinn, þar
til hann gekk að stólnum, þar
sem föt Charles lágu. Hann tók
jakkann, bindið, hattinn. Það var
útilokað, að nokkur horfði á
hann, en samt bar hann fötin að
skápnum í setustofunni. Hann
hengdi jakkann á herðatré, bind-
ið á snaga. Áður en hann stakk
hattinum upp á hillu, renndi
hann fingrunum undir hattband-
ið, allan hringinn. Hringurinn
var horfinn. Pierce Gregory var
starfsmaður óvinanna, maðurinn,
sem Trask var á höttum eftir.
Starfi hans og Kay var lokið,
þeirra og Charles. Það hafði
heppnazt, hann og Charles voru
frjálsir og utan hættu. Að þeir
höfðu neytt Kay til að hringja,
sannaði, að þeir álitu barnsránið
raunverulegt, trúðu að hann
væri Bruce Randall, faðir rænda
drengsins. Svo hann var frjáls
að loknu vel heppnuðu starfi, en
Kay — hafði hún raunverulega
verið í Madrid þegar hún
hringdi?
Svefnherbergisdyrnar opnuðst
hljóðlega. Nú var það Charles,
sem bar fingur að vörum. Hann
læddist á tánum í áttina gð stóln-
um, þar sem fötin höfðu verið, en
nam staðar, þegar hann sá að þau
voru horfin. Hann sneri sér
spyrjandi að Hank. Hank gaf
honum til kynna með bending-
um, að hringurinn væri farinn
22 VIKAN 10-tbl-