Vikan - 21.12.1967, Blaðsíða 11

ÞEGAR
SVIDID
FYLLJIST
AF FOLKI
Spjallað við
Sigfús HaEldórsscn
— Ef þú aetlar aS fara að skrifa um mig í
þátíð, eins og ég sé kominn á grafarbakkann,
þá mótmæli ég. Ég er enn kornungur og í fullu
fjöri. Ég er með ótal margt á prjónunum: Ég
er að undirbúa nýja Reykjavíkursýningu, og
svo er ég með heila óperettu í smlðum. Nýlega
var flutt eftir mig nýtt lag í sjónvarpinu. Það
er við hið gullfallega kvæði Tómasar Guðmunds-
sonar, Fagra veröld. Ég hef aldrei verið eins
lengi að semj’a eitt lítið lag. Ástæðan er ef til
vill sú, að þetta er eina kvæðið, sem Tómas
hefur sjálfur beðið mig um að semja lag við . . .
Ég er staddur á heimili Sigfúsar Halldórsson-
ar, tónskálds og listmálara, að Víðihvammi 16
í Kópavogi. Þrátt fyrir ofangreinda yfirlýsingu,
er hann fyrr en varir farinn að tala um for-
tíðina, rifja upp hina gömlu og góðu daga.
VATNSMÝRIN OG INDÍÁNAFÉLAGIÐ.
- Ég er Reykvíkingur í húð og hár. Síðan
ég flutti í Kópavoginn segist ég alltaf vera
Stór-Reykvíkingur. Bernskuheimili mitt var að
Laufásvegi 47. Eins og þú veizt er það ekki
langt frá Vatnsmýrinni. Þess vegna held ég, að
lagið Við Vatnsmýrina við texta Tómasar sé
það sannasta sem ég hef gert. Þegar maður
reynir að túlka eitthvað, sem maður hefur sjálf-
ur lifað, þá er ofurlítil von til þess, að goður
árangur náist. Eins og þú hefur kannski tekið
eftir heitir kvæðið Við Vatnsmýrina. Margir
segja í Vatnsmýrinni, en það er ekki rétt. Þetta
er einkennandi fyrir hógværð Tómasar og kem-
ur víða fyrir í kvæðum hans. ,,Enn birtist mér
( draumi sem dýrlegt ævintýr / hver dagur sem
ég lifði í návist þinni . . . ." Það er ekki verið
að ryðjast inn á neinn.
Það var oft gaman í Vatnsmýrinni. Þar var
friðland lóunnar á sumrin, og þar fór maður
á skautum upp um allt á veturna. Síðan kom
tæknin til sögunnar. Þeir byrjuðu að fljúga f
Vatnsmýrinni. Ég er hræddur um, að lóan hafi
kannski þess vegna horfið þaðan.
Það var oft fjörugt í þessu hverfi. Bærinn
var lítill og allir þekktu alla. Lögregluþjónana
þekktu til dæmis allir með nafni.
Það var einn gamall maður, sem mér þófti
mjög vænt um. Ég kynntist honum aldrei, en
það gerðist svolítið, sem varð til þess, að ég
gleymi honum aldrei. Ég sat eitt sinn á tröpp-
unum heima hjá mér. Það var snjór. Þegar
gamli maðurinn gekk framhjá, kallaði ég til
hans:
Má ég kasta í þig?
Jájá, gerðu það, svaraði hann.
Mér datt náttúrlega ekki í hug, að ég mundi
hitta,- en ég hitti beint í eyrað á aumingja karl-
inum. Ég hljóp strax til hans, og mér varð svo
mikið um þetta, að ég grét. En maður var nú
ekki alltaf svona næmur fyrir þvt, sem maður
gerði af sér. Þetta hefur sennilega verið af
því, að hann sagði að ég mætti henda í sig.
Þarna var einu sinni strákafélag, sem hét
Indíánafélagið. Ég var nú ekki kominn til sög-
unnar þá, en mér hefur verið sagt frá því.
Björn bróðir minn var í því og fleiri nafnkunnir
menn. Til skamms tíma hafa þeir hitzt öðru
hverju til þess að rifja upp þessa skemmtilegu
daga. Þetta var heljarmikið félag. Það hafði
til dæmis á stefnuskrá sinni, að það mátti ekki
hrekkja gamla menn, en gamlar konur mátti
hins vegar hrekkja! Félagið hafði bækistöð slna
einmitt við Vatnsmýrina. Og það var ekki heigl-
um hent að ætla sér þangað, meðan félagið
réði þar rikjum. Einu sinni réðust þeir á Jónas
pólití og bundu hann. Hann var að fara til
vinnu sinnar niður á stöðina. Strákarnir voru
þá að sjóða sér kartöflur. Þeir fóru vel með
Jónas pól og gáfu honum kartöflur. Hann kom
náttúrlega of seint á stöðina fyrir bragðið, en
lét það ekkert á sig fá; gerði ekkert í málinu.
Leikir okkar strákanna hafa sennilega verið
svipaðir og þeir eru enn í dag: Fótbolti, bar-
dagaleikir og stundum slagsmál. Og leikurinn
,,Að hverfa fyrir horn". Það var nokkuð dular-
fullur leikur. Ég man, að ég kompóneraði eift
sinn mikla drápu um hann. Maður átti að fela
sig, og svo var einn sem taldi. Maður faldi sig
oft á stöðum, sem maður var dauðhræddur að
vera á. Þetta var óskaplega dularfullt. Maður
átti að reyna að komast óséður á staðinn, það-
an sem maður fór. Ef það tókst var sungið:
„Gefum okkur ( Ijós!" Ut frá melódíunni, sem
sungin var, kompóneraði ég drápuna miklu. Ég
reyndi að túlka mystikina og allt það, sem
maður fann út úr þessu. En nú er drápan löngu
gleymd.
AÐ RÖLTA Á EFTIR KÚARÖSSUM.
Þegar ég var átta ára var ég settur í pfanó-
tíma til Önnu Pjeturs. Ég var þá farinn að spila
talsvert eftir eyranu og það háði mér dálítið.
Ég lærði öll lög um leið og ég heyrði þau. Svo
var það einu sinni, að ég kom ( tíma óvart
klukkutíma of snemma. Ég átti að mæta klukkan
níu á morgnanna, en í þetta skipti mætti ég
klukkan átta. Faðir Önnu, dr. Helgi Pjeturs tók
á móti mér. Það var hálfgert leiðindaveður. Hann
bauð mér inn, setti mig á kné sér og sagði mér
sögur af meisturunum. Það þótti mér miklu
skemmtilegra en að vera í tímanum. Að lokum
gaf hann mér mjólk og kökur.
I næsta tíma kom ég líká klukkutíma of
snemma. Þá brosti Helgi Pjeturs og sagði:
Já. Jæja. Komdu inn.
Ég ætlaði náttúriega að fara að leika þetta,
því að hanri tók mér svo vel. Mér fannst hrein
unun að hlusta á hann segja frá. Kannski var
ástæðan líka sú, að ég kunni nú ekki of vel f
tímunum og fannst gott að fá svolitla uppörvun
á undan þeim.
Ég var á fleiri stöðum í píanótímum. Ég var
hjá Katrfnu Viðar, Sigurði ísólfssyni, Önnu
frænku minni Jónsdóttur og Fritz Weishappel.
Síðan fór ég í tónlistarskólann og lærði tón-
fræði og píanóleik hjá dr. Urbancic.
Ég man enn þá eitt lag, sem ég samdi þegar
ég var átta ára. Ég samdi það þegar ég rölti
á eftir kúarössum austur í sveit. Ég þori varla
að segja það, en það er skrítið, að mér hefur
alltaf þótt miklu vænna um kýr en hesta. Það
hafði afar góð og róandi áhrif á mig að rölta
á eftir kúarössum í aftansól. Ég samdi mörg
lög, þegar ég var að dangla í bossana á þeim.
Mér þykir líka vænt um hesta, en það er allt
öðru vísi. Nei, mér þóttu kýrnar aldrei leiðin-
legar. Þær verkuðu vel á mig.
Framhald á bls. 40.
/-------------------------------------
„Hann minnti mig oft á séra FriSrik
Friðriksson," segir Sigfús um Vladi-
mir Polounin, sem var kennari hans,
er hann lærSi leiktjaldamálun f
London.
V_____________________________________
Hér sést Sigfús ásamt Lulu Ziegler,
sem kom eitt sinn hingaS til lands
og hélt nokkrar skemmtanir.
r ---------------------------------\
Á seinni árum hefur Sigfús feng-
izt æ meir viS listmáiun. Sér-
staklega eru Reykjavíkurmyndir
hans kunnar.
10 VIKAN 51-tbl-
5i. tw. viKAN 11